Είναι νόμιμη η τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων σε πεζοδρόμια;
Με την υπ’ αριθμ. 14/2018 ατομική γνωμοδότηση το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους απάντησε σε ερωτήματα της αρμόδιας διεύθυνσης του Υπουργείου Εσωτερικών σχετικά με την τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων επί των πεζοδρομίων.
Ειδικότερα, τα ερωτήματα ήταν τα εξής:
α) Εάν θεωρείται ακυρωθείσα η παρ. 1 Α άρθρου 4 της με αριθ. 52138/2003 (ΦΕΚ Β 1788) κοινής υπουργικής αποφάσεως, με την οποία καθορίζονται ο τύπος, το μέγεθος, οι όροι και οι προϋποθέσεις των διαφημιστικών πινακίδων επί των πεζοδρομίων και, επομένως, εάν υφίσταται απόλυτη απαγόρευση τοποθέτησης τέτοιων διαφημιστικών πλαισίων,
β) Εάν δύναται να αναληφθεί νομοθετική πρωτοβουλία που να ρυθμίζει εκ νέου το επιτρεπτό της συγκεκριμένης άσκησης της υπαίθριας διαφήμισης επί πεζοδρομίων, ή επειδή, έχει κριθεί νομολογιακά, ότι λόγω απόλυτης απαγόρευσης της άσκησης υπαίθριας διαφήμισης επί πεζοδρομίου, κατ’ εφαρμογή Διεθνούς Σύμβασης, δεσμεύεται ο κοινός νομοθέτης από αυτήν, κατ’ άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος.
Όπως αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην γνωμοδότηση, το εξεταζόμενο ζήτημα θεωρείται οριστικώς λυμένο από πλευρά νομολογίας, καθώς τα διοικητικά δικαστήρια, στο πλαίσιο κρίσεως τόσο ακυρωτικών διαφορών, όσο και διοικητικών διαφορών ουσίας από αγωγές αποζημιώσεως κατά του Δημοσίου και Ο.Τ.Α., εξαιτίας παροχής αδείας τοποθετήσεως διαφημιστικών πινακίδων και μη αποξηλώσεώς τους, δέχονται παγίως, ότι ισχύει η απόλυτη απαγόρευση τοποθετήσεως διαφημιστικών πινακίδων στις οδούς και στα πεζοδρόμια (ενδεικτικώς, ΔΕφΑΘ. 381,382/2015, 129,133/2014, 129/2010, ΔΠρωτΠατρ. 1240/2016).
Σύμφωνα με το ΝΣΚ, οι διατάξεις της περ. Α της παρ. 1 άρθρου 4 της εν λόγω ΚΥΑ, οι οποίες προβαίνουν σε ειδικότερη ρύθμιση των όρων και προϋποθέσεων για την τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων σε πεζοδρόμια (την οποία ο κανονιστικός νομοθέτης προϋπέθεσε ότι είναι επιτρεπτή) δεν ακυρώθηκαν μεν, ευθέως, από το Συμβούλιο της ΕΠικρατείας, θεωρούνται, πάντως, ανίσχυρες, ως αντιβαίνουσες προς τις υπερνομοθετικής ισχύος (κατ’ άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος) διατάξεις του άρθρου 4 της Διεθνούς Συμβάσεως της Βιέννης για την Οδική Σήμανση και Σηματοδότηση και, ταυτοχρόνως, ως μη έχουσες νομικό έρεισμα.
Συνεπώς, στο πρώτο ερώτημα το ΝΣΚ γνωμοδότησε ότι οι επίμαχες διατάξεις της περ. A της παρ. 1 άρθρου 4 της με αριθμό 52138/2003 κοινής υπουργικής αποφάσεως που καθορίζουν τον τύπο, το μέγεθος, τους όρους και τις προϋποθέσεις των διαφημιστικών πινακίδων επί των πεζοδρομίων, θεωρούνται ανίσχυρες και μη εφαρμόσιμες από την διοίκηση.
Ως προς το αν μπορεί να αναληφθεί νομοθετική πρωτοβουλία για την εκ νέου ρύθμιση του επιτρεπτού ασκήσεως της υπαίθριας διαφήμισης, το ΝΣΚ διατυπώνει την άποψη ότι το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να τύχει απάντησης από το ίδιο.
Ωστόσο, στη γνωμοδότηση επισημαίνεται ότι ο κοινός νομοθέτης και η διοίκηση δεσμεύονται, κατ’ άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, από το άρθρο 4 της Διεθνούς Συμβάσεως της Βιέννης για την Οδική Σήμανση και Σηματοδότηση, που κυρώθηκε με το ν. 4266/2014 και έχει υπερνομοθετική ισχύ.
Η σχετική γνωμοδότηση είναι διαθέσιμη εδώ.
