Στο ζήτημα της Διεθνούς δικαιοδοσίας και εκτέλεσης αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις σύμφωνα με τον Κανονισμό (ΕΕ) 1215/2012 και ειδικότερα σε υποθέσεις ασφαλίσεων αναφέρεται η απόφαση του ΔΕΕ της 31ης Ιανουαρίου 2018 (υπόθεση C-106/17, Pawel Hofsoe κατά LVM Landwirtschaftlicher Versicherungsverein Münster AG).
Το αιτούν δικαστήριο ζήτησε από το ΔΕΕ, κατ’ ουσίαν, να διευκρινιστεί αν το άρθρο 13, παράγραφος 2, του κανονισμού 1215/2012, σε συνδυασμό με το άρθρο 11, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του ίδιου κανονισμού, έχει την έννοια ότι είναι δυνατή η επίκλησή του από φυσικό πρόσωπο το οποίο δραστηριοποιείται επαγγελματικά, μεταξύ άλλων, στον τομέα της διεκδικήσεως απαιτήσεων αποζημιώσεως έναντι ασφαλιστών και το οποίο επικαλείται σύμβαση εκχωρήσεως απαιτήσεως συναφθείσα με το θύμα τροχαίου ατυχήματος, προκειμένου να ασκήσει αγωγή αποζημιώσεως κατά του ασφαλιστή του υπαιτίου του ως άνω ατυχήματος, ο οποίος εδρεύει σε άλλο κράτος μέλος και όχι σε εκείνο της κατοικίας του ζημιωθέντος, ενώπιον των δικαστηρίων του τελευταίου αυτού κράτους μέλους.
Το άρθρο 11, παράγραφος 1, του κανονισμού αυτού ορίζει τα εξής:
«Ένας ασφαλιστής ο οποίος έχει την κατοικία του σε κράτος μέλος μπορεί να εναχθεί:
[…] β) σε άλλο κράτος μέλος, εφόσον την αγωγή έχει ασκήσει ο αντισυμβαλλόμενος του ασφαλιστή, ο ασφαλισμένος ή δικαιούχος, ενώπιον του δικαστηρίου του τόπου κατοικίας του ενάγοντος […]
[…]».
Το άρθρο 13, παράγραφος 2, του εν λόγω κανονισμού έχει ως εξής:
«Οι διατάξεις των άρθρων 10, 11 και 12 εφαρμόζονται σε περίπτωση ευθείας αγωγής του ζημιωθέντος κατά του ασφαλιστή, εφόσον η ευθεία αγωγή επιτρέπεται.»
Σύμφωνα με την απόφαση, η προστατευτική λειτουργία που επιτελεί το άρθρο 13, παράγραφος 2, του κανονισμού 1215/2012, σε συνδυασμό με το άρθρο 11, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του εν λόγω κανονισμού συνεπάγεται ότι η εφαρμογή των ειδικών βάσεων διεθνούς δικαιοδοσίας που προβλέπουν οι διατάξεις αυτές δεν πρέπει να καταλαμβάνει πρόσωπα για τα οποία δεν δικαιολογείται η παροχή της προστασίας αυτής. Κατά συνέπεια, δεν δικαιολογείται καμία ειδική προστασία όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ επαγγελματιών του κλάδου των ασφαλίσεων, ουδείς εκ των οποίων μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε ασθενέστερη θέση από τον άλλο .
Ενόψει αυτών, στο υποβληθέν ερώτημα το Δικαστήριο δίνει την απάντηση ότι το άρθρο 13, παράγραφος 2, του κανονισμού 1215/2012, σε συνδυασμό με το άρθρο 11, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του ίδιου κανονισμού, έχει την έννοια ότι δεν είναι δυνατή η επίκλησή του από φυσικό πρόσωπο το οποίο δραστηριοποιείται επαγγελματικά, μεταξύ άλλων, στον τομέα της διεκδικήσεως απαιτήσεων αποζημιώσεως έναντι ασφαλιστών και το οποίο επικαλείται σύμβαση εκχωρήσεως απαιτήσεως συναφθείσα με το θύμα τροχαίου ατυχήματος, προκειμένου να ασκήσει αγωγή αποζημιώσεως κατά του ασφαλιστή του υπαιτίου του ως άνω ατυχήματος, ο οποίος εδρεύει σε άλλο κράτος μέλος και όχι σε εκείνο της κατοικίας του ζημιωθέντος, ενώπιον των δικαστηρίων του τελευταίου αυτού κράτους μέλους. Δείτε την απόφαση εδώ
