Δ.Εφ.Αθηνών αριθμ. αποφ. 4352, 4359/2018 (τμήμα 4ο Τριμελές)
Ως δόλος, ο οποίος απαιτείται για τη στοιχειοθέτηση της υποκειμενικής υπόστασης της λαθρεμπορίας, νοείται ο άμεσος, όχι δε και ο ενδεχόμενος, δεδομένου ότι το τέχνασμα που συνιστά την αντικειμενική υπόσταση της λαθρεμπορίας προϋποθέτει άμεσο δόλο του τελούντος ή του συμμετέχοντος σε αυτή (ΣτΕ 3357/2006 7μ. κ.α.).
Εξάλλου, τεχνάσματα συνιστούν ενέργειες παραπλανητικές και πολύπλοκες που τείνουν σε εξαπάτηση των αρμοδίων τελωνειακών υπαλλήλων ή είναι ικανές προς συγκάλυψη της λαθρεμπορίας (ΑΠ 1635/2004).
Από τη μείωση και μόνο των εργοστασιακών τιμών των αυτοκινήτων που έλαβε χώρα, προφανώς, λόγω της, κατά τα κοινώς γνωστά, οικονομικής κρίσης που έπληξε την Ελλάδα, μετά το 2009, χωρίς παράλληλα να έχει συντελεστεί από μέρους των προσφευγόντων άλλη ενέργεια παραπλανητική και συγκαλυπτική που να συνέτεινε στην εξαπάτηση των τελωνειακών αρχών, κατά τον τελωνισμό των ένδικων αυτοκινήτων, ως τέτοια δε, δεν μπορεί να θεωρηθεί η από το 2014 και εντεύθεν αύξηση των τιμών χονδρικής πώλησης από τη μητρική εταιρεία, η οποία, άλλωστε, όπως αποδείχθηκε, καθορίζει την επιχειρηματική στρατηγική του ομίλου, δεν προκύπτει, κατά την κρίση του Δικαστηρίου, ότι συντρέχει περίπτωση χρησιμοποίησης ιδιαίτερου τεχνάσματος, κατά την έννοια των άρθρων 137 Γ παρ. 7 και 155 παρ. 2 περ. ιγ του ν. 2960/2001.
Ως εκ τούτου δεν στοιχειοθετείται λαθρεμπορία.
