Από το 2016 το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λάρισας αρνήθηκε να εφαρμόσει τη διάταξη με την οποία αποφυλακίστηκε (και) ο Αρ. Φλώρος, κρούοντας το κώδωνα του κινδύνου για την εμφάνιση νοσηρών φαινομένων στην διαδικασία όπως τροποποιήθηκε το 2015 από τον Νίκο Παρασκευόπουλο. Δυο χρόνια μετά, το συγκεκριμένο βούλευμα είναι λες και προέβλεπε ακριβώς τι μπορεί να συμβεί με τις αποκαλούμενες “ανάπηρες” αποφυλακίσεις και μάλιστα αντλήθηκε να εφαρμόσει το συγκεκριμένο άρθρο “επειδή συγκρούεται με την συνταγματική αρχή και παρεμβαίνει στη δικαιοδοτική κρίση του δικαστή μεταβάλλοντας την ποινή που έχει επιβληθεί”.
Αντισυνταγματικό
Οι δικαστές της Λάρισας αναφέρονται στο άρθρο 110 Α του ΠΚ , το οποίο τροποποιήθηκε το 2015 επί Νίκου Παρασκευόπουλου και αποτέλεσε τη βάση για να αποφυλακιστεί – για λίγες μέρες- και ο Άρης Φλώρος, κεντρικός κατηγορούμενος στην υπόθεση ENERGA- HELLAS POEWR. Το συγκεκριμένο άρθρο αρνήθηκαν να εφαρμόσουν οι δικαστές με χαρακτηριστική την περίπτωση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Λάρισας, το οποίο με το υπ’ αριθμόν 373 /2016 βούλευμά του δεν προχώρησε στην εφαρμογή του για κρατούμενο ο οποίος ζητούσε αποφυλάκιση λόγω αναπηρίας 67%.
Ως γνωστόν η αποφυλάκιση κρατουμένων με προβλήματα υγείας, δεν είναι καινούργια στον Ποινικό Κώδικα. Μέχρι το 2015 υπήρχαν όμως με σαφήνεια καταγεγραμμένα τα βαριά νοσήματα (aids, νεφροί, φυματίωση, τετραπληγία, κλπ) για τα οποία παίρνουν υφ’ όρων απόλυση οι κρατούμενοι.
Με την τροποποίηση του κ. Παρασκευόπουλου δίδεται το δικαίωμα της εξόδου από τις φυλακές για κάθε κρατούμενο που παρουσιάζει ή “παρουσιάζει” αναπηρία άνω του 67% για οποιοδήποτε ασθένεια. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που επικαλείται το βούλευμα, κρατουμένου ο οποίος είχε καταδικαστεί π.χ σε 20 ετή κάθειρξη και διαγνώστηκε με αναπηρία 67% για “παράλυση βραχιώνιου πλέγματος”. Αυτομάτως αυτός ο κρατούμενος για εμπορία ναρκωτικών θα αποφυλακιζόταν στα 4 χρόνια!!! Πρόκειται για την ίδια διάταξη πάνω στην οποία δομήθηκε η αίτηση αποφυλάκισης Φλώρου και η οποία αποφυλακίζει ουσιαστικά δια πάσα νόσο και κάθε αδίκημα.
Πρόταση αντισυνταγματικότητας
Η αντεισαγγελέας Πρωτοδικών Αγορή Παπακώστα, ήταν αυτή η οποία εισηγήθηκε στο Δικαστικό Συμβούλιο Λάρισας την αντισυνταγματικότητα του 110α ΠΚ και η πρότασή της έγινε δεκτή (2-1 μειοψήφησε η πρόεδρος) από τους δικαστές. Η πρότασή της είναι η εξής:
“…..γ) της παραγράφου 2 περ. β του άρθρου 110Α Ποινικού Κώδικα, στην οποία συμπεριλαμβάνονται οι κατάδικοι με ποσοστό αναπηρίας εξήντα επτά τοις εκατό (67%) και άνω. Στην περίπτωση αυτή ο νομοθέτης όχι μόνον δεν απαριθμεί κάποια νοσήματα (όπως στην παράγραφο 1) τα οποία κατά γενική ομολογία επιδεινώνονται όταν ο ασθενής βρίσκεται σε συνθήκες κράτησης, αλλά δεν θέτει καν ως κριτήριο η αναπηρία να είναι μόνιμη και σοβαρή ούτε και παρέχει στο συμβούλιο τη δυνατότητα να κρίνει εάν εν πάση περιπτώσει η συνέχιση της κράτησης του κρατουμένου θα είναι επαχθής για αυτόν. Μάλιστα ακόμα και εάν ο κρατούμενος έχει καταδικαστεί σε πρόσκαιρη κάθειρξη, αρκεί να έχει εκτιθεί με οποιονδήποτε τρόπο (ακόμα και με ευεργετικό υπολογισμό) το ένα πέμπτο της ποινής. Ως εκ τούτου, κρατούμενος που τέλεσε σοβαρό αδίκημα διακεκριμένης διακίνησης ναρκωτικών και επιβλήθηκε αμετάκλητα πρόσκαιρη ποινή πολυετούς κάθειρξης (π.χ. 20 ετών), σύμφωνα με την εν λόγω νομοθετική πρόβλεψη απολύεται έχοντας εκτίσει πραγματική ποινή στερητική της ελευθερίας μόλις 2 ετών και με ευεργετικό υπολογισμό παροχής εργασίας 2 ετών, ήτοι με συνολική με οποιονδήποτε τρόπο εκτιθείσα ποινή 4 ετών. Χαρακτηριστικό είναι ότι σύμφωνα με την ίδια νομοθετική ρύθμιση ο κρατούμενος, μολονότι του χορηγείται το ευεργέτημα της απόλυσης κατά τα πρώτα έτη της έκτισης της ποινής του λόγω δήθεν αδυναμίας παραμονής εντός της φυλακής, κρίθηκε ικανός από το Συμβούλιο Εργασίας του Καταστήματος Κράτησης και παρείχε ανελλιπώς εργασία λαμβάνοντας και το ευεργέτημα του πλασματικού υπολογισμού των ημερών εργασίας.
Ο νομοθέτης με την προεκτεθείσα ισοπεδωτική νομοθετική ρύθμιση που οδηγεί σε αδικαιολόγητη άνιση μεταχείριση των κρατουμένων επιτρέπει την απόλυση πάσχοντος λ.χ. από ορθοπεδική – νευρολογική πάθηση εκ γενετής, όπως εν προκειμένω παράλυση βραχιώνιου πλέγματος, λόγω της οποίας αναγνωρίστηκε στον κρατούμενο ποσοστό αναπηρίας 67% λόγω αδυναμίας εργασίας και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα πέντε (5) ετών, ωστόσο χωρίς να ελέγχεται κατ’ ελάχιστο εάν η πάθηση είναι ιάσιμη ή εάν κατά το υπέρμετρα μεγάλο χρονικό διάστημα της πενταετίας μειωθεί το ποσοστό αναπηρίας λόγω των ραγδαίων εξελίξεων στην ιατρική και φαρμακευτική επιστήμη.
Μάλιστα είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός ότι αν κάποιος πάσχει από γεροντική άνοια θα πρέπει να συμπληρώσει το 80ο έτος για να αποφυλακιστεί με όρους κατά την παράγραφο 1, ενώ κάποιος με ιάσιμη φυματίωση αποφυλακίζεται ασχέτως ηλικίας και ασχέτως εάν το ποσοστό της αναπηρίας του μειωθεί στο μέλλον λόγω ίασις του. Δηλαδή, ο νομοθέτης στην παρ. 2 περ. β΄ χορηγεί την απόλυση, χωρίς να εξετάζει εάν ο κρατούμενος μπορεί να ιαθεί, χωρίς να εξετάζει εάν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, χωρίς να εξετάζει τη βαρύτητα του αδικήματος και την εν γένει συμπεριφορά του κρατουμένου εντός του καταστήματος κράτησης και κυρίως χωρίς να ελέγχει εάν η πάθηση υφίστατο και κατά το χρόνο τέλεσης του αδικήματος και δεν εμπόδισε το δράστη να τελέσει σοβαρό ποινικό αδίκημα που απαιτεί σωματικές και πνευματικές δυνάμεις, εγρήγορση και κινητικότητα.
Άλλωστε, ο νομοθέτης για την πιστοποίηση της αναπηρίας αρκείται στην επισύναψη απλής βεβαίωσης του Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), η οποία ως δημόσιο ιατρικό έγγραφο που κατά νόμο αποτελεί τη μοναδική προϋπόθεση για την απόλυση κρατουμένου, κρίνεται ως αόριστη και αναιτιολόγητη, καθώς λόγω της προδιατυπωμένης έντυπης μορφής της αναγράφει κατ’ επιταγή του νόμου τηλεγραφικά και μονολεκτικά ή με ελάχιστους ιατρικούς όρους μόνο το είδος της πάθησης και το ποσοστό αναπηρίας, ενώ δεν αναφέρει κατ’ ελάχιστο τα συμπτώματα και τις επιπλοκές της πάθησης του συγκεκριμένου ασθενούς, τα κλινικά και παρακλινικά ευρήματα, την πρόγνωση για ίαση, τα επίπεδα βαρύτητας της πάθησης, προηγούμενη αναγνώριση αναπηρίας και κυρίως εάν η συνέχιση της κράτησης μπορεί να επιδεινώσει την υγεία του κρατουμένου και να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του.
Ως εκ τούτου, κρατούμενος με εκ γενετής παράλυση άνω βραχιονίου στον οποίο αναγνωρίστηκε ποσοστό αναπηρίας 67% λόγω αδυναμίας εργασίας, ο οποίος πάσχων από την ως άνω πάθηση τέλεσε σοβαρό αδίκημα διακίνησης ναρκωτικών, ήτοι μεταφορά και κατοχή μεγάλης ποσότητας ναρκωτικών, λίγους μήνες πριν την πιστοποίηση της αναπηρίας, και μάλιστα σε χιλιομετρική θέση απομακρυσμένη σε σχέση με τον τόπο κατοικίας του, και του επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 17 ετών, κατά γραμματική εφαρμογή της εν λόγω διάταξης πρέπει να απολυθεί μόλις δύο έτη μετά τη σύλληψη και ως εκ τούτου η χορήγηση της απόλυσής του αποτελεί υπέρμετρα ευνοϊκή και παντελώς αδικαιολόγητη άνιση μεταχείριση αυτού σε σχέση με έτερο κρατούμενο ή με συγκατηγορούμενό του που δεν φέρει την ως άνω αναπηρία, καθώς αφενός η αναπηρία του δεν τον εμπόδισε να τελέσει αδίκημα που απαιτεί σωματική και πνευματική ετοιμότητα (εμπορία ναρκωτικών), αφετέρου η κράτησή του δεν επιδεινώνει το πρόβλημα υγείας του και η απόλυσή του δεν πρόκειται να οδηγήσει στην ίασή του.
Κατόπιν των ανωτέρω, με τη διάταξη της περίπτωσης β της παραγράφου 2 του άρθρου 110 Α του Ποινικού Κώδικα, ο νομοθέτης υπεισέρχεται ανεπίτρεπτα στη δικαστική κρίση, αναιρεί πλήρως την αμετάκλητη δικαιοδοτική κρίση ως προς τη αναγνώριση της ενοχής και την επιβολή ποινής, κατά την οποία πιθανώς συνεκτιμήθηκε και το πρόβλημα υγείας του κατηγορουμένου, καθιστά την επιβληθείσα ποινή χωρίς περιεχόμενο, καταργεί οποιαδήποτε πιθανότητα ειδικής ή γενικής πρόληψης και τελικώς μεταβάλλει την ποινή όπως στην περίπτωση 47 του Συντάγματος με την απονομή της χάριτος”.
Το Συμβούλιο αποτελούμενο από τους Δικαστές Φωτεινή Καρανικόλα, Πρόεδρο Πρωτοδικών, Μαρία Γάκη, Πρωτοδίκη-Εισηγήτρια και Ιωάννη Χήνο Πρωτοδίκη κατά πλειοψηφία 2-1 έκανε δεκτή την πρόταση. Εναντίον του Βουλεύματος ασκήθηκε έφεση.
