Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε σήμερα ότι πολίτης ενός κράτους-μέλους της ΕΕ, ο οποίος μετά από διάστημα άνω του ενός έτους έπαυσε να ασκεί ανεξάρτητη δραστηριότητα σε άλλο κράτος-μέλος λόγω έλλειψης πελατείας οφειλομένης σε λόγους ανεξάρτητους από τη βούλησή του, διατηρεί την ιδιότητα του μη μισθωτού και, συνακόλουθα, δικαίωμα διαμονής σε αυτό το κράτος-μέλος.
Η υπόθεση έφθασε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με αφορμή την περίπτωση ενός Ρουμάνου υπηκόου, ο οποίος πήγε στην Ιρλανδία το 2007 και από το 2008 έως το 2012 ήταν αυτοαπασχολούμενος ως τεχνίτης επιχρισμάτων. Ο εν λόγω πολίτης κατέβαλε στην Ιρλανδία φόρους, εισφορές κοινωνικής ασφάλισης και λοιπούς φόρους επί του εισοδήματος. Το 2012 έπαυσε τη δραστηριότητά του, επικαλούμενος έλλειψη πελατείας λόγω της οικονομικής ύφεσης. Δεν είχε πλέον κανένα εισόδημα και, ως εκ τούτου, υπέβαλε αίτηση για τη χορήγηση επιδόματος ανεργίας. Αυτή η αίτηση απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι δεν είχε αποδείξει πως εξακολουθούσε να έχει δικαίωμα διαμονής στην Ιρλανδία.
Ο Ρουμάνος υπήκοος προσέβαλε αυτή την απόφαση και στη συνέχεια ιρλανδικό δικαστήριο ζήτησε από το Ευρωδικαστήριο να διευκρινίσει, εάν η σχετική με το ζήτημα κοινοτική οδηγία καλύπτει αποκλειστικά τα πρόσωπα που είναι ακουσίως άνεργοι, έχοντας ασκήσει μισθωτή δραστηριότητα άνω του ενός έτους, ή αν αυτή η διάταξη καλύπτει επίσης τα πρόσωπα που εβίσκονται σε παρόμοια κατάσταση, έχοντας ασκήσει ανεξάρτητη δραστηριότητα για ένα τέτοιο διάστημα.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι υπήκοος κράτους-μέλους, ο οποίος, αφού διέμεινε νόμιμα και άσκησε μη μισθωτή δραστηριότητα σε άλλο-κράτος μέλος επί περίπου τέσσερα χρόνια έπαυσε αυτήν τη δραστηριότητα λόγω έλλειψης πελατείας οφειλομένης σε λόγους ανεξάρτητους από τη βούλησή του, διατηρεί την ιδιότητα του μη μισθωτού για τους σκοπούς της Οδηγίας.
