Πολιτικά πιο εξοργιστική από τη γερμανοτουρκική συνεργασία η συστηματική, πολυετής αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων.
Ένας εταίρος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η Γερμανία, προμηθεύει σήμερα την Τουρκία με έξι υποβρύχια εξαιρετικά χρήσιμα για τις επιθετικές θαλάσσιες επιχειρήσεις του στόλου της στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο (η παραγωγή τους αποφασίστηκε το 2009). Αυτό όταν η εκτός Ε.Ε. Τουρκία με αυξημένη ένταση πιέζει καθημερινά την Ελλάδα στο Αιγαίο με αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις και απειλεί ανοικτά ένα μέλος της Ε.Ε., τη χώρα μας, με πόλεμο.
Ας σημειωθεί ότι του ίδιου τύπου καταδιωκτικά υποβρύχια, κλάσης 214, διαθέτει η Ελλάδα, πράγμα που συνιστά ένα από τα λίγα σοβαρά τακτικά πλεονεκτήματα του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Το πλεονέκτημα αυτό, που αποτελεί και ένα «φρένο» στην τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, το ακυρώνει σήμερα το Βερολίνο.
Πρόκειται για μια γερμανοτουρκική συνεργασία που θίγει άμεσα και απροκάλυπτα την Ελλάδα, όμως η πολιτική ηγεσία της την προσπερνάει χωρίς πολιτικές αντιδράσεις. Κι ας αφορά αυτό την άμυνα και την εθνική ασφάλεια της χώρας μας σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, με τον «νταή» ισλαμιστή Ερντογάν να απειλεί, να προ καλεί και να καθυβρίζει την Ελλάδα σε καθημερινή βάση. Ποιος επέκρινε δριμύτατα την κ. Μέρκελ για την παράδοση των έξι υποβρυχίων; Οχι η Αθήνα, αλλά το κόμμα της γερμανικής κοινοβουλευτικής Αριστεράς, Die Linke, που υποστήριξε ότι τα υποβρύχια θα χρησιμοποιηθούν από την Τουρκία εναντίον της Ελλάδας ή και της Κύπρου και ότι γι’ αυτό η Γερμανία έπρεπε να «παγώσει» την παράδοσή τους, όπως έκανε με τα τεθωρακισμένα Leopard, που οι Τούρκοι στρέφουν εναντίον των Κούρδων. Η γερμανική στάση δεν εκπλήσσει βέβαια σήμερα.
Δεν είναι κρυφό ότι το Βερολίνο είναι κατά παράδοση στρατιωτικός φίλος της Αγκυρας. Η γερμανική πολεμική βιομηχανία πουλάει, εδώ και χρόνια, όπλα στην ισλαμική Τουρκία. Και βεβαίως το Βερολίνο δεκάρα δεν έδωσε ποτέ για το ότι η φίλη του Αγκυρα για μεγάλο διάστημα ενίσχυσε και εξόπλισε το «Ισλαμικό Κράτος», που στέλνει τους «εκδικητές» τζιχαντιστές του να σκοτώνουν πολίτες στην Ευρώπη. Αλλωστε, στη (λεγόμενη πλέον) Ευρωπαϊκή Ενωση «κουμάντο» κάνουν πρώτα η Γερμανία και οι άπληστοι πολιτικοί «χωριάτες» της, που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν Ευρωπαίο εταίρο για τις δουλειές της σε Δύση και Ανατολή.
Ομως, η σε βάρος της Ελλάδας γερμανοτουρκική συνεργασία έχει βεβαίως απέναντί της ένα σημαντικό γεγονός ελληνικής ευθύνης: ουδέποτε η Αθήνα έθεσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ευθέως, σε επίπεδο κορυφής, ένα πολιτικό ζήτημα, ότι η Ελλάδα δέχεται πολεμική απειλή από την… υπό ένταξη Τουρκία, η οποία έχει υποχρεώσει τη χώρα μας σε υπέρογκες αμυντικές δα- πάνες, που έχουν βαριά «τραυματίσει» την ελληνική οικονομία και έχουν διογκώσει το χρέος της.
Φυσικά, στον κόσμο των ελεύθερων αγορών δεν μπορεί να εμποδίσει η Αθήνα τις «δουλειές» τρίτων χωρών – μήπως και η ίδια δεν αγοράζει, άλλωστε, όπλα από τις βιομηχανίες των ισχυρών βιομηχανικών κρατών; Ομως, εδώ το θέμα είναι μείζονος σημασίας πολιτικό. Και αφορά τη στρατιωτική απειλή της ελληνικής επικράτειας σήμερα από μια τρίτη χώρα, την οποία οι εταίροι της Ε.Ε. έχουν όλοι αποδεχθεί ως υποψήφια για ένταξη στους θεσμούς της! Δυστυχώς, αυτή η ανωμαλία, αυτός ο παραλογισμός, δεν προκαλεί καμία ιδιαίτερη αντίδραση από την Αθήνα.
Είναι, λοιπόν, πολιτικά πιο εξοργιστική από τη γερμανοτουρκική συνεργασία η συστηματική, πολυετής αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες αδιαμαρτύρητα δέχονται να εμπλουτίζεται το οπλοστάσιο της πολεμοχαρούς Τουρκίας με ευρωπαϊκά όπλα, που μπορεί να στρέφονται κατά της Ελλάδας.
Ετσι και σήμερα, για τη νωχελική ελληνική πολιτική ηγεσία το θέμα των υποβρυχίων 214 δεν είναι τίποτε περισσότερο από τρέχουσες «μπίζνες» μεταξύ τρίτων χωρών. Ολα τα σοβαρά ζητήματα εθνικής ασφάλειας της Ελλάδας, τα οποία γεννά η τουρκική επιθετικότητα, πετούν πλέον πάνω από το κεφάλι της Αθήνας, στον ευρω παϊκό ουρανό.
