Την περίπτωση στην οποία υπάρχουν δύο ή περισσότερες αντιφατικές αποφάσεις που αφορούν συγκληρονόμους της ίδιας κληρονομίας με ίδια ή διαφορετικά ποσοστά συγκυριότητας, καλύπτει ο νέος λόγος έφεσης που προστέθηκε στο άρθρο 92 παράγραφος 4 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας.
Συγκεκριμένα, ο νόμος 4509/2017 (ΦΕΚ Α 201/22.12.2017) προβλέπει στο άρθρο 25 παρ.2:
«Στην παράγραφο 4 του άρθρου 92 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας προστίθεται περίπτωση στ΄ ως εξής:
«στ) αν η προσβαλλόμενη απόφαση έρχεται σε αντίθεση με απόφαση άλλου δικαστηρίου που επιλύει υπόθεση φορολογικού αντικειμένου εκ κληρονομίας η οποία στηρίζεται στην ίδια νομική και πραγματική βάση ακόμη και για διαφορετικό διάδικο.»
Όπως αναφέρει η αιτιολογική έκθεση για τη συγκεκριμένη διάταξη, με την παράγραφο 2 διευρύνονται οι λόγοι έφεσης που προβλέπονται στον Κώδικα Διοικητικής Δικονοµίας, ώστε να αντιµετωπιστεί η περίπτωση κατά την οποία, ενώ περισσότερα φυσικά πρόσωπα τυγχάνουν συγκληρονόµοι της ίδιας κληρονοµίας, κατά ίδια ή διαφορετικά ποσοστά συγκυριότητας, ανεξαρτήτως αν πρόκειται για πλήρη κυριότητα, ψιλή κυριότητα ή επικαρπία, εκδίδονται δύο ή περισσότερες αποφάσεις, οι οποίες είναι αντιφατικές µεταξύ τους. Η υιοθέτηση της ρύθµισης κρίνεται αναγκαία για λόγους ίσης µεταχείρισης των διαδίκων, επί της συγκεκριµένης και µόνον κατηγορίας υποθέσεων λόγω της ιδιαιτερότητας που εµφανίζει, αλλά και προκειµένου να διασφαλίζεται η ενότητα της νοµολογίας των διοικητικών δικαστηρίων.
Πρέπει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με την παράγραφο 3 του άρθρου 25 του ν.4509/2017, η ως άνω διάταξη καταλαμβάνει και τις εκκρεμείς υποθέσεις, δύναται δε να ασκηθεί έφεση εντός προθεσμίας εξήντα (60) ημερών από τη δημοσίευση του νόμου.
Η νέα διατύπωση της παρ.4 του άρθρου 92 του ΚΔΔ έχει ως εξής (με έντονα γράμματα η τελευταία προσθήκη):
“Επιτρέπεται πάντοτε να ασκηθεί έφεση :
α) για έλλειψη δικαιοδοσίας ή Αρμοδιότητας του δικαστηρίου που
εξέδωσε την Απόφαση, ή
β) για μη νόμιμη συγκρότηση ή σύνθεσή του, ή
γ) αν η διαφορά έχει ως αντικείμενο περιοδική παροχή, ή
δ) αν πρόκειται για φορολογική διαφορά με αντικείμενο την αναγνώριση ζημίας, η οποία δεν καλύπτεται με συμψηφισμό του συνολικού εισοδήματος που προσδιορίστηκε με την πρωτόδικη Απόφαση, αλλά είναι εκπεστέα, σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις, από το φορολογητέο εισόδημα επόμενων οικονομικά ετών, εφόσον το ποσό της εκπεστέας κατά τον τρόπο αυτόν ζημίας υπερβαίνει το ποσό των δεκαπέντε χιλιάδων ευρώ.
ε) αν πρόκειται για την επιβολή προστίμων για παράβαση διατάξεων του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων, εφόσον προβάλλεται από τον διάδικο και προκύπτει, κατά τρόπο συγκεκριμένο, ότι η επίλυση της διαφοράς έχει για αυτόν ευρύτερες οικονομικές επιπτώσεις.
στ) αν η προσβαλλόμενη απόφαση έρχεται σε αντίθεση με απόφαση άλλου δικαστηρίου που επιλύει υπόθεση φορολογικού αντικειμένου εκ κληρονομίας η οποία στηρίζεται στην ίδια νομική και πραγματική βάση ακόμη και για διαφορετικό διάδικο”.
