Ένα σημαντικό θέμα που δημιουργείται στις πολυκατοικίες είναι το μοίρασμα του κόστους αγοράς πετρελαίου για τη θέρμανση της πολυκατοικίας.
Όπως επισημαίνει ο Γιώργος Πλατής, Μηχανολόγος Μηχανικός, για το θέμα αυτό υπάρχουν ξεκάθαροι κανόνες.
Ο τρόπος υπολογισμού καθορίζεται από νόμο που μπορείτε να βρείτε αναλυτικά στο Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να εξηγήσουμε απλά όσα αναγράφονται στον κανονισμό. Στη μελέτη θέρμανσης κάθε καινούριας κατοικίας πολλών διαμερισμάτων είναι αναγκαστικό να υπάρχει πίνακας κατανομής δαπανών. Στον πίνακα αυτό αναφέρονται για κάθε ξεχωριστή κατοικία οι αριθμοί e και f.
Ο αριθμός e είναι το ποσοστό των απωλειών κάθε διαμερίσματος ως προς τις συνολικές απώλειες του κτιρίου. Αν, για παράδειγμα, η πολυκατοικία είχε συνολικές απώλειες 100kw και το διαμέρισμα μας 10kw, τότε το e για το διαμέρισμα μας θα ήταν 0,1. Αν αθροίσουμε όλα τα e θα πρέπει να μας δίνουν 1. Το f ονομάζεται συντελεστής παραμένουσας επιβάρυνσης και εκφράζει τα κέρδη που έχει το διαμέρισμα μας όταν έχουμε κλειστή τη θέρμανση, από γειτονικά διαμερίσματα ή σωλήνες που περνάνε από το διαμέρισμα μας, ως προς τις απώλειες μας. Έτσι, ένα διαμέρισμα που είναι στη μέση του κτηρίου έχει μεγαλύτερο όφελος σε σχέση με το ρετιρέ ή κάποιο που βρίσκεται πάνω από την πυλωτή. Για να δούμε τώρα πως υπολογίζουμε το ποσό που πρέπει να πληρώσει ο καθένας. Στην περίπτωση της μη αυτόνομης θέρμανσης, όπου δηλαδή η θέρμανση ανοίγει και κλείνει ταυτόχρονα για όλα τα διαμερίσματα, τα πράγματα είναι απλά. Για κάθε διαμέρισμα πολλαπλασιάζουμε το e με το ποσό που καταναλώθηκε και προκύπτει το ποσό που πρέπει να πληρώσει ο καθένας. Όσο εύκολο όμως είναι να υπολογίσεις το ποσό που αντιστοιχεί στον καθένα, τόσο δύσκολο είναι να βρεις κοινώς αποδεκτές ώρες λειτουργίας. Η πιο κοινή περίπτωση στην ελληνική επικράτεια είναι η αυτόνομη θέρμανση με ωρομετρητές.
Ο καθένας, δηλαδή, ανάβει όποτε θέλει τη θέρμανση, και ένας μετρητής μετράει τις ώρες που είναι αυτή ανοιχτή. Για να υπολογίσουμε τώρα το ποσό που πρέπει να πληρώσει το κάθε διαμέρισμα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον παρακάτω τύπο: K= {fi * ei + [ (ei * Ωi) / (Σei * Ωi) * (1 – Σ fi * ei) ] } * Π
Όπου Κ το ποσό όπου καλείται να πληρώσει το κάθε διαμέρισμα, Π το συνολικό ποσό που δαπανήθηκε για την αγορά πετρελαίου σε ευρώ, Ωi οι ώρες λειτουργίας και fi, ei, οι χαρακτηριστικοί αριθμοί κάθε διαμερίσματος από τον πίνακα κατανομής δαπανών του Μηχανολόγου.
Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ακόμα και στην περίπτωση όπου ένα διαμέρισμα δε χρησιμοποίησε καθόλου την κεντρική θέρμανση, δηλαδή Ωi=0, ακόμα και τότε καλείται να πληρώσει το K = ( fi * ei ) * Π .
Αυτό συμβαίνει διότι ο λέβητας λειτουργεί και στην περίπτωση που όλα τα διαμερίσματα έχουν κλειστούς τους θερμοστάτες, κυκλοφορώντας μια ποσότητα ζεστού νερού στις σωληνώσεις, έτσι ώστε το σύστημα να είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να αποδώσει. Το όλο πρόβλημα στη διαδικασία αυτή έγκειται στο γεγονός πως οι πίνακες κατανομής δαπανών συντάσσονται πριν την κατασκευή της πολυκατοικίας. Κάθε μετατροπή που μπορεί να πραγματοποιήσει ο εκάστοτε ιδιοκτήτης, όπως για παράδειγμα να βάλει σώμα κάπου όπου δεν υπήρχε ή να τραβήξει μια γραμμή και να συνδέσει τη θέρμανση με το θερμοσίφωνα του, αυξάνει τις θερμίδες που τραβάει χωρίς να αυξάνει τα ποσοστά που πληρώνει. Βάζει δηλαδή όλους τους υπόλοιπους να πληρώνουν την περίσσεια ενέργειας που αυτός καταναλώνει. Κάτι τέτοιο είναι και παράνομο και ανήθικο, και καλό θα είναι να έχουν όλοι το νου τους για τέτοιες περιπτώσεις.
