Κυριάκου Κόκκινου
Δικηγόρου-Προέδρου Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ-Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
Ξαναμπαίνουμε σε μία νέα Σαρακοστή, σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους για τον Ελληνισμό και την ανθρωπότητα και αυτό, που αισθάνομαι να με πνίγει, είναι ένας ψυχικός πόνος και μια πνευματική αγωνία.
Γιατί αυτό που βλέπω να επικρατεί γύρω μου είναι μια κατάσταση χαοτικής αφασίας, ο άκρατος υλισμός κι η αγωνία εξασφάλισης του επιούσιου, με πλήρη άγνοια της «ουσίας». Είμαστε ευλογημένοι να ζούμε μία διαρκή εναλλαγή σημαντικών πνευματικών σταθμών στον ετήσιο κύκλο, μέσω των εορτών της Ορθοδοξίας, αλλά ελάχιστοι τις συνδέουμε με την πραγματική φύση τους, που είναι η πνευματική κάθαρση και αναγέννηση. Έτσι εορτάσαμε τα Χριστούγεννα, χωρίς προσευχή, χωρίς μετάνοια, εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία, χωρίς πνευματική μελέτη και εγρήγορση, χωρίς αναγνώριση των αρχών, που στηρίζουν τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους στο να είναι υγιείς και ευτυχείς, όλο και πιο μακρυά από τη ζωογόνο αγάπη Του, μένοντας ανούσια στην εξωτερικότητα και την επιφάνεια των πραγμάτων και των ανθρώπων, αναζητώντας «λύτρωση» στη λήθη των φαγητών, των ποτών και μιας απελπισμένης διασκέδασης, που κυριολεκτικά σκορπίζει τα κομμάτια μας, αντί να ψυχαγωγεί! Το ίδιο κάνουμε και την περίοδο της αποκριάς. Γεμίσαμε αναβιώσεις ανούσιων εθίμων, που είτε ξεπήδησαν από το πουθενά για να επανέλθουν εκεί, είτε αποτελούν συνέχεια μίας παράδοσης σεβαστής, τη φύση της οποίας επίσης αγνοούμε, γιατί ελάχιστοι τη μελετούν και κατέχουν τις αλήθειες της. Έτσι αίφνης ακούω στην τηλεόραση σε όλη την Ελλάδα, του Χριστού και της Παναγιάς, πρωθύστερες γιορτές του Θεού Διονύσου και Πάνα και άλλα παρόμοια. Όλα καταμαρτυρούν τη διάχυση μιας νέας μορφής πλάνης, που δεν έρχεται μόνη της, αλλά επιβοηθούμενη έξωθεν, στηριζόμενη πάντα στο πλούσιο σε πάθη θυμικό μας, για να διαχυθεί με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα, παραπλανώντας, διχάζοντας κι οδηγώντας μακρυά από την πηγή της Ζωής, πολλαπλασιάζοντας τα προβλήματα και τις παγίδες.
Όλες οι ενδείξεις των καιρών αποδεικνύουν ότι αυτά που μας συμβαίνουν δεν είναι αποτέλεσμα «τυχαιότητας». Έρχονται ως μία απόλυτα αναμενόμενη διαλεκτική αναγκαιότητα, που αποτελεί συνέχεια δικών μας επιλογών, πράξεων και παραλείψεων. Όλων αυτών που κάναμε ή δεν κάναμε στη ζωή μας ως πολιτών, ως Ελλήνων και ως ανθρώπων, επιλέγοντας να ζούμε ανούσια, ψεύτικα και επιφανειακά τις πολύτιμες και μοναδικές στιγμές του δώρου , που μας δόθηκε και λέγεται Χρόνος. Του δώρου που όταν δεν το σέβεσαι, γίνεται τιμωρία και σε αναλώνει και εξαφανίζει, ως ο τα τέκνα του εσθίων «Κρόνος»!
Ζήσαμε δεκαετίες σε διχασμούς κι ιδεολογικές παγιδεύσεις, παραθέτοντας μία άλλογη πίστη σε ξένες στα ήθη και την πηγαία πνευματικότητα του Ελληνισμού κοσμοθεωρίες, είτε λέγονται κομμουνισμός είτε καπιταλισμός είτε αναρχία είτε όπως αλλιώς θέλετε, μη διαβλέποντας το ενιαίο τέλμα ενός απάνθρωπου διεθνιστικού δεσποτισμού, όπου όλα αυτά τα ποτάμια και ρυάκια οδηγούν! Ζήσαμε μέσα σε ένα βολικό υλισμό και μία δανεική ευμάρεια, πουλώντας τα πνευματικά μας «πρωτοτόκια», επειδή ήταν βαριά για τις πλάτες μας, αντί πινακίου φακής. Κι όταν μας πήραν κι αυτό το πινάκιο, εμείς καθόμαστε και κλαίμε, εκλιπαρώντας τρίτους, να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής μας, της δικής μας κοινωνίας και πολιτείας, να μας εξασφαλίσουν την ευημερία, που είχαμε κι ας ήταν επίπλαστη, να μας χαρίσουν πλούτο, από το πουθενά, αυτόκλητοι σωτήρες, με δισεκατομμύρια από πωλήσεις «αέρα», χωρίς εμείς να κινηθούμε ούτε βήμα, να μας δωρίσουν την ασφάλεια, χωρίς εμείς να χύσουμε ιδρώτα και αίμα στις παλαίστρες και στους στίβους μάχης, όπως πάντα έκαναν οι Έλληνες μαχητές για την ελευθερία της πατρίδας τους. Τα θέλουμε όλα και όχι μόνον δεν δίνουμε τίποτα, αλλά είμαστε πρόθυμοι να τα παραχωρήσουμε και όλα ! Δεν μας νοιάζει για τίποτα, αρκεί να φροντίσουμε το υλικό μας σαρκίο. Οι παρακαταθήκες που αφήνουμε στα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές , μας είναι αδιάφορες! Είμαστε έτοιμοι ως λαός να κάνουμε τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του εαυτού μας , της ιστορίας και της βαριάς, είναι αλήθειας, πνευματικής μας κληρονομιάς.
Μπήκαμε σε μία τεχνητή κρίση φίλοι και φίλες, γιατί εμείς επιτρέψαμε να γίνουμε σκλάβοι ενός χρηματιστικού διεθνούς κατεστημένου και δεν μάθαμε τίποτα απ’ αυτήν. Υποτίθεται ότι βγαίνουμε απ’ αυτήν 10 χρόνια μετά, με απίστευτες θυσίες και δεν έχουμε γίνει ελάχιστα καλλίτεροι, με όρους «ουσίας», αλλά αντίθετα έχουμε σκλαβωθεί οι ίδιοι, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, μετατρεπόμενοι σε απλούς αριθμούς, σε στατιστικά στοιχεία και ζωοποιημένους μουζίκους ενός κράτους δυνάστη! Σε μία περιοχή, τα Βαλκάνια, που αποτελεί το ηφαίστειο της ανθρωπότητας, που ετοιμάζεται από καιρό να εκραγεί, ο Ελληνισμός εθελοτυφλεί και σαν τον Οιδίποδα, που από άγνοια υπέπεσε σε ύβρη, αυτοτυφλωνόμαστε, μη αντέχοντας να αντικρίσουμε τη σκληρή αλήθεια. Καθώς ο κλοιός των ορκισμένων εχθρών του Ελληνισμού σφίγγει γύρω μας, εμείς τι κάνουμε; Σε Ελλάδα και Κύπρο επιλέγουμε κυβερνήσεις, που κυρίαρχο στοιχείο τους είναι ένα ταξικό και ιδεολογικό μίσος για την έννοια της πατρίδας και συνακόλουθα για τον Ελληνισμό και ό,τι συνδέεται με αυτόν, ιστορία, φιλοσοφία, θρησκεία, γλώσσα, πολιτισμό, ήθη και παραδόσεις. Καθώς χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου, τρέχουμε και πάλι στους έξωθεν σωτήρες , Αμερικανούς, Γερμανούς και Ρώσους, τους δήθεν εγγυητές της ευμάρειάς μας και μόνοι μας τους ανεβάζουμε στο βάθρο της πολιτειακής μας εξουσίας, ξεπουλώντας και πάλι τα πρωτοτόκια της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της αρετής μας! Μας πέφτουν βαριά και πάλι τα «ράσα», γιατί φορά ράσο ή φουστανέλα, όποιος μαθαίνει να ζει λιτά και σπαρτιάτικα, όποιος πολιτεύεται αθηναϊκά, όποιος ενώνει και εμπνέει μακεδονικά, όποιος δημιουργεί Παρθενώνες και Μαραθώνες και Θερμοπύλες.
Δεν θα γράψω άλλα θλιβερά, από όσα πνίγουν την ψυχή μου και με κάνουν να ζητώ την «απόσυρση», γιατί δεν έχω τέτοιο δικαίωμα. Ο Ελληνισμός και ο Κόσμος έχουν ανάγκη ένα νέο όραμα, έχουν ανάγκη ελπίδα στηριγμένη σε βιωμένη αλήθεια και έμπρακτες αξίες και όχι μία επανάληψη και ανακύκλωση των ίδιων λαθών και ίδιων προσώπων , συμφερόντων και τζακιών , που εξασφάλισαν τη σκλαβιά του και ξεπουλούν διαρκώς τα πνευματικά του πρωτοτόκια. Στον αγώνα αυτό έχω στοιχηθεί με πολλούς άλλους, αδελφούς στην ψυχή και το πνεύμα και πορευόμαστε, αναγνωρίζοντας και στηρίζοντας ο ένας τον άλλον, στο κτίσιμο μιας άλλης πολιτείας, που θα κοσμεί και θα φωτίζει και πάλι τον Κόσμο μας!
Σας καλώ, αυτήν τη Σαρακοστή, να αναλογιστούμε όλοι μας, σοβαρά, τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να αποκτήσουν ουσία και αξία οι ζωές μας και να τολμήσουμε να κάνουμε ένα πρώτο βήμα, προς την κατεύθυνση αυτή. Κανένας δεν περισσεύει! Ας σηκώσουμε όλοι τις πνευματικές μας ασπίδες για το προστατεύσουμε εαυτούς και παραστάτες κι ας πάρουμε θέση στις φάλαγγες ενός νέου Ελληνισμού, που αναγεννιέται, αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο, βοηθώντας έμπρακτα να λύσουμε προβλήματα της κοινωνίας μας και υποδεχόμενοι με χαρά τις δοκιμασίες και τις θυσίες, που είναι τα μόνα αγαθά, που δικαιούμαστε να θεωρούμε «προαπαιτούμενα» της ελευθερίας μας!
