Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου έχασε την μάχη για την κυριότητα 8 ακινήτων του Ελληνικού Δημοσίου

Με απόφαση που εξέδωσε το Γ’ Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου απορρίφθηκε η αίτηση αναίρεσης που άσκησε η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, για την ακύρωση της υπ’ αρίθμ. 28/2015 απόφασης του Εφετείου Δωδεκανήσου με την οποία δικαιώθηκαν οι θέσεις του Ελληνικού Δημοσίου σχετικά με την κυριότητα του ακινήτου στο οποίο στεγαζόταν η Μεραρχία της 95 ΑΔΤΕ στο κέντρο της πόλης, αλλά και σε ακόμη 7 ακίνητα.
Μετά την έκδοση της απόφασης του Αρείου Πάγου έχει αναγνωριστεί αμετακλήτως η κυριότητα του Δημοσίου επί 8 ακινήτων, που χρησιμοποιούνται για την στέγαση υπηρεσιών της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου και ως εκ τούτου θα πρέπει να αναμένονται σοβαρές εξελίξεις στην υπόθεση αφού πιθανολογείται σφόδρα ότι θα ακολουθήσει έξωση υπηρεσιών της Περιφέρειας από ακίνητα που έχει καταλάβει.
Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου υποστήριξε ότι έγινε κακώς χρήση από το Ελληνικό Δημόσιο και αποδεκτή από το δικαστήριο η με αριθμό πρωτ. ΔΚ 2161/25-10-1996 έκθεση της Κτηματικής Υπηρεσίας Δωδεκανήσου περί της χρήσεως ενός εκάστου των επίδικων ακινήτων και την ύπαρξη ή μη συστέγασης υπηρεσιών.
Υποστηρίζει συγκεκριμένα ότι η συγκεκριμένη έκθεση δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ως μέσο απόδειξης της αυθαίρετης κατάληψης της Νομαρχίας διότι η Κτηματική Υπηρεσία Δωδεκανήσου ως αποκεντρωμένη υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών, δηλαδή του Ελληνικού Δημοσίου, λειτουργεί στο πλαίσιο των εντολών αυτού και συνεπώς οι εκθέσεις και απόψεις της Υπηρεσίας αυτής δεν αποτελούν παρά μόνο «ισχυρισμούς» του ιδίου του Ελληνικού Δημοσίου.
Ισχυρίζεται παραπέρα ότι όλα τα επίδικα ακίνητα κατά το χρόνο της υποβολής της αίτησης μεταγραφής και της καταχώρησης της διάταξης του κτηματολογικού δικαστή, στεγάζονταν αποκλειστικά καταργούμενες υπηρεσίες και σε κάθε περίπτωση νομίμως μεταγράφηκαν υπέρ της Νομαρχίας.
Στην πολυσέλιδη, αίτηση αναίρεσης, που υπέβαλε ο νομικός σύμβουλος της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου κ. Γ. Φιλιππάκος, υποστηρίχθηκε ότι το Εφετείο Δωδεκανήσου έκρινε εσφαλμένα τις αποδείξεις των διάδικων μερών και ισχυρίζεται ότι η αγωγή του Ελληνικού Δημοσίου, θα έπρεπε να απορριφθεί.
Υποστηρίζεται παραπέρα ότι υπήρξε εσφαλμένη και κακή ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου.
Εκ των 7 ακινήτων τα 3 είναι στις κτηματομερίδες του Φυτωρίου Κοσκινού και τα υπόλοιπα, το Κτηνιατρικό Εργαστήριο, η παλαιά Πολεοδομία και το ακίνητο όπου στεγάζεται η Υπηρεσία Εγγείων Βελτιώσεων Δωδεκανήσου.
Ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου κ. Γ. Χατζημάρκος είναι ιδιαίτερα χολωμένος από την τακτική που ακολουθεί το Ελληνικό Δημόσιο στο συγκεκριμένο θέμα και έχει διαμηνύσει ότι σε περίπτωση αποβολής της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου από τα ακίνητα όχι μόνο θα ασκήσει αγωγές για να διεκδικήσει τα έξοδα για τη συντήρηση των κτηρίων αλλά θα κινήσει και τις διαδικασίες για την έξωση της ΔΟΥ Ρόδου από το ακίνητο στον «Ζέφυρο»!
Εν πάση περιπτώσει στην απόφαση του Αρείου Πάγου επισημαίνεται εισαγωγικά ότι κατόπιν της από 20.6.1995 αίτησης του Νομάρχη Δωδεκανήσου, σύμφωνα με το άρθρο 39 του ν. 2218/1994, διατάχθηκε η καταχώρηση των 8 ακινήτων στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου, για το λόγο ότι στα παραπάνω ακίνητα στεγάζονταν υπηρεσίες της Νομαρχίας Δωδεκανήσου, οι οποίες καταργήθηκαν με το νόμο αυτό, σύμφωνα με τον οποίο περιέρχονται στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, μετά από αίτηση του Νομάρχη.
Επί της ως άνω αίτησης αποφάνθηκε η Δικαστής του Κτηματολογίου Ρόδου και, διατάξεις της πραγματοποιήθηκε η καταχώρηση.
Η παρ. 2 του άρθρου 39 του ν. 2218/1994, έχει όμως εφαρμογή μόνο στις περιπτώσεις που στο δημόσιο κτήμα στεγάζονται αποκλειστικώς και αμιγώς υπηρεσίες, οι οποίες με την έναρξη λειτουργίας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης καταργούνται αυτοδικαίως και δεν εφαρμόζεται όταν συστεγάζονται και μη καταργούμενες υπηρεσίες.
Τα οκτώ ακίνητα, οπως τονίζεται στην απόφαση, τα οποία πριν τις καταχωρήσεις ήταν καταχωρημένα στο όνομα του Ελληνικού Δημοσίου, δεν χρησιμοποιούνταν για τη στέγαση αποκλειστικά και μόνο υπηρεσίας καταργούμενης, αλλά σ’ αυτά είτε συστεγάζονταν και μη καταργούμενες υπηρεσίες, είτε δεν υπήρχε καθόλου στέγαση υπηρεσιών (καταργούμενων ή μη) είτε στεγάζονταν υπηρεσίες διανομαρχιακού επιπέδου, ήτοι υπηρεσίες που δεν είχαν ποτέ σχέση με τη Νομαρχία και, ως εκ τούτου, μη καταργούμενες.
Συνακόλουθα, προκύπτει ότι κατά το χρόνο έναρξης λειτουργίας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Δωδεκανήσου (5.5.1995), κανένα από τα οκτώ ακίνητα για τα οποία υποβλήθηκε η σχετική αίτηση της Ν.Α.Δ., δεν χρησιμοποιούνταν για στέγαση αποκλειστικά και μόνο καταργούμενων υπηρεσιών.
Στα εν λόγω ακίνητα είτε συστεγάζονταν και μη καταργούμενες υπηρεσίες, είτε δεν υπήρχε καθόλου σε αυτά στέγαση υπηρεσιών (καταργούμενων ή μη) είτε στέγαζαν και εξακολουθούν να στεγάζουν υπηρεσίες διανομαρχιακού επιπέδου, ήτοι υπηρεσίες που δεν είχαν ποτέ σχέση με τη Νομαρχία, και ως εκ τούτου μη καταργούμενες.
Επομένως, δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 39 παρ. 2 του Ν. 2218/1994, για τη μεταγραφή των προαναφερόμενων ακινήτων στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου, σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στην ως άνω νομική σκέψη.
Ενόψει των προαναφερθέντων, όπως τονίζεται, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο με τις ίδιες αιτιολογίες έκανε δεκτή την αγωγή του ήδη εφεσιβλήτου και διέταξε την ακύρωση και διαγραφή των ως άνω διατάξεων του Κτηματολογικού Δικαστή, δυνάμει των οποίων διατάχθηκε η καταχώρηση των προαναφερόμενων ακινήτων στη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Δωδεκανήσου, δεν έσφαλε ως προς την εκτίμηση των αποδείξεων και ορθά εφήρμοσε το νόμο. Κρίνοντας έτσι το Εφετείο, απορρίπτοντας την έφεση της αναιρεσείουσας και επικυρώνοντας την πρωτόδικη απόφαση, με την οποία έγινε δεκτή η αγωγή του αναιρεσιβλήτου και διετάχθη η διαγραφή των διατάξεων του Δικαστή του Κτηματολογίου Ρόδου από τα κτηματολογικά βιβλία που αφορούσαν τα προαναφερόμενα οκτώ ακίνητα, όχι μόνο δεν παραβίασε ευθέως, αλλ’ απεναντίας ορθώς εφάρμοσε τη διάταξη του άρθρου 39 παρ. 2 του ν. 2218/1994 και διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του πλήρεις, σαφείς και χωρίς αντιφάσεις αιτιολογίες που στηρίζουν το αποδεικτικό του πόρισμα και καθιστούν εφικτό τον αναιρετικό έλεγχο ως προς το ουσιώδες ζήτημα αφενός της συστέγασης στα επίδικα ακίνητα και μη καταργηθεισών υπηρεσιών και αφετέρου της στέγασης σ’ αυτά υπηρεσιών διανομαρχιακού επιπέδου, μη εχουσών σχέση με τη Νομαρχία Δωδεκανήσου ή της μη στέγασης σ’ αυτά καταργηθεισών ή μη υπηρεσιών.