Μήνυμα να μην αλλάξει -σε γενικές γραμμές- το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσια που διέπει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στην Ελλάδα στέλνει το ΔΝΤ μέσω Ιταλίας.
Ο λόγος για την πρόσφατη έκθεση εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ (Μάρτιος 2018) με θέμα “ανταγωνιστικότητα και μεταρρύθμιση του συστήματος μισθολογικών διαπραγματεύσεων στην Ιταλία”.
Στην έκθεση αυτή, επισημαίνεται πως στην Ιταλία, πρέπει να “εκσυγχρονισθούν οι μισθολογικές διαπραγματεύσεις έτσι ώστε να ευθυγραμμισθούν με την παραγωγικότητα σε επίπεδο επιχείρησης”.
Μ΄ άλλα λόγια, από μεριάς ΔΝΤ προτείνεται η υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, σημειώνουν αναλυτές στο Capital.gr.
Εξάλλου, στην ίδια έκθεση, επισημαίνεται από πλευράς εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ πως “οι κλαδικές διαπραγματεύσεις όπως ισχύουν σήμερα” έχουν “χαμηλή ελαστικότητα”, ενώ εκφράζουν την ύπαρξη “χαμηλού επιπέδου συνεννόησης μεταξύ των κοινωνικών εταίρων”.
Οι συστάσεις αυτές από μεριάς ΔΝΤ προς την Ιταλία ενάντια στις κλαδικές συμβάσεις και υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων σημειώνονται την ίδια στιγμή, που η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους θεσμούς (ΕΕ, ΔΝΤ κλπ.) το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή τους όρους επαναφοράς της επεκτασιμότητας των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, αλλά και της υπερίσχυσης τους έναντι των επιχειρησιακών συμβάσεων μετά την έξοδο από το Μνημόνιο, δηλαδή από τον ερχόμενο Αύγουστο και έπειτα. Μ΄ άλλα λόγια, η κυβέρνηση στην Ελλάδα επιδιώκει να επαναφέρει εκείνο που το ΔΝΤ ζητά λίγο –πολύ να καταργηθεί στην Ιταλία. Οι θέσεις του ΔΝΤ για την Ιταλία, κάθε άλλο παρά φαίνεται να διαφέρουν στην περίπτωση της Ελλάδας.
Σε περσινή συνολική έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα, ξεκαθάριζε πως “οι κλαδικές επεκτάσεις των συλλογικών διαπραγματεύσεων έχουν την τάση να μειώνουν τις μισθολογικές ανισότητες”, με “τίμημα”, τη “μείωση της απασχόλησης”. Επίσης, τόνιζε πως οι “οικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα απαιτούν τη στόχευση στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης” (και όχι στην αύξηση των μισθών).
Με δεδομένο ότι “ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας έχει χρέη προς τις τράπεζες και το κράτος στο ύψος του 130% του ΑΕΠ”, σημαίνει πως “υπάρχει μεγάλη ανάγκη” για “αναδιάρθρωση” και “διατήρηση” της “ελαστικότητας του κόστους”, επισημαινόταν.
Μ΄ άλλα λόγια, το ΔΝΤ τάχθηκε ενάντια στην επαναφορά της επεκτασιμότητας των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων πριν ένα χρόνο.
Τις ίδιες αρχές φαίνεται πως εξακολουθούν να έχουν οι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ και φέτος, αν κρίνει κανείς από τις συστάσεις τους προς τη γειτονική μας χώρας, την Ιταλία.
