Την 1η Ιανουαρίου 1999, η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (EMU) τέθηκε σε ισχύ και έλαβε σάρκα και οστά το ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανέλαβε την ευθύνη για τη νομισματική πολιτική μιας νομισματικής ένωσης που αποτελούνταν από 11 χώρες και 293 εκατομμύρια ανθρώπους.
Σήμερα η ευρωζώνη περιλαμβάνει 19 χώρες με συνολικό πληθυσμό 340 εκατομμυρίων. Το ευρώ έχει γίνει το δεύτερο μεγαλύτερο νόμισμα που χρησιμοποιείται στις αγορές παγκοσμίως με βάση οποιοδήποτε μέτρο σύγκρισης και έχει θεωρηθεί ως άγκυρα της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής ολοκλήρωσης.
Και όμως, το ευρώ απέχει πολύ από το να γίνει μια σίγουρη επιτυχία. Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 έστειλε κύματα σοκ σε όλο τον κόσμο και αποδείχθηκε η πρώτη μεγάλη δοκιμασία της ΟΝΕ. Εξέθεσε τα αναρίθμητα αρχιτεκτονικά ελαττώματα στην Ένωση, μεταξύ των οποίων και η εστίαση στον περιορισμό του πληθωρισμού κοντά στο 2%, σε συνδυασμό με την απουσία πολιτικής εντολής σε ευρωπαϊκό επίπεδο και της ρήτρας “μη διάσωσης” στη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Αυτά και άλλα εμπόδια δεν επέτρεψαν την διαχείριση της κρίσης της ΟΝΕ και παρέτειναν τις αρνητικές της συνέπειες ιδιαίτερα στις χώρες της περιφέρειας. Σε αυτή τη δημοσίευση πηγαίνουμε πίσω στα τελευταία 20 χρόνια από την εισαγωγή του ευρώ και εξετάζουμε τα εμπόδια που έχει υπερβεί και αυτά που παραμένουν ακόμη, τα σχεδιαστικά λάθη που την εμποδίζουν και πώς να τα αντιμετωπίσει, καθώς και τα σημαντικά μαθήματα που διδάχθηκε, όπως και τις συστάσεις για το μέλλον.
