Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας αποφάσισε την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου ότι ο φόρος επί των νομικών πράξεων που τεκμηριώνονται στις δημόσιες πράξεις δανείου με ενυπόθηκη εγγύηση είναι οι τράπεζες ως δανειστές και όχι οι πελάτες που λαμβάνουν το δάνειο.
Όπως εξηγείται σε ανακοίνωση του ανώτατου δικαστηρίου, η απόφαση του δικαστή Χεσούς Κουδέρο τροποποιεί την προηγούμενη νομολογία και “καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο δανειολήπτης δεν είναι αυτός που πρέπει να φορολογηθεί για τον τελευταίο φόρο στις συμβολαιογραφικές πράξεις δανείων που στηρίζονται σε ενυπόθηκα δάνεια (όπως προέβλεπε μέχρι τώρα η νομολογία), αλλά η οικονομική οντότητα που δανείζει το αντίστοιχο ποσό”.
Το σκεπτικό βασίζεται στο γεγονός ότι “η εντυπωσιακή επιχείρηση είναι η υποθήκη” και ως εκ τούτου “ο μόνος που ενδιαφέρεται για την ανάδειξη δημόσιας πράξης” είναι ο δανειστής, δηλαδή η τράπεζα.
Πρόκειται για μια νέα νομική τροποποίηση των τραπεζικών πρακτικών στον τομέα των συμβάσεων ενυπόθηκων δανείων τα τελευταία χρόνια. Η πρόταση αυτή προστίθεται σε άλλες, όπως οι ρήτρες πλαφόν ή οι υποθήκες πολλαπλών νομισμάτων.
Υπάρχουν επίσης δύο άλλες εκκρεμείς γνωμοδοτήσεις για συμβάσεις ενυπόθηκων δανείων στην Ισπανία: μία για τις ρήτρες πρόωρης λήξης και μία για τη χρήση επιτοκίων γνωστή ως IRPH.
