Με το που ανακοινώθηκε η πρόσκληση των ηγετών του ΝΑΤΟ για ένταξη των Σκοπίων στη Συμμαχία, η Μόσχα αντέδρασε αμέσως κάνοντας λόγο για «απορρόφηση με το ζόρι που στοχεύει σε γεωπολιτική επιρροή». Δεν θα μπορούσε η ρωσική πλευρά να πετάξει τη σκούφια της από χαρά για μια τέτοια εξέλιξη, που της δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στο παιχνίδι επιρροής που επιχειρεί τα τελευταία χρόνια στα Βαλκάνια.
Πάλεψε με νύχια και με δόντια να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη, στηρίζοντας μέχρις εσχάτων τον εθνικολαϊκιστή Γκρούεφσκι που, με την πολιτική του στη διένεξη με την Ελλάδα αλλά και τον αυταρχισμό στο εσωτερικό, κρατούσε εκτός ΝΑΤΟ και Ε.Ε. τη FYROM, αλλά απέτυχε.
Οπως είχε αποτύχει να εμποδίσει την ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ δύο χρόνια πριν, όταν, όπως κατήγγειλε ο ηγέτης του Μίλο Τζουγκάνοβιτς, υποκίνησε στρατιωτικό πραξικόπημα για την ανατροπή της φιλοδυτικής ηγεσίας του μικροσκοπικού κράτους, ενώ παρεμβαίνοντας ανοιχτά στα εσωτερικά του, αξίωσε τη διενέργεια δημοψηφίσματος!
Τώρα, η Ρωσία έχοντας απέναντί της μια ασπίδα δυτικής επιρροής, που απλώνεται κατά μήκος των βαλκανικών παραλίων της Αδριατικής, από τη Σλοβενία έως την Πελοπόννησο και έναν ισχυρό ευρωατλαντικό άξονα στην καρδιά της Βαλκανικής (Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία) αισθάνεται τον νατοϊκό κλοιό να σφίγγει γύρω από τη μοναδική πλέον σύμμαχό της στην περιοχή, τη Σερβία, που όμως και αυτή πατάει σε δύο βάρκες.
Οι Σέρβοι μπορεί να λένε δίκην αστεϊσμού ότι στην «ψυχή είμαστε με τους Ρώσους, στην τσέπη με τους δυτικούς», όμως οι ηγέτες της ξέρουν πως κάποτε θα ’ρθει η στιγμή για να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Επί του παρόντος «σιτίζονται» και από τους δύο. Οι Ρώσοι τους εξοπλίζουν και τους βοηθούν διπλωματικά στο καυτό θέμα του Κοσόβου, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί κάνουν τις επενδύσεις και τους γεμίζουν τα πορτοφόλια.
Το δίλημμα είναι μεγάλο, η διελκυστίνδα δυτικών και Ρώσων αδυσώπητη αλλά επί του παρόντος ο εθνικιστής πρόεδρός τους Αλεξάντερ Βούτσιτς παίζει άριστα το παιγνίδι των ισορροπιών. Εως πότε όμως; Και πώς θα αντιδράσουν οι Ρώσοι σε περίπτωση που οι ομόθρησκοι Σλάβοι «αδερφοί» περάσουν την πόρτα της Ε.Ε. που θα τους οδηγήσει και στο ΝΑΤΟ και αισθανθούν ότι χάνουν τη μοναδική, πλέον, εξέδρα πολλαπλασιασμού της επιρροής τους στη Βαλκανική;
Το ότι, βεβαίως, η Μόσχα προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρατήσει μακριά από την πέριξ των συνόρων της περιοχή το ΝΑΤΟ (κυρίως) αλλά και την Ε.Ε., επεμβαίνοντας δυναμικά όταν κρίνει απαραίτητο (Γεωργία, Ουκρανία), καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν παρεμβαίνει ποικιλοτρόπως στα εσωτερικά των χωρών που έχουν προσδεθεί στο ευρωατλαντικό άρμα, με σκοπό να επηρεάζει προς όφελος των γεωστρατηγικών της επιδιώξεων την εξωτερική τους πολιτική, και, κυρίως, τα εθνοτικά ή και θρησκευτικά αισθήματα της κοινωνίας.
Οψιμη ανακάλυψη
Η ελληνική κυβέρνηση ανακάλυψε κάπως όψιμα το ρωσικό παιγνίδι στο εσωτερικό καταγγέλλοντας, με αφορμή το Μακεδονικό, σχεδιασμένη επιχείρηση χειραγώγησης των κινητοποιήσεων και της κοινής γνώμης, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, και δίνοντας διαστάσεις κατασκοπικού θρίλερ με απέλαση διπλωματών, ακόμα και εμπλοκή του Αγίου Ορους, όπου ως γνωστόν οι Ρώσοι χρόνια τώρα «δραστηριοποιούνται».
Διαβάζοντας τα μεταδιδόμενα από το Μαξίμου, συμπεραίνει κανείς ότι οι διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών αν δεν υποκινήθηκαν και οργανώθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας, ενισχύθηκαν τουλάχιστον οικονομικά και επικοινωνιακά, με στόχο να αποτραπεί η ψήφισή της στην ελληνική Βουλή και επομένως να μην μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ.
Ο Γενς Στόλτενμπεργκ υπογράφει την πρόσκληση για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ υπό τον χαμογελαστό Ζόραν Ζάεφ.
Ασφαλώς και «βόλεψε» τη ρωσική πολιτική η λαϊκή αντίδραση κατά της συμφωνίας. Ισχυρισμοί του είδους, ωστόσο, πέραν του ότι αδικούν κατάφωρα τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που διαδήλωσαν εναντίον των κυβερνητικών χειρισμών, από άδολο πατριωτισμό στη συντριπτική τους πλειονότητα, εκτός του ότι πρέπει να αποδειχθούν, παραπέμπουν αντεστραμμένα, στη λογική της ρωσικής προπαγάνδας, που καταβροχθίστηκε «αμασητί» σ’ εμάς εδώ στην Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία τα εκατομμύρια των Ουκρανών που πέρασαν από την πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου στην κρίση του 2014 ζητώντας να απαλλαγούν από τη ρωσική «ασφυξία» ήταν υποκινούμενοι από τη Δύση «φασίστες».
Το ίδιο και οι εκατοντάδες χιλιάδες Γεωργιανοί στην «Πορτοκαλί Επανάσταση» (2003), που οδήγησε στη ρωσική στρατιωτική εισβολή (2008), αλλά και οι χιλιάδες Σλαβομακεδόνες οπαδοί του Ζάεφ που κατέβηκαν –υποκινούμενοι από τον Σόρος ετούτοι– πέρυσι στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την αυταρχική διακυβέρνηση του εκλεκτού της Μόσχας, Νίκολα Γκρούεφσκι και την καταδίκη σε απομόνωση της χώρας τους.
Η Ελλάδα ούτε ήταν ποτέ, ούτε παραμένει εκτός γεωπολιτικών σχεδιασμών της Ρωσίας και όπως και στις υπόλοιπες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στη Βαλκανική η επιχείρηση διείσδυσης εξελίσσεται, χρόνια τώρα, με το περιτύλιγμα του «ξανθού γένους» που είναι γραφτό να σώσει τους Ελληνες και με υβριδικούς τρόπους.
Αθώοι ανδριάντες, ναοί σλαβικού ρυθμού, «πολιτιστικά» σωματεία, χρηματοδοτούμενα από αγνώστου προελεύσεως ρωσικά κεφάλαια, ξεφυτρώνουν στην (βόρεια κυρίως) Ελλάδα για να θυμίζουν την προαιώνια παρουσία της Ρωσίας και επομένως το δικαίωμά της στο μέλλον στη βόρεια ακτή του Αιγαίου και της Μεσογείου.
Στην Αλεξανδρούπολη, οι «Ελληνες της Μαύρης Θάλασσας», μερικές χιλιάδες, που μεταφέρθηκαν εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τον πόλεμο στην Αμπχαζία, έγιναν σιγά σιγά «Ρωσόφωνοι της Θράκης», με επίτιμο ρωσικό προξενείο, «ρωσικό σπίτι», σλαβικής αρχιτεκτονικής εκκλησία σε χώρο εντός στρατοπέδου που παραχωρήθηκε από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας (!), απευθείας επαφές με το Κρεμλίνο και Ρώσους πεζοναύτες να παρελαύνουν την 25η Μαρτίου.
Στο Αγιον Ορος
Στον Αθω, η πολιτική υπονόμευσης της πνευματικής ηγεμονίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως προς όφελος της Ρωσικής Εκκλησίας στην προοπτική της Τρίτης Ρώμης, έχει προκαλέσει την οργή του Φαναρίου, με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να αποδοκιμάζει ανοιχτά, σε Ελληνες βουλευτές που τον συνάντησαν, την εμπλοκή της Μόσχας. Και την Αθήνα να δυσφορεί για μια τέτοια εμπλοκή επί ελληνικού εδάφους, αν και η Ρωσία ήταν η μόνη χώρα που στη διάσκεψη των πρεσβευτών, η οποία μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους κατοχύρωσε το Αγιον Ορος στην ελληνική επικράτεια, το καταψήφισε.
Και βέβαια, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, έτσι και στην Ελλάδα, η λατρεία και βοήθεια της Μόσχας στα ακροδεξιά και νεοφασιστικά κόμματα, ως μοχλών αποσταθεροποίησης της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δεν κρύβεται.
Έντυπη
