Πρωτοποριακή δικαστική απόφαση «εξαφανίζει» διαταγή πληρωμής.

Αν δεν διεκδικηθεί δικαστικά εντός ενός έτους η εκτέλεση διαταγής πληρωμής, η οφειλή «σβήνεται».Την απόφαση αυτή έλαβε το Μονομελές Πρωτοδικείο Φλώρινας απορρίπτοντας τους λόγους που προέβαλλε τράπεζα απέναντι στην οποία υπήρχε η σχετική οφειλή.

Συγκεκριμένα όπως αναφέρεται στην υπ’ αρίθμ. 27/2017 απόφαση του Δικαστηρίου:

Δυνάμει, δε, του υπ’ αρ. 13.2εδ.β’ όρου της ανωτέρω αναφερόμενης σύμβασης δανείου, προβλέφθηκε ότι «Ο εγγυητής παραιτείται από τις ενστάσεις των άρθρων 866, 867 και 868 ΑΚ, συμφωνείται όμως ότι ελευθερώνεται από τη δοθείσα εγγύηση του εάν η Τράπεζα δεν επιδιώξει δικαστικά την απαίτηση της εντός 1 έτους αφότου έγινε απαιτητή η κύρια οφειλή (866, 867 ΑΚ) ή ζητήθηκε η καταγγελία από τον εγγυητή (868 ΑΚ). Στην τελευταία αυτή περίπτωση (868 ΑΚ), η καταγγελία μπορεί να ζητηθεί μόνο εφόσον υπάρχουν λόγοι καταγγελίας από την Τράπεζα κατά τους όρους της παρούσας σύμβασης».

Με τον ως άνω συμβατικό όρο συμφωνήθηκε μεταξύ των διαδίκων η εγγύηση για ορισμένο χρόνο και, ειδικότερα, η απόσβεση  της ενοχής του ανακόπτοντος σε περίπτωση μη δικαστικής επιδίωξης εκ της καθ’ ης της απορρέουσας από την επίμαχη δανειακή σύμβαση απαίτησης εντός χρονικού διαστήματος ενός έτους από το απαιτητό αυτής. Η ρητή, δε, και σαφής δήλωση του ανακόπτοντος – εγγυητή ότι η ευθύνη του είναι χρονικά περιορισμένη με την θέση ειδικού χρονικού περιορισμού και ειδικού χρονικού σημείου έναρξης αυτού προσδίδει στην εν λόγω σύμβαση εγγύησης χαρακτήρα ορισμένου χρόνου. Στο σημείο αυτό, η καθ’ ης η ανακοπή, με τις νόμιμα κατατεθειμένες προτάσεις της, ισχυρίζεται ότι ο ανακόπτων, δυνάμει του ιδίου ως άνω όρου της σύμβασης, παραιτήθηκε εγγράφως από το ευεργέτημα του άρθρου 866 ΑΚ, με αποτέλεσμα τη μη ελευθέρωση του από την εγγύηση.

Πράγματι, δυνάμει του ανωτέρω όρου, ο ανακόπτων παραιτείται της ένστασης του άρθρου 866 ΑΚ, πλην όμως, συμφωνείται ακολούθως, και μάλιστα αμέσως μετά τη διατύπωση της ανωτέρω δήλωσης παραίτησης και κατ’ αντιδιαστολή αυτής, ότι αυτός ελευθερώνεται από τη δοθείσα εγγύηση εάν η καθ’ ης δεν επιδιώξει δικαστικά την απαίτηση της εντός έτους από το απαιτητό αυτής. Με βάση τη γραμματική διατύπωση του ανωτέρω όρου, το Δικαστήριο κρίνει ότι η ανωτέρω δήλωση παραίτησης από την ΑΚ 866 δεν αναιρεί, εν προκειμένω, την ελευθέρωση του εγγυητή από την εγγύηση, δοθέντος ότι, από τη συσχέτιση των επιμέρους εκφράσεων των ενδιαφερομένων, προκύπτει ότι η σχετική δήλωση παραίτησης από το ευεργέτημα του άρθρου 866 ΑΚ προηγήθηκε της συμφωνίας των διαδίκων περί εγγύησης για ορισμένο χρόνο, η οποία επακολούθησε, διατυπωμένη μάλιστα σε αντιδιαστολή της δήλωσης παραίτησης, με την θέση σαφών και ειδικών προϋποθέσεων και την παραπομπή αυτής ευθέως στη διάταξη του άρθρου 866 ΑΚ.

Ως εκ τούτου, πρέπει να απορριφθεί ο σχετικός ισχυρισμός της καθ’ ης ως ουσιαστικά αβάσιμος. Ακολούθως, αποδείχτηκε ότι η καθ’ ης, στις 29-11-2011, προέβη στην επίδοση προς τον ανακόπτοντα αλλά και προς την ως άνω πρωτοφειλέτρια της από 13-11-2010 εξώδικης δήλωσης -καταγγελίας – πρόσκλησης (βλ. υπ’ αρ. 6620Γ/29-11-2011 και 6617Γ/29-11-2011 εκθέσεις επίδοσης του δικαστικού επιμελητή του Πρωτοδικείου Φλώρινας Νικόλαου Ιορδανίδη), με την οποία κατήγγειλε με σαφήνεια την ένδικη ως άνω αναφερόμενη υπ’ αρ. … δανειακή σύμβαση, κήρυξε ληξιπρόθεσμο και απαιτητό το συνολικά οφειλόμενο ποσό των 116.705,36 ευρώ και κάλεσε αυτούς όπως το καταβάλλουν εντός προθεσμίας δέκα ημερών από την επίδοση της σχετικής καταγγελίας, επισυνάπτοντας στη συγκεκριμένη εξώδικο την κίνηση του υπ’ αρ. … λογαριασμού (παλαιός λογαριασμός …) παρακολούθησης της ανωτέρω σύμβασης.

Συνεπώς, και σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν στη σχετική μείζονα σκέψη της παρούσας, με την παρέλευση μηνός από την περιέλευση της καταγγελίας της εν λόγω έντοκης δανειακής σύμβασης στους ως άνω συνοφειλέτες, δηλαδή στις 31-12-2011, επήλθε, σε κάθε περίπτωση, η λήξη αυτής και καταστάθηκε η σχετική αξίωση ληξιπρόθεσμη και απαιτητή. Ακολούθως, αποδείχτηκε ότι η προσβαλλόμενη υπ’ αρ. 17/2015 διαταγή πληρωμής της Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Φλώρινας εκδόθηκε δυνάμει της υπ’ αρ. έκθεσης κατάθεσης 17/2015 αίτησης της καθ’ ης, η οποία κατατέθηκε στη γραμματεία του αυτού Δικαστηρίου την 1η-04-2015, χωρίς να αποδειχθεί η με κάποιο τρόπο δικαστική επιδίωξη της επίδικης απαίτησης από την καθ’ ης στον χρόνο που μεσολάβησε μεταξύ του απαιτητού αυτής, δηλαδή από τις 31-12-2011, έως την κατάθεση της αίτησης προς έκδοση της πληττόμενης διαταγής πληρωμής, γεγονός εξάλλου που δεν αμφισβητείται ειδικά από την καθ’ ης.

Συνεπώς, και δεδομένης της παρέλευσης χρονικού διαστήματος άνω του έτους από τον χρόνο του απαιτητού της επίδικης απαίτησης έως την έναρξη δικαστικών ενεργειών της καθ’ ης προς το σκοπό βεβαίωσης αυτής, η ενοχή από την κρινόμενη σύμβαση εγγύησης έχει αποσβεσθεί, δυνάμει του σχετικού υπ’ αρ. 13.2 εδ.β’ όρου της ένδικης σύμβασης δανείου (άρθρο 866 ΑΚ).

Συνεπώς, –σύμφωνα με το Legalnews- πρέπει ο πρώτος λόγος της κρινόμενης ανακοπής, ο οποίος εμπεριέχει την ένσταση ελευθέρωσης του εγγυητή και αφορά την εγγυητική ευθύνη του ανακόπτοντος, να γίνει δεκτός και ως κατ’ ουσίαν βάσιμος και να ακυρωθούν στο σύνολο τους τόσο η προσβαλλόμενη διαταγή πληρωμής της Δικαστή του Μονομελούς Πρωτοδικείου Φλώρινας, όσο και η από 26-05-2015 επιταγή προς εκτέλεση, που συντάχθηκε κάτω από αντίγραφο του πρώτου εκτελεστού απογράφου της ανωτέρω διαταγής πληρωμής, παρελκομένης της έρευνας των λοιπών λόγων ανακοπής..»