Ο ιδιαίτερα εξωστρεφής Γάλλος Επίτροπος κ. Μοσκοβισί στο χθεσινό Eurogroupσκιαγράφησε με αρκετή λεκτική μαεστρία αλλά και σαφήνεια, το τι ακριβώς εννοεί η Κομισιόν ως “υβριδικό” μοντέλο επιτήρησης για την Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος.
Όπως εξήγησε με μία λακωνική έκφραση φορτισμένη με τις χρήσιμες ασάφειες “χρησμού”, το “υβριδικό” μοντέλο επιτήρησης θα επιτρέπει στην Ελλάδα να ξαναγίνει “μία κανονική χώρα” και “δεν θα πρέπει να μοιάζει με ένα εξωτερικά επιβαλλόμενο πρόγραμμα…”.
Όπως διευκρινίζεται αρμοδίως από στελέχη της Κομισιόν, το “κανονική χώρα” σημαίνει ότι η εποπτεία αν και αυστηρότερη, από ό,τι σε άλλες χώρες με μικρότερης έντασης προβλήματα χρέους, θα είναι ενταγμένη στο πλαίσιο και στα όρια των κανονισμών του αναθεωρημένου Συμφώνου Σταθερότητας (το αποκαλούμενο και 6/2 pack).
Αυτό σημαίνει ότι θα βρίσκεται υπό την προληπτική εποπτεία του εξαμήνου αλλά ταυτόχρονα και τους ελέγχους που συνοδεύουν τη διαδικασία αποπληρωμής του 75% του χρέους της προς τους θεσμικούς δανειστές της, δηλαδή τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης και τον ESM.
Αυτό το πρόγραμμα εποπτείας δεν θα ελέγχει όμως μόνο όσα –δημοσιονομικά–ελέγχονται στις άλλες χώρες αλλά και όσα στο μεταξύ έχει δρομολογήσει με το τρίτο πρόγραμμα ως μεταρρυθμίσεις ή άλλες δεσμεύσεις η Ελλάδα.
Με τη διαφορά ότι αυτές οι δεσμεύσεις θα πρέπει να αποτελούν μέρος του προγράμματος που θα έχει καταθέσει και προτείνει η Ελλάδα και όχι ένα “εξωτερικά επιβαλλόμενο πρόγραμμα…”.
Αυτό το πρόγραμμα το οποίο… βαρβαριστί θα αποκαλείται “ελληνικής ιδιοκτησίας” θα πρέπει να έχει κατατεθεί μέχρι το Πάσχα ως σχέδιο για να συζητηθεί και να κριθεί το αν ανταποκρίνεται σε ένα πρόγραμμα που θα τα περιλαμβάνει όλα αλλά “δεν θα πρέπει να μοιάζει… εξωτερικά επιβαλλόμενο”.
Στο πρόγραμμα αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνονται πέραν των άλλων και οι αποφάσεις του Ιουνίου, ήτοι εκείνες που αφορούν τη διετία 2019 – 2020 και έχουν να κάνουν με την περαιτέρω αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης (μείωση του αφορολόγητου ορίου) και τη μείωση των συντάξεων (στο κομμάτι της προσωπικής διαφοράς).
Και τα δύο αυτά μέτρα ήταν η “Ιφιγένεια” που χρειάσθηκε να θυσιασθεί από την πλευρά της Κυβέρνησης για να πεισθεί το ΔΝΤ να δεχθεί να υπογράψει τότε την κατ’ αρχήν συμφωνία, δεδομένου ότι το Ταμείο εξακολουθεί να διαφωνεί με τις δημοσιονομικές προβλέψεις για το έλλειμμα και τον ρυθμό ανάπτυξης μεσομακροπρόθεσμα.
Τα δύο αυτά μέτρα ήταν η “εγγύηση” που πήρε το ΔΝΤ για να αποδεχθεί μία κατ’ αρχήν συμφωνία συμμετοχής στο πρόγραμμα και αφού η Ευρωζώνη προχωρήσει στην περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους.
Όπως παραδέχθηκε αρμόδιο στέλεχος της Κομισιόν σε σχετικό ερώτημα του Capital.gr η συμφωνία του Ιουνίου είχε δύο προαπαιτούμενα, ένα από την ελληνική κυβέρνηση και ένα από την Ευρωζώνη τα οποία μόνο με το τέλος του προγράμματος θα διαφανεί αν μπορούν να υλοποιηθούν με τρόπο επαρκή για το ΔΝΤ…
Ηδη κάποιες διαρροές που άρχισαν να διατρέχουν τις συζητήσεις στους διαδρόμους του Συμβουλίου κάνουν λόγο για επίσπευση από τις αρχές του 2019 της μείωσης του αφορολόγητου ορίου όπως έχει ζητήσει το ΔΝΤ, χωρίς να διευκρινίζεται αν το μέτρο αυτό θα υλοποιηθεί ταυτόχρονα με την μείωση των συντάξεων…
