Τα μεγέθη της οικονομίας διαμοιρασμού καταγράφουν ετήσια ποσοστιαία αύξηση κατά 25%, με έσοδα άνω των 1,9 δισ. ευρώ, ποσό που προσεγγίζει το 10% της ετήσιας τουριστικής δαπάνης. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα της μελέτης “Ο κοινωνικός αντίκτυπος της οικονομίας του διαμοιρασμού και προτεινόμενες ρυθμιστικές παρεμβάσεις”, που διενήργησε για λογαριασμό του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου της Ελλάδας η εταιρεία Grant Thornton και που παρουσιάστηκε σήμερα.
Η έρευνα της Grant Thornton ακτινογραφώντας τις κοινωνικές επιπτώσεις των βραχυχρόνιων μισθώσεων ακινήτων, τύπου AirBnB, τόσο σε ποσοτικό όσο και σε ποιοτικό επίπεδο, διαπιστώνει ότι το πλήθος των ακινήτων βραχυχρόνιας μίσθωσης αναπτύσσεται με μεγαλύτερο ρυθμό από αυτόν των ακινήτων μακροχρόνιας μίσθωσης, ενώ διευρύνει το φαινόμενο “εκτοπισμού” και αύξησης τιμών (crowding out and price effect), ενώ ειδικότερα στις κοινωνικές επιπτώσεις σε επίπεδο αγοράς ακινήτων συμπεραίνει ότι :
α) στην Αθήνα, 1 ακίνητο στην οικονομία διαμοιρασμού στερεί 2 ακίνητα από τις μακροχρόνιες μισθώσεις, ενώ προκαλείται αύξηση 9,3% στις τιμές των ενοικίων
β) σε επίπεδο χώρας, προκαλείται μείωση διαθέσιμων ακινήτων για μακροχρόνια μίσθωση, ενώ την ίδια ώρα διαμορφώνεται ποσοστιαία αύξηση 8,3% στα ενοίκια, με συνακόλουθη επιβάρυνση των οικονομικά αδύναμων ομάδων.
Την ίδια ώρα η μείωση των δημοσίων εσόδων (η καθαρή απώλεια δημοσίων εσόδων από την τριετία 2016-2018 εκτιμάται στα 300 εκατ. ευρώ περίπου) και συνακόλουθα τον περιορισμό πόρων κοινωνικής πολιτικής, την απώλεια θέσεων εργασίας (36.560 την τελευταία τριετία), αλλοίωση του εργασιακού μοντέλου με αβέβαιες συνθήκες και δημιουργία της αθέατης εργασίας. (“invisible work”).
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της μελέτης της Grant Thornton, ο πρόεδρος του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου της Ελλάδος κ. Αλέξανδρος Βασιλικός, τόνισε ότι “έχοντας επισημάνει ήδη από το 2012 τις αρνητικές συνέπειες του φαινομένου όταν εξελίσσεται ανεξέλεγκτα, σήμερα καταδεικνύουμε τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται. Δεν είναι τι χάνουν οι ξενοδόχοι, είναι τι χάνει η κοινωνία, όσο η συγκεκριμένη δραστηριότητα παραμένει επί της ουσίας χωρίς ρύθμιση και έλεγχο εφαρμογής των ρυθμίσεων. Η φορολόγηση δεν επιλύει κοινωνικά προβλήματα. Γι’ αυτό και θεωρούμε υποχρέωσή μας να ξεκινήσουμε άμεσα έναν ευρύ κοινωνικό διάλογο με φορείς και συλλογικότητες της κοινωνίας των πολιτών στη βάση των συμπερασμάτων της μελέτης και πολύ σύντομα να καταθέσουμε συγκεκριμένες εφαρμόσιμες προτάσεις, με γνώμονα την κοινωνία και τις ανάγκες της”.
