Σε 6 χρόνια κάθειρξη καταδίκασε χθες το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων έναν επενδυτή ο οποίος είχε σταματήσει να λειτουργεί την μονάδα επεξεργασίας ελαιοπυρήνα που είχε φτιάξει, αλλά δεν ενημέρωσε την Περιφέρεια Πελοποννήσου όπως όφειλε, ούτε επέστρεψε τα χρήματα της επένδυσης.
Ο ίδιος υποστήριξε ότι η τραγική απώλεια της κόρης του σε ένα τροχαίο δυστύχημα, καθώς και η πτώχευση -την ίδια περίοδο- της εταιρείας που έπαιρνε το υπόλειμμα της επεξεργασίας και το έκανε οικολογικό λίπασμα, τον ανάγκασαν να σταματήσει για ένα διάστημα τη δραστηριότητά του. Το δικαστήριο, μετά και από πρόταση της εισαγγελέα, αναγνώρισε στον κατηγορούμενο το ελαφρυντικό των μη ταπεινών αιτίων και έδωσε αναστέλλουσα δύναμη στην έφεσή του – οπότε μένει ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό.
163 ΕΚ. ΔΡΑΧΜΕΣ (336.900 ΕΥΡΩ) Η ΒΛΑΒΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
Η επιχορήγηση που είχε πάρει ο επιχειρηματίας από τον αναπτυξιακό νόμο σε δραχμές (336.900 ευρώ) τον υποχρέωνε να λειτουργήσει την επένδυσή του για 10 χρόνια. Ομως από το 2002 έως το 2011 η πρωτοπόρος μονάδα (όπως όλοι τη χαρακτήρισαν) δεν δούλεψε. Ως μάρτυρας στη δίκη κατέθεσε ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Αναπτυξιακού Προγραμματισμού της Περιφέρειας, από την Τρίπολη. Εξήγησε λοιπόν ότι η εν λόγω επένδυση έπαιρνε τα απόβλητα των τριφασικών ελαιοτριβείων και έφτιαχνε πυρηνόξυλο και ελαιόλαδο β’ διαλογής.
Αρχικά -είπε ο μάρτυρας- η μονάδα λειτούργησε και μάλιστα εξαιρετικά, όμως το 2011 έγινε καταγγελία στην υπηρεσία τους ότι δεν είχε από το 2002 καμία δραστηριότητα ως εταιρεία. Ετσι συγκροτήθηκε μια τριμελής επιτροπή και έλεγξε τις εγκαταστάσεις. Εκεί οι ελεγκτές της Επιτροπής διαπίστωσαν ότι δεν είχαν μείνει πολλά μηχανήματα γιατί άλλα είχαν κλαπεί (κατά δήλωση του επενδυτή) και άλλα είχαν μεταφερθεί σε αποθήκη άλλου εργοστασίου για να μην τα κλέψουν οι τσιγγάνοι στη ΒΙΠΕ Μελιγαλά. Με τα μηχανήματα τα οποία είχαν απομείνει, η μονάδα δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει, κατέθεσε ο μάρτυρας.
Ο ίδιος μάρτυρας εξήγησε ότι πριν το 2000 που έγινε αυτή η επένδυση, ο αναπτυξιακός νόμος προϋπέθετε την υποχρεωτική λειτουργία της για 10 χρόνια. Η μονάδα ξεκίνησε τη δραστηριότητά της το 2000 και στη συνέχεια σεν δήλωσε, όπως υποχρεούτο, ότι σταμάτησε να παράγει προϊόντα, ούτε επέστρεψε τα χρήματα της επιχορήγησης (είχε εισπράξει 163 εκατομμύρια δραχμές από το σύνολο των 330 εκατομμυρίων δραχμών που είχε εγκριθεί). Και παρότι διαμεσολάβησε ο τότε νομάρχης Μεσσηνίας, η ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη δεν πήρε την πούλπα για την παραγωγή ενέργειας και το προϊόν έμεινε αδιάθετο.
ΘΕΛΕΙ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ
Οι μάρτυρες υπεράσπισης οι οποίοι ακολούθησαν, αλλά και ο ίδιος ο κατηγορούμενος στην απολογία του, υποστήριξαν ότι ήταν μια πρωτοπόρος επένδυση για το περιβάλλον και την προστασία του. Μάρτυρας είπε ότι έκανε τέτοια επεξεργασία στην ελιά και τον ελαιοπυρήνα, που δεν προκαλούσε απόβλητα. Πέραν όμως της προσωπικής τραγωδίας εξαιτίας της απώλειας της κόρης του, ο κατηγορούμενος -όπως είπαν οι μάρτυρες, αλλά και ο ίδιος λίγο αργότερα- όταν πτώχευσε η εταιρεία όπου πήγαινε η πούλπα, δεν μπορούσε να διαθέσει αλλού το προϊόν του. Ετσι, ακόμα και σήμερα μέσα στις δεξαμενές της μονάδας υπάρχουν 15.000 τόνοι πούλπα – ενώ ο κατηγορούμενος υποστήριξε ότι υπάρχει μια σύμβαση με την ΤΕΡΝΑ από το 2009, ώστε να τη χρησιμοποιήσει η εταιρεία για ενεργειακούς λόγους και η μονάδα να λειτουργήσει, όπως και ο ίδιος επιδιώκει.
Μάλιστα στην αρχή της δίκης ο συνήγορός του ανέφερε στο δικαστήριο ότι ο εντολέας του έχει προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας (επειδή θέλει να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο) και στα τέλη Σεπτεμβρίου εκδικάζεται η προσφυγή τους.
Ο κατηγορούμενος κρίθηκε ένοχος για απάτη αντικειμένου ιδιαίτερα μεγάλης αξίας.
