ΑΠ 1180/2017 Δεν επιτρέπεται, ούτε με συμφωνία μεταξύ του εργαζόμενου και του εργοδότη, η μεταφορά των ημερών της προαναφερόμενης ετήσιας άδειας του τελευταίου, που δεν του χορηγήθηκαν από τον εργοδότη στο επόμενο ή στα μεθεπόμενα έτη. – Για τη θεμελίωση του δικαιώματος αδείας του μισθωτού δεν απαιτείται η υποβολή σχετικής αίτησης

Αριθμός 1180/2017

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Β2’ Πολιτικό Τμήμα

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Ιωάννη Γιαννακόπουλο Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, ο οποίος ορίστηκε με την 83/2017 πράξη της Προέδρου του Αρείου Πάγου, κωλυομένης της Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Ασπασίας Καρέλλου, Δήμητρα Κοκοτίνη, Θεόδωρο Τζανάκη, Νικόλαο Πιπιλίγκα και Κωνσταντίνο Πιτταρά, Αρεοπαγίτες.

Συνεδρίασε δημόσια στο Κατάστημά του, στις 25 Απριλίου 2017, με την παρουσία και της γραμματέως Αγγελικής Ανυφαντή, για να δικάσει την εξής υπόθεση μεταξύ:

Της αναιρεσείουσας: Α. Π. του Ι., κατοίκου …, η οποία παραστάθηκε με τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Αδάμ Δήμου, που κατέθεσε προτάσεις.

Της αναιρεσίβλητης: ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία “… BANK A.E.”, που εδρεύει στην …, ως καθολικής διαδόχου της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία “… Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε.” λόγω συγχωνεύσεως μετ’ απορροφήσεως, η οποία εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο της Ουρανία Μπάρλου, με δήλωση κατ’ άρθρο 242 παρ. 2 του Κ.Πολ.Δ., που κατέθεσε προτάσεις.

Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 8/8/2006 αγωγή της ήδη αναιρεσείουσας, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών.

Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 2621/2007 του ίδιου Δικαστηρίου και 2686/2012 του Εφετείου Αθηνών.

Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητεί η αναιρεσείουσα με την από 27/5/2015 αίτησή της.

Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν όπως σημειώνεται πιο πάνω.

Ο Εισηγητής Αρεοπαγίτης Νικόλαος Πιπιλίγκας ανέγνωσε την από 17/10/2016 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της κρινόμενης αίτησης αναίρεσης.

Ο πληρεξούσιος της αναιρεσείουσας ζήτησε την παραδοχή της αίτησης και την καταδίκη της αντιδίκου της στη δικαστική δαπάνη της.

Κατά τη διάταξη του άρθρου 559 αριθ. 11 περίπτ. γ του ΚΠολΔ αναίρεση επιτρέπεται και εάν το δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη αποδεικτικά μέσα που οι διάδικοι επικαλέσθηκαν και προσκόμισαν. Μεταξύ των αποδεικτικών μέσων που ιδρύουν τον κατά τη διάταξη αυτή λόγο αναίρεσης είναι και η δικαστική ομολογία, ήτοι η παραδοχή πραγματικού γεγονότος επιβλαβούς για τον διάδικο που ομολογεί και η οποία κατά το άρθρο 352 του ΚΠολΔ αποτελεί πλήρη απόδειξη εναντίον του διαδίκου που ομολόγησε, ανεξαρτήτως της τηρητέας διαδικασίας. Ο ανωτέρω λόγος ιδρύεται όταν το δικαστήριο της ουσίας, καίτοι ο διάδικος επικαλέσθηκε ομολογία του αντιδίκου του περιεχομένη στις προτάσεις του, εν τούτοις παρέλειψε να την εκτιμήσει και να την λάβει υπόψη του, παρόλο που πράγματι περιείχε συγκεκριμένη παραδοχή ενός κρισίμου γεγονότος που αποτελούσε τη βάση ισχυρισμού του επικαλουμένου την ομολογία διαδίκου (ΑΠ 469/2009, ΑΠ 1336/2008). Εξ άλλου κατά τη διάταξη του εδαφίου β του άρθρου 261 του ΚΠολΔ, εφόσον δεν αμφισβητήθηκε η αλήθεια κάποιου πραγματικού ισχυρισμού, απόκειται στο δικαστή να κρίνει σε συνδυασμό με την τυχόν γενική άρνηση και το σύνολο των ισχυρισμών των διαδίκων, αν συνάγεται ομολογία ή άρνηση. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι προϋπόθεση συναγωγής της λεγόμενης έμμεσης ομολογίας του διαδίκου σε σχέση με συγκεκριμένο πραγματικό ισχυρισμό του αντιδίκου του είναι να μην αμφισβητήθηκε ειδικώς από εκείνον ο πραγματικός αυτός ισχυρισμός. Αν συντρέχει η αρνητική αυτή προϋπόθεση, η οποία και μόνο ελέγχεται από τον Άρειο Πάγο με επισκόπηση του δικογράφου των προτάσεων (άρθ. 561 παρ.2 ΚΠολΔ), το δικαστήριο της ουσίας δικαιούται να κρίνει, ανελέγκτως ως προς τούτο, αν από το σύνολο των ισχυρισμών και τη γενική άρνηση που προβάλλεται συνάγεται ή όχι έμμεση ομολογία (ΑΠ 369/2008, ΑΠ 119/2008). Αν αντιθέτως υπάρχει τέτοια ειδική αμφισβήτηση και παρά ταύτα το δικαστήριο της ουσίας συνήγαγε ομολογία, υποπίπτει στη πλημμέλεια του άρθρου 559 αριθ. 11 περ. β του ΚΠολΔ, δηλαδή εκείνη της παρά το νόμο λήψης απόδειξης που δεν προσκομίσθηκε. Στη προκειμένη περίπτωση με τον τέταρτο λόγο αναίρεσης αληθώς εκ του αριθμού 11 περ. γ του άρθρου 559 του ΚΠολΔ [και όχι εκ του αριθμού 12 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ ο οποίος αφορά τη περίπτωση παραβίασης των ορισμών του νόμου σχετικά με την αποδεικτική δύναμη ληφθέντος (και όχι μη ληφθέντος) αποδεικτικού μέσου], ως και με τον περί τούτου συναφή πρώτο κατά ένα μέρος λόγο αναίρεσης, η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι η προσβαλλομένη απόφαση υπέπεσε στη πλημμέλεια της μη λήψης υπόψη της δικαστικής ομολογίας της εφεσίβλητης Τράπεζας περί της βασιμότητας του ισχυρισμού της ότι κατά την επίδικη χρονική περίοδο των ετών 2001 έως 2002 δεν έλαβε τις ετήσιες άδειες της στο σύνολό τους, η οποία (ομολογία) συνήγετο από τη ρητή παραδοχή στις προτάσεις της εφεσίβλητης Τράπεζας ότι η εκκαλούσα – ενάγουσα ουδέποτε υπέβαλε έγγραφη αίτηση για τη χορήγηση της ετήσιας αδείας της, παρόλο που τούτο προβλεπόταν από την περί τούτου ρύθμιση του άρθρου 23 παρ. 5 του έχοντος ισχύ νόμου Οργανισμού του Προσωπικού αυτής, την οποία (δικαστική ομολογία) προέβαλε με τη προσθήκη στις προτάσεις της σε αντίκρουση των ισχυρισμών της αντιδίκου της. Οι ανωτέρω λόγοι είναι απορριπτέοι ως αβάσιμοι, διότι από την επισκόπηση των προτάσεων της εφεσίβλητης στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο προκύπτει ότι η τελευταία ρητώς ισχυρίσθηκε στις προτάσεις της ότι η αναιρεσείουσα έλαβε τον αριθμό ημερών αδείας που επιθυμούσε κατά την επίδικη χρονική περίοδο και συνεπώς αμφισβήτησε τη βασιμότητα του ισχυρισμού της αναιρεσείουσας για τη (παντελή) μη χορήγηση της ετήσιας αδείας σε αυτήν κατά την ιδία χρονική περίοδο, ο δε ισχυρισμός αυτός δεν αντιβαίνει κατά λογική ακολουθία σε προηγούμενη παραδοχή στις προτάσεις της αναιρεσίβλητης ότι η αναιρεσείουσα ουδέποτε υπέβαλε αίτηση για τη χορήγηση της ετήσιας άδειας σε αυτήν. Συνακόλουθα το δευτεροβάθμιο δικαστήριο ορθώς δεν συνήγαγε από τις προτάσεις της αναιρεσίβλητης δικαστική ομολογία περί της μη χορήγησης του συνόλου των ημερών ετήσιας αδείας στην αναιρεσείουσα κατά το επίδικο διάστημα, εκ μόνης της παραδοχής σε αυτές (προτάσεις) της αναιρεσίβλητης της έλλειψης εγγράφων αιτήσεων της αναιρεσείουσας για την παροχή της ετήσιας άδειας. Κατά τη διάταξη του άρθρου 559 αριθ. 19 του ΚΠολΔ αναίρεση επιτρέπεται αν η απόφαση δεν έχει νόμιμη βάση και ιδίως αν δεν έχει καθόλου αιτιολογίες ή έχει αιτιολογίες αντιφατικές ή ανεπαρκείς σε ζήτημα που ασκεί ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης. Από τη διάταξη αυτή, η οποία αποτελεί κύρωση της παράβασης του άρθρου 93 παρ. 3 εδ. α του Συντάγματος που επιτάσσει ότι κάθε δικαστική απόφαση πρέπει να είναι ειδικά και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη, προκύπτει ότι ο προβλεπόμενος από αυτή λόγος αναίρεσης ιδρύεται όταν στην ελάσσονα πρόταση του δικανικού συλλογισμού δεν εκτίθενται καθόλου πραγματικά περιστατικά “έλλειψη αιτιολογίας”, ή όταν τα εκτιθέμενα δεν καλύπτουν όλα τα στοιχεία που απαιτούνται βάσει του πραγματικού του εφαρμοστέου κανόνα ουσιαστικού δικαίου για την επέλευση της έννομης συνέπειας που απαγγέλθηκε ή την άρνησή της “ανεπαρκής αιτιολογία”, ή όταν αντιφάσκουν μεταξύ τους “αντιφατική αιτιολογία” (ΟλΑΠ 1/1999). Ειδικότερα αντιφατικές αιτιολογίες έχει η απόφαση, όταν τα πραγματικά περιστατικά που αναγράφονται σε αυτήν και στηρίζουν το αποδεικτικό πόρισμα της για κρίσιμο ζήτημα, δηλαδή για ζήτημα αναφορικά με ισχυρισμό των διαδίκων που τείνει στη θεμελίωση ή κατάλυση του επιδίκου δικαιώματος, συγκρούονται μεταξύ τους και αλληλοαναιρούνται, αποδυναμώνοντας έτσι τη κρίση της απόφασης για την υπαγωγή η μη της συγκεκριμένης ατομικής περίπτωσης στο πραγματικό συγκεκριμένου κανόνα ουσιαστικού δικαίου, που συνιστά και το νομικό χαρακτηρισμό της ατομικής περίπτωσης. Αντίστοιχα ανεπάρκεια αιτιολογίας υπάρχει όταν από την απόφαση δεν προκύπτουν σαφώς τα περιστατικά που είτε είναι κατά νόμο αναγκαία για τη στοιχειοθέτηση στη συγκεκριμένη περίπτωση της διάταξης ουσιαστικού δικαίου που εφαρμόσθηκε, είτε αποκλείουν την εφαρμογή της, όχι όμως όταν υφίστανται ελλείψεις στην ανάλυση, στάθμιση και γενικώς στην εκτίμηση των αποδείξεων, εφόσον το πόρισμα από την εκτίμηση των αποδείξεων εκτίθεται με σαφήνεια και πληρότητα (ΟλΑΠ 15/2006). Το κατά νόμο αναγκαίο περιεχόμενο της ελάσσονος πρότασης προσδιορίζεται από τον εκάστοτε εφαρμοστέο κανόνα ουσιαστικού δικαίου, του οποίου το πραγματικό πρέπει να καλύπτεται πλήρως από τις παραδοχές της απόφασης στο αποδεικτικό της πόρισμα και να μην καταλείπονται αμφιβολίες. Ελλείψεις αναγόμενες μόνο στην ανάλυση και στάθμιση των αποδεικτικών μέσων και γενικότερα ως προς την αιτιολόγηση του αποδεικτικού πορίσματος, αν αυτό διατυπώνεται σαφώς, δεν συνιστούν ανεπαρκείς αιτιολογίες. Δηλαδή μόνο το τι αποδείχθηκε ή δεν αποδείχθηκε είναι ανάγκη να εκτίθεται στην απόφαση πλήρως και σαφώς και όχι γιατί αποδείχθηκε ή δεν αποδείχθηκε. Τα επιχειρήματα δε του δικαστηρίου που σχετίζονται με την εκτίμηση των αποδείξεων δεν συνιστούν παραδοχές επί τη βάσει των οποίων διαμορφώνεται το αποδεικτικό πόρισμα και ως εκ τούτου δεν αποτελούν “αιτιολογία”, ώστε στο πλαίσιο της διάταξης του αριθμού 19 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ να επιδέχονται μομφή για αντιφατικότητα ή ανεπάρκεια. Ούτε εξ άλλου ιδρύεται ο ανωτέρω λόγος αναίρεσης του αριθμού 19 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ εξ αιτίας του ότι το δικαστήριο δεν αναλύει ιδιαιτέρως και διεξοδικά τα μη συνιστώντα αυτοτελείς ισχυρισμούς επιχειρήματα των διαδίκων (ΑΠ 1420/2013, ΑΠ 1703/2009, ΑΠ 1202/2008, ΑΠ 520/1995). Για να είναι ορισμένος ο λόγος αναίρεσης, με τον οποίο αποδίδεται ότι η προσβαλλομένη απόφαση δεν έχει νόμιμη βάση εξαιτίας ανεπαρκών ή αντιφατικών αιτιολογιών, πρέπει στο αναιρετήριο, πλην της αναφοράς στη διάταξη του ουσιαστικού δικαίου που παραβιάσθηκε και του προταθέντος ουσιώδους αυτοτελούς ισχυρισμού και των θεμελιούντων αυτόν πραγματικών περιστατικών, να αναφέρονται οι ουσιαστικές παραδοχές της προσβαλλομένης απόφασης και να εξειδικεύονται οι ανεπάρκειες ή οι αντιφάσεις που προσάπτονται στις ως άνω παραδοχές, δηλαδή να διαλαμβάνεται ποίες επιπλέον αιτιολογίες έπρεπε να περιλαμβάνει η απόφαση του δικαστηρίου της ουσίας ή που εντοπίζονται οι αντιφάσεις (ΟλΑΠ 20/2005, ΑΠ 1184/2015). Στη προκειμένη περίπτωση με τον πέμπτο εκ του αριθμού 19 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ λόγο αναίρεσης η αναιρεσείουσα επικαλούμενη την στον προηγούμενο λόγο μη λήψη υπόψη της δικαστικής ομολογίας της εφεσίβλητης Τράπεζας προσάπτει στη προσβαλλομένη απόφαση τη πλημμέλεια ότι περιέχει μη νόμιμη και αντιφατική αιτιολογία. Με το περιεχόμενο αυτό ο ανωτέρω λόγος είναι αόριστος, αφού δεν αναφέρεται στο αναιρετήριο ποίες είναι οι αποδιδόμενες στη προσβαλλομένη απόφαση αντιφάσεις. Σημειώνεται ότι η εκ μέρους της αναιρεσείουσας παράλειψη της υποβολής έγγραφης αίτησης για τη χορήγηση της ετήσιας άδειας, παρά τη σχετική πρόβλεψη του άρθρου 23 παρ.5 εδ. β του έχοντος ισχύ νόμου Οργανισμού Προσωπικού της …ς Τράπεζας που προβλέπει την με μέριμνα των Προϊσταμένων των Καταστημάτων και των Υπηρεσιών συλλογή κατά μήνα Ιανουάριο κάθε έτους των σχετικών αιτήσεων των υπαλλήλων για τη χορήγηση της αδείας, προκειμένου να καταρτισθεί το πρόγραμμα των αδειών, δεν αποκλείει κατά λογική ακολουθία τη χορήγηση της ετήσιας αδείας ή έστω μέρους αυτής στο εν λόγω προσωπικό, ιδία των κατεχόντων θέση επικεφαλής καταστήματος, ενόψει μάλιστα και των διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας ότι η υποβολή σχετικής αίτησης δεν συνιστά τυπική προϋπόθεση για τη χορήγηση της ετήσιας άδειας, στις οποίες ρητώς άλλωστε παραπέμπει ο εν λόγω οργανισμός, και επομένως δεν ενέχει αντίφαση. Κατά τη διάταξη του εδαφίου β του αριθμού 1 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ η παράβαση των διδαγμάτων κοινής πείρας αποτελεί λόγο αναίρεσης μόνο αν τα διδάγματα αυτά αφορούν την ερμηνεία κανόνων δικαίου ή την υπαγωγή των πραγματικών γεγονότων σ’ αυτούς. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι ο σχετικός αναιρετικός λόγος δεν ιδρύεται όταν τα διδάγματα της κοινής πείρας χρησιμεύουν για την εκτίμηση των αποδείξεων (ΑΠ 1652/2009). Ειδικότερα τα διδάγματα της κοινής πείρας, δηλαδή οι γενικές και αφηρημένες αρχές για την εξέλιξη των πραγμάτων που συνάγονται από τη παρατήρηση του καθημερινού βίου, την επιστημονική έρευνα και την εν γένει επαγγελματική ενασχόληση, μπορούν να χρησιμοποιηθούν είτε για να εξακριβωθεί η βασιμότητα των πραγματικών περιστατικών, που αποτελούν το αντικείμενο της απόδειξης (άρθρο 336 παρ. 4 ΚΠολΔ), είτε να γίνει μετά την εξακρίβωση της βασιμότητας αυτών η υπαγωγή σε νομικούς κανόνες (άρθρο 559 αριθ.1 του ΚΠολΔ). Αν στη πρώτη περίπτωση, χρησιμοποιώντας τα διδάγματα της κοινής πείρας ή τα πορίσματα της επιστήμης αντίθετα προς τις αρχές της λογικής, το δικαστήριο διαγνώσει εσφαλμένως ότι συνέτρεξαν ή όχι τα περιστατικά που στηρίζουν το δικαίωμα, δεν υπάρχει παραβίαση κανόνα ουσιαστικού δικαίου και συνακόλουθα δεν ιδρύεται ο εκ του αριθμού 1 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ λόγος αναίρεσης. Αν πάλι το δικαστήριο παραλείψει εντελώς να τα χρησιμοποιήσει, η παράλειψη αυτή δεν ελέγχεται ούτε από τον αριθμό 11 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ, καθόσον, όπως συνάγεται από τα άρθρα 336 παρ. 4 και 339 του ΚΠολΔ, τα διδάγματα της κοινής πείρας δεν καταλέγονται στα αποδεικτικά μέσα (ΟλΑΠ 5/2008). Εξάλλου από τις διατάξεις των άρθρων 335, 338 έως 340 και 346 του ιδίου Κώδικα συνάγεται ότι το δικαστήριο της ουσίας, προκειμένου να διαγνώσει την αλήθεια των πραγματικών ισχυρισμών που ασκούν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης, αφενός μεν υποχρεούται να λάβει υπόψη του όλα τα αποδεικτικά μέσα που νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, τα οποία κατά νόμο είναι ισοδύναμα, αφετέρου δε απόκειται σε αυτό να κρίνει την αποδεικτική βαρύτητα καθενός (ΑΠ 479/2010, ΑΠ 81/2007), ενόψει της κατά το άρθρο 340 του ΚΠολΔ αρχής της ελεύθερης εκτίμησης των αποδείξεων, με την επιφύλαξη των περιπτώσεων που ο νόμος προσδίδει σε ορισμένα αποδεικτικά μέσα αυξημένη αποδεικτική δύναμη, όπως η δικαστική ομολογία (άρθρο 352 ΚΠολΔ) ή έγγραφα που παράγουν πλήρη απόδειξη (άρθ. 438 επ. 445 ΚΠολΔ). Επομένως στη περίπτωση που το δικαστήριο της ουσίας δώσει μεγαλύτερη ή μικρότερη βαρύτητα ή αξιοπιστία σε ένα από τα ισοδύναμα αποδεικτικά μέσα, στο πλαίσιο της ελεύθερης εκτίμησης των αποδείξεων (άρθ. 340 του ΚΠολΔ) δεν ιδρύεται αναιρετικός λόγος και δη εκείνος από τον αριθμό 12 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ (ΑΠ 593/2014, ΑΠ 1311/2010, ΑΠ 1417/2009). Στη προκειμένη περίπτωση με τον έκτο κατά ένα σκέλος εκ του αριθμού 1 περ. β του άρθρου 559 του ΚΠολΔ λόγο αναίρεσης και αληθώς και εκ του αριθμού 12 του ιδίου άρθρου, ως και με το συναφή κατά ένα μέρος έβδομο λόγο αναίρεσης, η αναιρεσείουσα προσάπτει στην προσβαλλομένη απόφαση τη πλημμέλεια ότι αυτή παραβίασε τα διδάγματα της κοινής πείρας, αφού χωρίς να προσκομισθεί το επίσημο κατά την εργατική νομοθεσία βιβλίο αδειών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αναιρεσείουσα έλαβε αριθμό ημερών αδείας κατά το επίδικο χρονικό διάστημα, σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στο από 5.2.2007 έγγραφο της Διεύθυνσης Ανθρωπίνου Δυναμικού της εφεσίβλητης Τράπεζας προς τη Διεύθυνση Νομικών Υπηρεσιών αυτής και τις χωρίς ημερομηνία και αριθμό πρωτοκόλλου μηχανογραφικές καταστάσεις της ως άνω Διεύθυνσης, τα οποία δεν έχουν καμία αποδεικτική βαρύτητα. Οι ανωτέρω λόγοι είναι αβάσιμοι, διότι ο σχετικός λόγος αναίρεσης δεν ιδρύεται από τυχόν παραβίαση των διδαγμάτων της κοινής πείρας κατά την αξιολόγηση του αποδεικτικού υλικού. Οι ίδιοι λόγοι κατά το μέρος που πλήττουν τη προσβαλλομένη απόφαση ως προς την αξιολόγηση της αποδεικτικής βαρύτητας των πιο πάνω εγγράφων είναι απαράδεκτοι. Κατά τη διάταξη του αριθμού 20 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ αναίρεση επιτρέπεται και εάν το δικαστήριο παραμόρφωσε το περιεχόμενο εγγράφου με το να δεχθεί πραγματικά γεγονότα προφανώς διαφορετικά από εκείνα που αναφέρονται στο έγγραφο αυτό. Ο ανωτέρω λόγος ιδρύεται μόνο όταν το δικαστήριο της ουσίας υπέπεσε, ως προς το έγγραφο, σε διαγνωστικό λάθος αναγόμενο στην ανάγνωση του εγγράφου (σφάλμα ανάγνωσης), με τη παραδοχή ότι περιέχει περιστατικά προδήλως διαφορετικά από εκείνα που πράγματι το έγγραφο αυτό περιελάμβανε, όχι δε και όταν από το περιεχόμενο του εγγράφου, το οποίο σωστά ανέγνωσε, συνάγει αποδεικτικό πόρισμα διαφορετικό από εκείνο που ο αναιρεσείων θεωρεί ορθό. Στην τελευταία περίπτωση πρόκειται για παράπονο αναφερόμενο στην εκτίμηση πραγματικών γεγονότων, που εκφεύγει κατά το άρθρο 561 παρ 1 του ιδίου Κώδικα του αναιρετικού ελέγχου. Πάντως για να θεμελιωθεί ο προαναφερόμενος λόγος αναίρεσης θα πρέπει το δικαστήριο της ουσίας να έχει στηρίξει το αποδεικτικό του πόρισμα αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο στο έγγραφο που φέρεται ότι παραμορφώθηκε, όχι δε όταν το έχει συνεκτιμήσει απλώς, μαζί με άλλα αποδεικτικά μέσα, χωρίς να εξαίρει το έγγραφο, αναφορικά με το πόρισμα στο οποίο κατέληξε για την ύπαρξη ή μη του αποδεικτέου γεγονότος (ΟλΑΠ 2/2008). Για να είναι ορισμένος και συνεπώς παραδεκτός ο ανωτέρω λόγος αναίρεσης πρέπει να αναγράφονται στο αναιρετήριο α) το έγγραφο που παραμορφώθηκε, κατά τρόπο που να προκύπτει η ταυτότητά του, β) το αληθινό περιεχόμενο του εγγράφου (κατά λέξη παρατιθέμενο), γ) το διαφορετικό περιεχόμενο που το δικαστήριο της ουσίας δέχθηκε ότι έχει το έγγραφο αυτό, ούτως ώστε από τη σύγκριση του αληθινού περιεχομένου του εγγράφου με εκείνο που φέρεται να δέχθηκε η προσβαλλομένη απόφαση να υπάρχει η δυνατότητα κρίσης από τον Άρειο Πάγο περί της ύπαρξης διαγνωστικού σφάλματος κατά την ανάγνωση του εγγράφου, δ) έστω και εμμέσως, ο ουσιώδης ισχυρισμός , για την απόδειξη ή ανταπόδειξη του οποίου χρησιμοποιήθηκε το έγγραφο, ε) η επιρροή που είχε η λανθασμένη ανάγνωση του εγγράφου στο διατακτικό της απόφασης, δηλαδή το επιζήμιο για τον αναιρεσείοντα συμπέρασμα, στο οποίο κατέληξε το δικαστήριο εξαιτίας της παραμόρφωσης του εγγράφου (ΑΠ 333/2011, ΑΠ 113/2010, ΑΠ 1573/2006). Στη προκειμένη περίπτωση με τον έβδομο κατά το ένα σκέλος του εκ του αριθμού 20 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ λόγο αναίρεσης η αναιρεσείουσα προσάπτει στη προσβαλλομένη απόφαση τη πλημμέλεια ότι με το να δεχθεί ότι από τα προσκομιζόμενα και επικαλούμενα από την ενάγουσα έντυπα προγραμματισμού κανονικών αδειών μονάδων της εναγομένης Τράπεζας των ετών 1997 έως 2005, καθώς και από τις προσκομιζόμενες και επικαλούμενες καταστάσεις της Διευθύνσεως Ανθρωπίνου Δυναμικού και τέλος από το από 5.2.2007 έγγραφο της αυτής Διευθύνσεως προς την Διεύθυνση Νομικών Υπηρεσιών της εναγομένης προκύπτει ότι η ενάγουσα κατά το επίδικο χρονικό διάστημα των ετών 2001 έως 2005 δεν έλαβε κάθε έτος ολόκληρη την ετήσια άδεια αναψυχής, αλλά μέρος αυτής, προέβη στην παραμόρφωση των ως άνω εγγράφων. Με αυτό το περιεχόμενο ο ανωτέρω λόγος είναι αόριστος, αφού δεν διαλαμβάνεται σε αυτόν το αληθινό κατά λέξη περιεχόμενο των πιο πάνω εγγράφων, ούτε το περιεχόμενο που έγινε δεκτό ότι έχουν τα έγγραφα αυτά με τη προσβαλλομένη απόφαση. Μάλιστα η αναιρεσείουσα ταυτίζει το αληθινό κατ’ αυτήν περιεχόμενο των πιο πάνω εγγράφων με τις παραδοχές της προσβαλλομένης απόφασης (βλ. σελ. 83 του αναιρετηρίου). Κατά την διάταξη του άρθ. 559 αριθ. 11 περ. α’ ΚΠολΔ αναίρεση επιτρέπεται και εάν το δικαστήριο έλαβε υπόψη αποδεικτικά μέσα που ο νόμος δεν επιτρέπει. Εξ άλλου κατά τη διάταξη του άρθ. 671 παρ. 1 εδ. α’ ΚΠολΔ, που εφαρμόζεται και στην κατ’ έφεση δίκη, σύμφωνα με το άρθ. 674 παρ. 2 του ίδιου Κώδικα, όπως αυτές ίσχυαν πριν το Ν. 4335/2015, προκύπτει ότι στις υποθέσεις που εκδικάζονται κατά την ειδική διαδικασία των άρθ. 663 επ. αυτού (διαδικασία εργατικών διαφορών) λαμβάνονται υπόψη τόσο στη πρωτοβάθμια, όσο και στη δευτεροβάθμια δίκη, προς απόδειξη ή ανταπόδειξη ασκούντος ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης ισχυρισμού, και αποδεικτικά μέσα που δεν πληρούν τους όρους του νόμου, όπως και έγγραφα αχρονολόγητα, ανεπικύρωτα ή άκυρα ή ανυπόγραφα ή ιδιωτικά υπέρ του εκδότη τους, και γενικότερα κάθε είδους έγγραφα (ΑΠ 389/2015, ΑΠ 633/1994). Κατ’ εξαίρεση δεν λαμβάνονται μόνο υπόψη πλαστά ή μη γνήσια έγγραφα, γιατί δεν συγχωρείται η χρησιμοποίηση ψευδών αποδεικτικών στοιχείων, ως και ένορκες βεβαιώσεις για τις οποίες δεν τηρήθηκε η καθορισμένη διαδικασία (ΟλΑΠ 15/2003). Στη προκειμένη περίπτωση με τον όγδοο και ένατο αληθώς εκ του αριθμού 11 εδ.α του άρθρου 559 ΚΠολΔ λόγους αναίρεσης (και όχι εκ του αριθμού 1 του ιδίου άρθρου που αφορά παραβιάσεις κανόνων ουσιαστικού και όχι δικονομικού δικαίου, ούτε εκ του αριθμού 11 εδ. γ του ιδίου άρθρου που αφορά τη μη λήψη υπόψη αποδεικτικών μέσων που οι διάδικοι είχαν νόμιμα επικαλεσθεί και προσκομίσει και όχι τη λήψη υπόψη κατά νόμο μη επιτρεπτών αποδεικτικών μέσων που διαλαμβάνεται ως εδάφιο α στη διάταξη αυτή), ως και με το συναφή έκτο κατά ένα μέρος του, η αναιρεσείουσα προσάπτει στη προσβαλλομένη απόφαση τη πλημμέλεια ότι προκειμένου να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αναιρεσείουσα έλαβε μέρος των ημερών κανονικής της αδείας κατά τη χρονική περίοδο 2001 – 2005, έλαβε υπόψη της τα προσκομιζόμενα και επικαλούμενα από την ενάγουσα έντυπα προγραμματισμού κανονικών αδειών μονάδων της εναγομένης Τράπεζας των ετών 1997 έως 2005, καθώς και τις προσκομιζόμενες και επικαλούμενες καταστάσεις της Διευθύνσεως Ανθρωπίνου Δυναμικού και τέλος το από 5.2.2007 έγγραφο της αυτής Διευθύνσεως προς την Διεύθυνση Νομικών Υπηρεσιών της εναγομένης, από τα οποία τα προσκομισθέντα με επίκληση από την εναγομένη Τράπεζα έγγραφα ήταν μηχανογραφημένες καταστάσεις, που δεν έφεραν ούτε βέβαιη χρονολογία, ούτε ημερομηνία, ούτε αριθμό πρωτοκόλλου και ως εκ τούτου έλαβε υπόψη της άκυρα και ανυπόστατα έγγραφα, προκειμένου αυτή να καταλήξει στο αποδεικτικό της πόρισμα. Οι ανωτέρω λόγοι, ανεξαρτήτως του ότι οι επικαλούμενες ελλείψεις δεν καθιστούν άκυρα τα έγγραφα αυτά, είναι αβάσιμοι, διότι στην εργατική διαδικασία λαμβάνονται υπόψη προς απόδειξη ή ανταπόδειξη κάθε είδους έγγραφα, με εξαίρεση πλαστά ή μη γνήσια έγγραφα, περί των οποίων δεν πρόκειται. Σημειωτέον ότι με τον ένατο λόγο αναίρεσης, καίτοι η αναιρεσείουσα επικαλείται το περιεχόμενο του άρθρου 559 αριθ.11 εδ. γ του ΚΠολΔ, που αφορά τη μη λήψη υπόψη αποδεικτικών μέσων που νόμιμα επικαλέσθηκαν και προσκομίσθηκαν από τους διαδίκους, δεν διαλαμβάνει στο σχετικό λόγο κάποιο παράπονο εάν κάποια από τα έγγραφα που με επίκληση προσκομίσθηκαν στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο δεν ελήφθησαν από αυτό υπόψη και ποία ήταν τα έγγραφα αυτά και επομένως κατά τούτο ο σχετικός λόγος είναι απορριπτέος ως αόριστος. Μη υπάρχοντος άλλου λόγου αναίρεσης, πρέπει η αίτηση αναίρεσης να απορριφθεί στο σύνολό της και να καταδικασθεί η αναιρεσείουσα, λόγω της ήττας της (άρθρ. 176 και 183 του ΚΠολΔ), στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων της αναιρεσίβλητης Τράπεζας, που παρέστη και κατέθεσε προτάσεις.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Απορρίπτει την από 27.5.2015 αίτηση αναίρεσης της υπ’ αριθ. 2686/2012 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών.

Καταδικάζει την αναιρεσείουσα στη πληρωμή των δικαστικών εξόδων της αναιρεσίβλητης, τα οποία ορίζει στο ποσό των χιλίων οκτακοσίων (1.800) ευρώ.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, στις 13 Ιουνίου 2017.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, στις 29 Ιουνίου 2017.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ