Στους πέντε μύθους και στα πέντε λάθη που αφορούν τη διάσωση της Ελλάδας αναφέρεται η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, με αφορμή την έξοδο από το πρόγραμμα.
«Είναι μύθος ότι όλα τα κονδύλια για την Ελλάδα εξανεμίστηκαν από το διεφθαρμένο ελληνικό κράτος», λέει ο Γιοργκ Ρόχολ πρόεδρος του Πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Επιστημών του Βερολίνου ESMT. «Αντίθετα, η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα κεφάλαια διατέθηκαν σε τράπεζες και επενδυτές, ιδίως για την αποπληρωμή χρεών, την εξυπηρέτηση τόκων ή ως κεφαλαιουχική ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών». Ο δεύτερος μύθος αφορά τη σκληρότητα του ΔΝΤ. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή του προγράμματος το ΔΝΤ ήταν ιδιαίτερα αυστηρό στις δημοσιονομικές απαιτήσεις, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου το ΔΝΤ έγινε σαφώς πιο ρεαλιστικό. Ο τρίτος μύθος είναι αυτός που αναφέρεται στους τεμπέληδες Ελληνες. Το 2014, εν μέσω κρίσης, σύμφωνα με μια στατιστική του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, οι Ελληνες εργάζονταν κατά μέσον όρο 2.035 ώρες τον χρόνο, ενώ οι Γερμανοί μόνο 1.363 ώρες. Μύθος είναι επίσης ότι το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα είναι πολύ πιο «πολυτελές» από το γερμανικό. Ο τέταρτος μύθος είναι ότι η Γερμανία κερδίζει χρήματα από τη διάσωση. Το σωστό είναι ότι από το 2010 η Γερμανία κέρδισε περίπου 2,9 δισεκατομμύρια ευρώ από τους τόκους των δανείων προς την Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, η Γερμανία δεν επωφελήθηκε από την κρίση. Η Γερμανία έχει δανείσει χρήματα στην Ελλάδα με πολύ χαμηλότερα επιτόκια από ό,τι συνήθως και θα της επιστραφούν έπειτα από πολλά χρόνια. Ο πέμπτος μύθος είναι ότι η κρίση χρέους της Ελλάδας τελείωσε πλέον. Αν δει κανείς τους απόλυτους αριθμούς, η χώρα βρίσκεται πιο βαθιά χρεωμένη από ό,τι στην αρχή της κρίσης.
Τα πέντε μεγαλύτερα λάθη σύμφωνα με την Handelsblatt είναι τα εξής: Πρώτον, η πολιτική υποτίμησε την έκταση της κρίσης – η νομισματική ένωση δεν είχε το 2010 ούτε την εμπειρία να αντιμετωπίσει μια τέτοια κρίση ούτε διέθετε μια αρχιτεκτονική αντιμετώπισης κρίσεων. Δεύτερον, έγιναν πολλές περικοπές και λίγες μεταρρυθμίσεις – οι πιστωτές της Ελλάδας γνώριζαν κυρίως τις περικοπές ως μέσο για να αναστρέψουν την πορεία της χώρας, οι αυστηροί δημοσιονομικοί περιορισμοί ώθησαν την Αθήνα όλο και πιο βαθιά στην ύφεση. Τρίτον, το «κούρεμα» ήρθε πολύ αργά – πολλοί ειδικοί παραδέχονται εκ των υστέρων, ότι το «κούρεμα» του χρέους τον Φεβρουάριο του 2012 θα έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα, και μάλιστα στην αρχή του προγράμματος βοήθειας, την άνοιξη του 2010. Τέταρτον, οι ψευδείς υποσχέσεις από τους δανειστές τράβηξαν σε μάκρος τη διάσωση της Ελλάδας – οι πιστωτές υποσχέθηκαν στον Αντώνη Σαμαρά ελάφρυνση του χρέους εάν εφαρμόζονταν οι μεταρρυθμίσεις του δεύτερου πακέτου διάσωσης, αλλά ελάφρυνση του χρέους δεν έγινε τελικά το 2014. Τέλος, η επικοινωνία ήταν κακή – έπρεπε να έχει ειπωθεί καθαρά από την αρχή ότι πρέπει να υπάρξουν οδυνηρές περικοπές, αλλά μια νομισματική ένωση είναι μη αναστρέψιμη και θα φροντίσουμε να παραμείνει έτσι.
