Το ημερολόγιο έγραφε 28 Ιουλίου 1920 ή 10 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο. Δύο χρόνια πριν από τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, τότε που η Ελλάδα έγινε πράγματι χώρα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Εκατό χρόνια μετά και πολλά έχουν αλλάξει, αυτό που μένει αναλλοίωτο είναι η διαρκής αναταραχή μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ο επαπειλούμενος πόλεμος που βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος και αποστερεί και από τις δύο χώρες τεράστια κεφάλαια αλλά και ανθρώπινο δυναμικό, καθώς είναι συχνά τα επεισόδια στο Αιγαίο.
Όμως, πριν από 100 χρόνια περίπου μια άλλη πραγματικότητα είχε διαμορφωθεί.
Η ιστορία έγραψε:
Ο σουλτάνος Μεχμέτ ο 6ος υπογράφει τη Συνθήκη των Σεβρών, που βάζει την οριστική «ταφόπλακα» στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Ελλάδα κερδίζει εδάφη και γίνεται «η χώρα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», σύμφωνα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Η συνθήκη υπεγράφη στην πόλη Σεβρ (Sèvres) της Γαλλίας, και γι’ αυτό πήρε και το όνομα.
Οθωμανική Αυτοκρατορία και Συμμαχικές Δυνάμεις υπογράφουν το πρωτόκολλο ειρήνης που ωστόσο είναι η σφραγίδα μιας ταπεινωτικής ήττας για την πρώτη.
Εκ μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ΄ ο οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, αλλά απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει το χαλιφάτο.
Η ιστορία ανέδειξε στη συνέχεια απόλυτο πρωταγωνιστή τον Κεμάλ και λίγα χρόνια αργότερα η Ελλάδα υφίσταται μια δεινή ήττα στη Μικρά Ασία και μια νέα Συνθήκη συρρικνώνει τα εδάφη που είχαν κερδηθεί με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Οι όροι της Συνθήκης των Σεβρών
Η συνθήκη όριζε τα εξής: η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε την κυριαρχία της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας στην Βρετανία ως προτεκτοράτα της Κοινωνίας των Εθνών, την Συρία και τον Λίβανο στην Γαλλία επίσης ως προτεκτοράτα. Η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.
Η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στο ιδρυόμενο Αλβανικό κράτος, ουσιαστικά προτεκτοράτο της Ιταλίας. Τα Δωδεκάνησα παραδόθηκαν στην Ιταλία η οποία συμφώνησε να τα δώσει εκτός από την Ρόδο και το Καστελλόριζο στην Ελλάδα, και αν η Βρετανία έδινε την Κύπρο στην Ελλάδα, τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα έδιναν κι αυτά τα νησιά (η συμφωνία ακυρώθηκε από την Ιταλία το 1922).
Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, και η Θράκη από την οποία η Βουλγαρία παραιτούνταν οριστικά από κάθε δικαίωμά της σε αυτή. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτήθει στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα.
Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος, καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Η Σοβιετική Ένωση δεν συμμετείχε και έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Μετά την επικράτηση των Νεότουρκων, που μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, και την Μικρασιατική Καταστροφή, οι σύμμαχοι αναγκάστηκαν να υπογράψουν νέα συνθήκη (Συνθήκη της Λωζάνης) το 1923, με ευνοϊκότερους όρους για την (πλέον) Τουρκία.
Ωστόσο, δεν ίσχυσε ποτέ, διότι δεν εγκρίθηκε από κανένα κοινοβούλιο των χωρών της Αντάντ, ούτε της Ελλάδος. Ουσιαστικά δεν απέκτησε νομική οντότητα.
