Μπορεί πια να μην συζητάμε για Grexit, άτακτη χρεοκοπία και τα άλλα δραματικά που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον μας τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η διάθεση έχει αλλάξει.
Η οικονομία φαίνεται παγιδευμένη στην κατάσταση που ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει εύστοχα περιγράψει ως «στασιμοχρεοκοπία». Μπορεί να έχει φύγει από τον ορίζοντα ο φόβος της άμεσης καταστροφής, ωστόσο η απογοήτευση, η απουσία προοπτικής, η μιζέρια και η γκρίνια παραμένουν κυρίαρχα.
Τι φταίει; Γιατί η Ελλάδα παραμένει καθηλωμένη μετά από 10 χρόνια βαθιάς οικονομικής κρίσης; Γιατί δεν μπορεί να πετύχει μία, έστω, τεχνικής υφής ανάκαμψη μετά την άνευ προηγουμένου βύθιση, κατά -25%, του ΑΕΠ τα προηγούμενα χρόνια;
Ο λόγος είναι ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο το χρέος ή η υψηλή ανεργία ή η κατάσταση των τραπεζών ή κάτι άλλο ανάλογο. Ο βασικός λόγος που δεν μπορούμε να βγούμε από το τέλμα της κρίσης είναι η διαχειριστική αδυναμία: η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης να διαχειριστούν την καθημερινότητα.
Η διαχειριστική ανικανότητα του ελληνικού δημοσίου αποτυπώνεται με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο στα πεδία όπου διατηρεί το μονοπώλιο. Στην περίπτωση της ΔΕΗ, όπου μια εταιρία κολοσσός με ετήσιο κύκλο εργασιών 5 δισ. ευρώ και ενεργητικό 15 δισ. ευρώ αποτιμάται στο χρηματιστήριο στα 320 εκατ. ευρώ. Στην κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπου η παρανομία έχει επιβληθεί ως κανονικότητα.
Αποτυπώνεται επίσης στο πώς λειτουργούν τα κρατικά νοσοκομεία, η δικαιοσύνη, οι δημόσιες υπηρεσίες κοκ.
Όπως είχε γράψει ο Κυριάκος Βαρβαρέσος, το 1952: «Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι και εις το μέλλον ουδεμία πραγματική βελτίωσης των οικονομικών της χώρας θα καταστή δυνατή, εφόσον δεν αντιμετωπίζεται το βασικόν τούτο πρόβλημα της πλημμελώς λειτουργούσης διοικητικής μηχανής».
