Με οποιοδήποτε μέτρο, ο χειρισμός από την Ευρωπαϊκή Ένωση μιας τεράστιας εισροής μεταναστών από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή ήταν μια πανωλεθρία. Η αποσπασματική αντίδραση, δηλαδή η τακτική που τα κράτη μέλη ακολουθούσαν διαφορετικές πολιτικές και αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το ένα το άλλο, υπονόμευσε τα ανθρώπινα δικαιώματα, απείλησε ζωές και συνέβαλε στο ξέσπασμα μιας εθνικιστικής αντίδρασης.
Τούτου λεχθέντος, παρ’ όλες τις διαφορές τους, οι πολιτικές ορισμένων χωρών παρέχουν πληροφορίες για το πώς μπορεί να επιτευχθεί μια καλύτερη προσέγγιση στο ζήτημα.
Η τύχη των ανθρώπων που επιδιώκουν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και την απομόνωση εξαρτάται πάρα πολύ από το πώς φτάνουν στην ξηρά. Η ΕΕ δεν διαθέτει κοινή πολιτική ασύλου, αφήνοντάς την σε μεγάλο βαθμό στη χώρα της πρώτης εισόδου. Αυτό δημιουργεί δυσανάλογο βάρος στις μεσογειακές χώρες όπως η Ιταλία, όπου το υψηλό κόστος έρευνας και διάσωσης έχει προκαλέσει λαϊκή δυσαρέσκεια. Πολλά κράτη- μέλη, ιδίως στην Ανατολική Ευρώπη, δεν είναι πρόθυμα να αποδεχθούν το δίκαιο μερίδιο τους και η ΕΕ προσφέρει μικρή μόνο βοήθεια στην ένταξη των μεταναστών στο εργατικό δυναμικό εκείνων των χωρών που είναι πιο πρόθυμες να τους δεχθούν στα εδάφη τους. Μόνο 2,6% του προϋπολογισμού της ΕΕ πηγαίνει στη διαχείριση του μεταναστευτικού και της ασφάλειας.
Το αποτέλεσμα είναι ένα χάος μη συντονισμένων πολιτικών, αλλοτριωμένων κινήτρων και διασυνοριακής εχθρότητας -ακριβώς το αντίθετο σε αυτό που έπρεπε να επιτύχει το ευρωπαϊκό σχέδιο.
