To Εφετείο με απόφασή του της 15/2/2018 (πολ.έφεση 418/2011) ανέτρεψε πρωτόδικη απόφαση που είχε απορρίψει αγωγή για λίβελο την οποία είχε καταχωρήσει πρώην διευθυντικό στέλεχος του ΡΙΚ κατά του διευθυντή του Ιδρύματος και του ιδίου του ΡΙΚ. Αξιοσημείωτο είναι ότι η εφετειακή απόφαση όχι μόνο καταλογίζει στο Πρωτόδικο Δικαστήριο ότι δεν αξιολόγησε ως όφειλε ουσιαστική μαρτυρία ενώπιον του, την οποία ούτε καν σχολίασε, όπως αναφέρει, ώστε η απονομή της δικαιοσύνης να γίνει κατά πλημμελή τρόπο, αλλά επιπλέον παρατήρησε ότι στην εφεσιβαλλόμενη απόφαση χρησιμοποιήθηκαν φράσεις που δεν αρμόζουν σε δικαστική απόφαση καθώς και ότι η ειρωνεία δεν έχει θέση σε δικαστικές αίθουσες από Δικαστές.
Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, στις 10.3.2004 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα “Χαραυγή” επιστολή η οποία φέρεται να απεστάλη από υπαλλήλους του Ρ.Ι.Κ. και αφορούσε τον Εφεσείοντα. Αντίγραφα της δημοσίευσης, σύμφωνα με τον Εφεσείοντα, αναρτήθηκαν σε διάφορες πινακίδες εντός του κτηρίου του Ιδρύματος καθώς επίσης κυκλοφόρησαν στο ΡΙΚ κατά την περίοδο 10.3.2004-18.3.2004. Ο Εφεσείων θεώρησε ότι το δημοσίευμα αποτελούσε λιβελλογράφημα και ήταν δυσφημιστικό για τον ίδιο. Για το λόγο αυτό καταχώρησε στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας, αγωγή εναντίον των Εφεσιβλήτων τους οποίους θεώρησε ως υπεύθυνους για τη δημοσίευση, καθότι δημοσίευσαν και/ή ανέχθησαν να δημοσιευθούν και/ή επέτρεψαν να δημοσιευθούν και/ή παρέλειψαν να προβούν σε ενέργειες για άρση των δημοσιευμάτων που έλαβαν χώρα κατά την πιο πάνω περίοδο.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο με την απόφαση ημερ. 28.9.2011 απέρριψε την αγωγή παρόλο που έκρινε ότι μέρος του δημοσιεύματος (μια φράση του) ήταν εξυβριστικό και δυσφημιστικό για τον Εφεσείοντα. Απέρριψε την αγωγή, αφού δέχθηκε την εκδοχή που πρόβαλε ο Εφεσίβλητος 2 και βρήκε ότι το δημοσίευμα αναρτήθηκε στις 10.3.2004 σε μια μόνο πινακίδα, αυτή των κινηματογραφιστών που ευρίσκεται εκτός του κυρίως κτηρίου και μετά από οδηγίες του Εφεσίβλητου 2 αμέσως αφαιρέθηκε. Απέρριψε, δε, όλες τις αιτιάσεις του Εφεσείοντα που απέδιδαν ευθύνη στους Εφεσίβλητους. Δεν δίστασε δε να προχωρήσει στ’ ακόλουθα σχόλια αναφορικά με τον Εφεσείοντα:
“…… Φαίνεται ότι η μόνη έγνοια του Ενάγοντα ήταν να ταλαιπωρήσει στα Δικαστήρια το Ρ.Ι.Κ. και κυρίως των Εναγόμενο 2 με τον οποίο, όπως φαίνεται από τη μαρτυρία, προφορική και έγγραφη, ήταν σε αντιπαράθεση . Ενώ για το ίδιο δημοσίευμα καταχωρήθηκε αγωγή εναντίον της εφημερίδας “ΧΑΡΑΥΓΗ”, η οποία δημοσίευσε το επίδικο δημοσίευμα, προχώρησε για εκδίκαση την παρούσα αγωγή εναντίον των Εναγομένων που αιτία αγωγής είναι το ότι οι Εναγόμενοι ανέχθηκαν να δημοσιευθεί το σχετικό κείμενο και/ή παρέλειψαν να προβούν σε ενέργειες για άρση των δημοσιεύσεων του. Στόχος του ήταν να μεταφέρει την αντιπαράθεση του με τον Εναγόμενο 2 στην αίθουσα του Δικαστηρίου.”
Με τους τέσσερις λόγους έφεσης ο Εφεσείων πρόσβαλε την πρωτόδικη απόφαση ως εσφαλμένη. Ειδικότερα, με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι οι Εφεσίβλητοι δεν έχουν ευθύνη για την ανάρτηση του δημοσιεύματος σε πινακίδα ανακοινώσεων ως εσφαλμένη. Με τον δεύτερο λόγο κρίνεται ως εσφαλμένη η αξιολόγηση της προσφερθείσας μαρτυρίας και ως αποτέλεσμα, αποδοχής της μαρτυρίας του Εφεσίβλητου 2 και μαρτύρων υπεράσπισης ενώ απέρριψε αυτή του Εφεσείοντα και μάρτυρα του (Μ.Ε.1). Επίσης προσβάλλεται ως εσφαλμένη η κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι το επίδικο δημοσίευμα δεν ήταν δυσφημιστικό στην ολότητα του (τρίτος λόγος) και τέλος με τον τέταρτο λόγο ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο παρέλειψε να ασχοληθεί, εξετάσει και αποφασίσει κατά πόσο ήταν δυσφημιστικό και το υπόλοιπο μέρος των δημοσιευμάτων πλην του μέρους το οποίο έκρινε ως τέτοιο.
Σύμφωνα με την εφετειακή απόφαση, αποτελούσε επίδικο θέμα ότι οι Εναγόμενοι μεταξύ 10.3.2004 και 18.3.2004 ανέχθηκαν να δημοσιευθούν και/ή παρέλειψαν να προβούν σε ενέργειες για άρση του δημοσιεύματος που αναρτήθηκε σ’ όλες τις πινακίδες, διαδρόμους και γραφεία εντός του κτηρίου του Ρ.Ι.Κ. καθώς και στην αίθουσα κινηματογραφιστών.
Το Εφετείο έκρινε ότι στην παρούσα περίπτωση η απονομή της δικαιοσύνης έγινε κατά πλημμελή τρόπο. Το πρωτόδικο Δικαστήριο δεν αξιολόγησε, ως όφειλε, την ουσιαστική μαρτυρία ενώπιον του αλλά ούτε καν την σχολίασε με αποτέλεσμα η πιο πάνω παράλειψη του να καθιστά το πραγματικό βάθρο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η απόφαση του για το θέμα της ευθύνης, ακροσφαλές και κατά συνέπεια οι λόγοι Έφεσης 1 και 2 έγιναν δεκτοί.
Όπως αναφέρει το Δικαστήριο, αναπόφευκτη κατάληξη όλων των πιο πάνω κενών και παραλείψεων του πρωτόδικου Δικαστηρίου, είναι η έκδοση διατάγματος για επανεκδίκαση της αγωγής από άλλο Δικαστή για όλα τα επίδικα θέματα χωρίς να παρίσταται ανάγκη εξέτασης των λοιπών λόγων έφεσης.
Αξιοσημείωτο είναι ότι το Εφετείο κλείνει την απόφαση του με μια παρατήρηση σχετικά με το ακόλουθο απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση που αφορά τον Εφεσείοντα:
“Αντεξεταζόμενος διαφώνησε ότι ήταν μόνο στην πινακίδα των κινηματογραφιστών και αυτά που αναγράφονται στις επιστολές για μια πινακίδα και ένα κλητήρα είναι λάθος των δικηγόρων του. Δεν είναι λάθος των δικηγόρων του, ο ίδιος για σκοπούς της υπόθεσης του προσπάθησε να διαφοροποιήσει τα γεγονότα. Είπε στη μαρτυρία του, επίσης, ότι ο ίδιος εργαζόταν, ήταν το γραφείο του, στο δεύτερο όροφο του κεντρικού κτιρίου και κάθε πρωί και μεσημέρι πήγαινε εκεί και την έβλεπε. Δεν την τράβηξε, είπε, να την αφαιρέσει. Ήταν αναρμόδιος, σύμφωνα με τα σχέδια υπηρεσίας, να αφαιρέσει το δημοσίευμα. Σιγά την αρμοδιότητα! Ήταν μια απλή πράξη από τον ίδιο η αφαίρεση του δημοσιεύματος από την πινακίδα. Μπορούσε ακόμη να δώσει οδηγίες σ’ ένα κλητήρα να αφαιρέσει το δημοσίευμα όπου αυτός ισχυρίζεται ότι ήταν αναρτημένο. Δεν το έπραξε όμως.” (η υπογράμμιση του Εφετείου)
Και καταλήγει το Δικαστήριο: «Η χρησιμοποίηση φράσεων ως ανωτέρω, “Σιγά την αρμοδιότητα” δεν αρμόζει σε δικαστική απόφαση. Η ειρωνεία δεν έχει θέση σε δικαστικές αίθουσες από Δικαστές». (Περιληψη αποφασης: Cylegalnews.com /δημοσίευση απόφασης:cylaw.orgDIK
