Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα μεταναστευτικό κύμα Ελλήνων εφοπλιστών και από την Ελλάδα προς μεγάλα οικονομικά κέντρα της Ευρώπης αλλά και της Άπω Ανατολής.
Πρόκειται για ονόματα «βαριά σαν ιστορία» κάποιοι εκ των οποίων φιγουράρουν στις λίστες των ξένων ΜΜΕ ανάμεσα στους ισχυρότερους παράγοντες της παγκόσμιας ναυτιλίας. Οι περισσότεροι είναι παραδοσιακά ονόματα, τρίτης και τέταρτης γενιάς ενώ υπάρχουν και κάποιοι που είναι εφοπλιστές πρώτης γενιάς.
Οι χώρες που προτιμούν είναι το Μονακό, η Νέα Υόρκη, το Ντουμπάι η Σιγκαπούρη και το Παρίσι.
Ειδικά το Μονακό εξελίσσεται σε ελληνική επιχειρηματική αποικία. Πολλοί Έλληνες αγοράζουν κατοικίες με αποτέλεσμα να έχουν εκτιναχθεί στα ύψη οι τιμές που ήδη ήταν πανάκριβες. Επίσης, δημιουργούνται σε ιδιωτικά σχολεία του Πριγκιπάτου ειδικά τμήματα με έλληνες δασκάλους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ειδικά την ακαδημαϊκή χρονιά 2016-2017 έφυγαν πολλά παιδιά από γνωστά μεγάλα ιδιωτικά κολέγια της Αθήνας για το εξωτερικό ενώ αναμένεται ο αριθμός τους να αυξηθεί σύμφωνα με την ενημέρωση που έχουν οι διευθυντές από τους γονείς.
Ο επόμενος μεγάλος προορισμός είναι η Νέα Υόρκη, Όμως είναι πολύ δύσκολο να γίνει εκεί η μετεγκατάσταση αφού υπάρχει αυστηρή νομοθεσία.
Το φορολογικό περιβάλλον στο «Μεγάλο Μήλο» και γενικότερα στις ΗΠΑ προστατεύει τις επενδύσεις για τους πολίτες αλλά δυσκολεύει την είσοδο μη αμερικανών που θέλουν να δημιουργήσουν φορολογικό προφίλ.
«Ο λόγος που φεύγουν στο εξωτερικό είναι για να δημιουργήσουν εκεί φορολογικό προφίλ. Για να το πετύχουν όμως αυτό πρέπει να ζουν στον νέο τους τόπο τουλάχιστον έξι μήνες τον χρόνο όπως ορίζει ο νόμος. Το χρονικό διάστημα είναι μεγάλο και για αυτό παίρνουν μαζί και την οικογένειά τους. Τα παιδιά τους αναγκαστικά γράφονται σε ξένο σχολείο της χώρας μετεγκατάστασης, οπότε δεν μπορούν να πηγαινοέρχονται και η απόφαση για την οικογένεια είναι μονόδρομος. Μόνιμη εγκατάσταση… εις την αλλοδαπή».
Αυτός είναι ο λόγος που μετακομίζουν οικογενειακώς αφού τα παιδιά τους πρέπει να πάνε σχολείο άρα να είναι εκεί τουλάχιστον καθ’ όλη τη σχολική χρονιά» επισημαίνουν ναυτιλιακοί κύκλοι.
Όσοι δε πλοιοκτήτες έχουν γραφεία σε μεγάλα ναυτιλιακά κέντρα, φεύγουν και οι ίδιοι από την Ελλάδα και έρχονται μόνο εάν είναι απαραίτητο για τη δουλειά.
Προς το παρόν διατηρούν στη χώρα την έδρα των επιχειρήσεών τους.
Παρά τις προσπάθειες που κάνανε τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις ακόμη και η σημερινή για να τους πείσουν είτε να φέρουν από το εξωτερικό κεφάλαια στην Ελλάδα και είτε να κάνουν επενδύσεις είτε να παραμείνουν σε αυτή, «όλα πάνε στράφι αφού η αποχώρησή τους θα θυμίζει σε λίγο μεταναστευτικό κύμα» όπως επισημαίνουν ναυτιλιακοί κύκλοι.
