Το Σάββατο, 24/11/2018, μέλη της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ παρακολουθήσουμε την εξαιρετική παράσταση, από κάθε άποψη, του έργου ”Ο Επιθεωρητής έρχεται”, στην οποία συμμετείχαν οι φίλοι μας Γιάννης Κουκουβές και Νίκη Σαμίου της Θεατρικής Ομάδας Δεύτερο Πλάνο, στο Δημοτικό Θέατρο Αργυρούπολης.
Μία παράσταση άψογη όχι μόνον για τα υψηλά πνευματικά της μηνύματα, αλλά και για την αρτιότητα της όλης παραγωγής, από τους ηθοποιούς που έβγαλαν την ψυχή τους στη σκηνή, αλλά και το σκηνοθέτη, την ενδυματολόγο, το επιμελητή μουσικής και φωτισμού, που έδεσαν ένα θεατρικό σύνολο υψηλής επαγγελματικής ποιότητας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους! Να συνεχίσουν έτσι να ψυχ-αγωγούν τους ανθρώπους!
Σύμφωνα με τη γνώμη των δραματολόγων όλου του κόσμου ”Ο Επιθεωρητής έρχεται” είναι το καλύτερο έργο του Τζων Πρίσλευ και ένα από τα πιο πολυανεβασμένα έργα των τελευταίων 50 ετών. Σ’ αυτό το έργο του, όπως και στα περισσότερα, το θέμα είναι η ευθύνη και η ανευθυνότητα των ανθρώπων, που δεν νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους.
«Αν δεν έμεινε τίποτε άλλο να μοιραστούμε, τότε πρέπει να μοιραστούμε την ενοχή…»:
Το χειμώνα του 1944, στον απόηχο των τελευταίων εχθροπραξιών του Πολέμου, ο Πρίσλεϋ έγραψε το σημαντικότερο ίσως από τα έργα του «Ο Επιθεωρητής έρχεται», με σκοπό να μιλήσει σ’ έναν κόσμο, που υποφέρει από τα δεινά μιας παγκόσμιας και ολέθριας σύρραξης, για το θέμα που βασανιστικά απασχολούσε τον ίδιο και το θεωρούσε θεμελιώδες, την ατομική ευθύνη. Το μήνυμά του απλό: Δεν ζούμε μόνοι. Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας. Είμαστε υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλον. Είναι τόσο απλό, που μόνο ένας μεγάλος συγγραφέας, θα είχε το θάρρος να το κάνει κεντρικό θέμα του έργου του, αναδεικνύοντάς το καθαρά και απειλητικά: «Αν ο άνθρωπος δεν μάθει τώρα αυτό το μάθημα, σύντομα θα έρθει ο καιρός που θα το διδαχτεί μες τη φωτιά και το αίμα και την αγωνία».
Ο συγγραφέας, τοποθετεί το έργο του στο 1912, δυο χρόνια πριν την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθιστώντας την προφητεία του αυταπόδεικτη. Δυο μεγάλοι πόλεμοι θα ακολουθήσουν και θα επαληθεύσουν τα λεγόμενά του. Από το μέλλον, έρχεται και ο κεντρικός ήρωας του έργου, ο Επιθεωρητής, που οι μελετητές δεν διστάζουν να τον αποκαλέσουν «άγγελο από το μέλλον», αφού ο ερχομός του, η παρουσία του και η αποχώρησή του ακολουθούν την κυκλική, επαναλαμβανόμενη τροχιά του χρόνου, συνθήκη στην οποία πίστευε ο Πρίσλεϋ και ανέδειξε σχεδόν σε όλα τα έργα του: «Ο χρόνος δεν είναι γραμμικός. Αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα ταυτοχρόνως στο παρόν και το παρελθόν και υπό μια έννοια και στο μέλλον».
Ο Πρίσλεϋ, επιλέγει να μιλήσει για το θέμα της «ατομικής ευθύνης», στήνοντας σε πρώτο επίπεδο ένα αστυνομικό δράμα που ο θεατής το παρακολουθεί με ενδιαφέρον και αυξανόμενη αγωνία. Μια μεγαλοαστική οικογένεια, γιορτάζει τους αρραβώνες της κόρης και ο πατέρας Αρθουρ Μπέρλινγκ, βρίσκει την ευκαιρία να επιχειρηματολογήσει υπέρ της βεβαιότητάς του πως «κάθε άνθρωπος πρέπει να κοιτάζει τη δουλειά του και τον εαυτό του», αλλά ο ερχομός ενός επιθεωρητή της αστυνομίας που ερευνά για τον θάνατο μιας φτωχής κοπέλας, θα ανατρέψει κάθε βεβαιότητα, εκθέτοντας την ενοχή κάθε μέλους της οικογένειας απέναντι στην ίδια την κοινωνία.
Η φράση του Επιθεωρητή: «Δεν ζούμε μόνοι, είμαστε μέλη ενός σώματος, είμαστε υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλον», δίνει μια διαχρονική απάντηση στο ζήτημα της συλλογικότητας και κυρίως σ’ αυτούς, που προσπάθησαν να την απαξιώσουν με αποστροφές όπως αυτή της Μάργκαρετ Θάτσερ, που σαν ένας άλλος Αρθουρ Μπέρλινγκ, είπε το 1987 σε μια συνέντευξή της: «Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που ονομάζουν κοινωνία. Υπάρχουν μεμονωμένα άτομα και οι οικογένειές τους».
Ο Πρίσλευ υπήρξε υπό την ανωτέρω έννοια ένας κήρυκας αυτού που στο Κοσμόπολις μελετούμε, εφαρμόζουμε και διαδίδουμε, ως την ιδέα της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ, την ιδέα ότι κάθε άνθρωπος αποτελεί μέλος – κύτταρο ενός ευρύτερου οργανισμού, της ανθρωπότητας , όργανα της οποίας τυγχάνουν οι πολλές άλλες ενδιάμεσες συλλογικότητες , έθνη, πόλεις, επιχειρήσεις, σύλλογοι, οικογένειες, φιλίες και πάσης φύσεως συνδέσεις ενότητας και αγάπης!
