Με την υπ’ αριθμ. 18/2018 η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων έκρινε ότι ο πατέρας ανήλικου έχει δικαίωμα πρόσβασης στον ιατρικό φάκελο του ανήλικου τέκνου του που τηρείται σε Ψυχιατρική Κλινική µέσω ιατρού της δικής του επιλογής.
Η υπόθεση έφτασε στην Αρχή έπειτα από καταγγελία του Α, σύμφωνα με την οποία το Κέντρο Κοινοτικής Ψυχικής Υγιεινής που υπάγεται σε δημόσια Ψυχιατρική Κλινική δεν ικανοποίησε το δικαίωµα προσβάσεως στον ιατρικό φάκελο του υιού του, Β.
Πιο συγκεκριµένα, ο Α αιτήθηκε την χορήγηση αναλυτικής εκθέσεως της εξετάσεως του υιού του και σε απάντηση του αιτήµατός του, ενηµερωτικό σηµείωµα το οποίο περιλαµβάνει το πόρισµα της ψυχολογικής αξιολογήσεως του υιού του.
Στη συνέχεια, ο Α αιτήθηκε την χορήγηση αντιγράφου του ιατρικού φακέλου του υιού του, αίτημα το οποίο απέρριψε η Κλινική για λόγους δεοντολογικούς, επισηµαίνοντας ότι οι ιατροί της κλινικής είναι στη διάθεση άλλων επαγγελµατιών ψυχικής υγείας που µπορεί να εµπλακούν στην αξιολόγηση ή τη θεραπευτική παρέµβαση του ανηλίκου για την παροχή συµπληρωµατικών πληροφοριών.
Όπως επισημαίνει στην απόφασή της η Αρχή, η γνωστοποίηση των δεδοµένων υγείας στο υποκείµενο των δεδοµένων µέσω ιατρού αποσκοπεί στην εξασφάλιση της βοήθειας από τον ιατρό στον ασθενή, ώστε να κατανοήσει τις ιατρικές πληροφορίες.
Ως εκ τούτου, η χορήγηση δεδοµένων µέσω ιατρού θα πρέπει να εκλαµβάνεται καταρχήν ως ενισχυτική του δικαιώµατος προσβάσεως, υπό την έννοια ότι ο ασθενής θα είναι σε θέση µε τη συνδροµή του ιατρού να κατανοήσει ενδελεχέστερα την ιατρική πληροφορία προκειµένου να δώσει την ενήµερη συγκατάθεσή του.
Η µεσολάβηση του ιατρού αποσκοπεί στην πληρέστερη και κατάλληλη ενηµέρωση του ασθενούς, πολλώ δε µάλλον του ψυχικά ασθενούς που –κατά περίπτωση- χρήζει ειδικής µεταχειρίσεως λόγω της ιδιαιτερότητας της ψυχικής νόσου [βλ. Αιµιλία Πανάγου, Η συµβολή του στο στην πρόσβαση στον ιατρικό φάκελο του ψυχικά ασθενή: ιατρικό απόρρητο vs πρόσβαση στα έγγραφα; σε: Συνήγορο του Πολίτη (επιµ.), Ιατρικό απόρρητο, Εκδόσεις Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη 2006, σ. 229 επ (235)].
Σηµειώνεται πάντως ότι από την τελολογική ερµηνεία του άρθρου 12 παρ. 6 του ν. 2472/1997, υπό το πνεύµα της Οδηγίας 95/46/ΕΚ που ενσωµατώθηκε στην ελληνική έννοµη τάξη µε το ν. 2472/1997, της Συµβάσεως του Οβιέδο και του ν. 2071/1992, του άρθρου 14 παρ. 8 του ν. 3418/2005, του Κεφαλαίου V και VI του Κώδικα ∆εοντολογίας του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων προκύπτει ότι η γνωστοποίηση δεδοµένων υγείας στο υποκείµενο των δεδοµένων µέσω ιατρού δεν πρέπει να εφαρµόζεται σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις προσβάσεως στον ιατρικό φάκελο, αλλά στις υποθέσεις εκείνες που η µεσολάβηση του γιατρού κρίνεται αναγκαία.
Το υποκείµενο, δηλαδή, των δεδοµένων ή ο νόµιµος εκπρόσωπός του έχει ελεύθερα, χωρίς τη διαµεσολάβηση ιατρού, δικαίωµα προσβάσεως σε δεδοµένα υγείας και, µόνο σε σοβαρές περιπτώσεις, που συνδέονται µε την προστασία της ζωής ή της υγείας του, δικαιολογείται η πρόσβαση µέσω ιατρού µε σκοπό την εξειδίκευση της ιατρικής πληροφορίας.
Στη συγκεκριµένη περίπτωση, δεδοµένου ότι ο πατέρας περιόρισε το αίτηµά του για πρόσβαση στο φάκελο του παιδιού του µέσω ιατρού, η πρόσβαση µέσω ιατρού µπορεί να γίνει δεκτή, χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι το Ψυχιατρικό Νοσοκοµείο πρέπει να ικανοποιεί όλες τις περιπτώσεις προσβάσεως µέσω ιατρού, αλλά οφείλει να κρίνει κατά περίπτωση λαµβανοµένων υπ’ όψιν των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών της εκάστοτε υποθέσεως.
Σηµειώνεται πάντως ότι όπως ήδη λέχθηκε ή τυχόν επεξήγηση του φακέλου µέσω παιδοψυχιάτρου δεν πρέπει εν προκειµένω να εκληφθεί ως περιορισµός του δικαιώµατος προσβάσεως, αλλά ως ενισχυτικό αυτού, δεδοµένου ότι η πρόσβαση µέσω ιατρού θα καταστήσει ενδελεχέστερη την παρεχόµενη πληροφορία, µε κριτήριο πάντοτε το συµφέρον του ασθενούς.
Με βάση τα παραπάνω, η Αρχή έκρινε ότι ο Α έχει δικαίωµα προσβάσεως στον ιατρικό φάκελο του ανηλίκου τέκνου του Β που τηρείται στην Ψυχιατρική Κλινική του Νοσοκομείου µέσω ιατρού της δικής του επιλογής.
Δείτε αναλυτικά την απόφαση εδώ.
