ΔΕφΑθ 2374/2019 (Ακυρωτικός Σχηματισμός, Τμήμα Γ): Ακύρωση απόφασης Γενικού Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αττικής, με την οποία κηρύχθηκε αναδασωτέα έκταση στη θέση «Λόφος Κόκκου» περιφέρειας Δήμου Γαλατσίου Νομού Αττικής. – Ανεπαρκώς αιτιολογημένη η απόφαση.
“…Mε την προσβαλλόμενη απόφαση η επίδικη έκταση κηρύσσεται αναδασωτέα κατ’επίκληση των διατάξεων του άρθρου 3 του Ν. 998/1979 και συγκεκριμένα της παρ. 2 (έκταση με άγρια ξυλώδη βλάστηση, υψηλή ή θαμνώδη, η οποία είναι αραιά) και της παρ. 4 (χορτολιβαδική έκταση που περικλείεται από δάση ή δασικές εκτάσεις). Περαιτέρω, από τα στοιχεία του φακέλου και ιδίως την από 20.6.2014 φωτοερμηνεία των δασολόγων Γ. Παπαδογεωργάκη και Αν. Μητρολιού προκύπτει ότι η επίδικη έκταση το έτος 1937 είχε δασικό χαρακτήρα (ως τμήμα ευρύτερης έκτασης καλυπτόμενη από πεύκα με συγκόμωση 40-50%). Ωστόσο, στη συνέχεια, το έτος 1945, η ευρύτερη έκταση (τμήμα της οποίας αποτελεί η επίδικη) απέκτησε χορτολιβαδική βλάστηση (χωρίς να προσδιορίζεται εάν περικλείεται από δάση ή δασικές εκτάσεις), ενώ, από το έτος 1960 και μετά (έως το 1988), η ευρύτερη έκταση διατήρησε τη χορτολιβαδική βλάστηση, στην οποία προστέθηκε και αραιή δασική (βλάστηση) και σταδιακά άρχισε να ρυμοτομείται. Τέλος το 2007, η επίδικη έκταση εμφανίζεται «εν μέρει διαμορφωμένη και φέρει περιμετρικά άτομα πεύκης εν μέσω ευρύτερης οικοπεδοποιημένης-οικοδομημένης έκτασης». Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, η προσβαλλόμενη πράξη είναι πλημμελώς αιτιολογημένη αφενός λόγω του πολύ παρωχημένου χρόνου που αναφέρεται η δασοκάλυψη της έκτασης (1937) (βλ. ΣτΕ4659/2011, 3428/2011, 844/2009), αφετέρου λόγω του ότι ο χορτολιβαδικός χαρακτήρας που αυτή φαίνεται να αποκτά από το έτος 1945 και μετά, δεν συνοδεύεται από την ειδικότερη διαπίστωση ότι «περικλείεται από δάση ή δασικές εκτάσεις», προϋπόθεση απαραίτητη προκειμένου η χορτολιβαδική έκταση να χαρακτηρισθεί ως δασική (άρθρο 2 παρ. 4 του Ν. 998/1979) και να υπαχθεί στη δασική νομοθεσία (πρβλ. ΣτΕ 4274/2012 σκ.9, 964/2013 σκ.7). Εξάλλου, για την πλήρωση της ανωτέρω προϋπόθεσης, δεν αρκεί η αναφορά στην πρόταση αναδάσωσης, ότι η «ευρύτερη έκταση» έχει κηρυχθεί αναδασωτέα με την 108424/1934 απόφαση του Υπ. Γεωργίας και την 1147/1994 απόφαση του Νομάρχη Αθηνών. Και τούτο διότι ο δασικός χαρακτήρας της «ευρύτερης έκτασης» σύμφωνα με τις προμνησθείσες αποφάσεις κλονίζεται α) από το γεγονός ότι η απόφαση αναδάσωσης του έτους 1934, εκδόθηκε σε πολύ παρωχημένο χρόνο, αφορά ευρύτατες εκτάσεις του λεκανοπεδίου, και δεν δύναται τόσο εμπειρικώς όσο και από την άποψη της δασολογικής επιστήμης, να διαρκεί επί ογδόντα και πλέον έτη (πρβλ. ΣτΕ 3758/2015 σκ.6, ΣτΕ 2301/2017 σκ. 15, ΣτΕ 5439/3012 σκ.5), β) όσον αφορά την 1147/1994 απόφαση του Νομάρχη Αθηνών, δεν προκύπτει ότι η Διοίκηση εξέτασε «εκ νέου» τη συνδρομή των προϋποθέσεων εκδόσεώς της (για τον δασικό χαρακτήρα της «ευρύτερης έκτασης»), σύμφωνα με τις 4643 και 4644/2011 αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, που μνημονεύει η ίδια η προσβαλλόμενη απόφαση στην αιτιολογία της. Επίσης, ο δασικός χαρακτήρας της επίμαχης έκτασης δεν μπορεί να συναχθεί από την ύπαρξη «αραιής δασικής βλάστησης κατά τα έτη 1960-1988», της οποίας άλλωστε δεν προσδιορίζεται η πυκνότητα και τα ποσοστό, ούτε περιέχεται κρίση για την τυχόν οργανική της ενότητα με τις πλησίον αυτής ευρισκόμενες δασικές εκτάσεις, καθώς όπως προαναφέρθηκε, οι πλησίον αυτής εκτάσεις δεν είναι δασικές αλλά χορτολιβαδικές (πρβλ. ΣτΕ 1061/2008 σκ.9, ΣτΕ 2515/2009 σκ.9). Τέλος, τα πρόσθετα στοιχεία, που αναφέρονται στην από 20.6.2014 πρόταση, ως στοιχεία ενισχυτικά του δασικού χαρακτήρα της επίδικης έκτασης (χάρτης του Kaupert των ετών 1878/79, η με αρ. 1641/1912 Δ.Α.Δ. του Δασάρχη Αθηνών και διάφορες εγκρίσεις υλοτομίας πευκοδένδρων των ετών 1915 και 1917), ανάγονται σε χρόνο τόσο παρωχημένο (1915 -1917-1945 -1879), ώστε δεν συγκροτούν επαρκές αιτιολογικό έρεισμα για την κρίση της Διοίκησης, ως προς τον δασικό χαρακτήρα της κηρυχθείσας ως αναδασωτέας έκτασης (ΣτΕ 713/2014 σκ. 8). Περαιτέρω στα στοιχεία αυτά διαπιστώνονται αντιφάσεις όσον αφορά τον διαχρονικό δασικό χαρακτήρα της έκτασης, ανάμεσα ι) στην από 20.6.2014 έκθεση φωτοερμηνείας και ιι) στις από 25.11.1987 & 9.9.1994 εκθέσεις φωτοερμηνείας του 3ου και 4ου Συνεργείου Κτηματογράφησης, καθώς πέραν του δασικού χαρακτήρα του έτους 1937, στον οποίο συμφωνούν και οι τρεις εκθέσεις, στην πρώτη έκθεση η έκταση αναφέρεται ως «χορτολιβαδική το έτος 1945, χορτολιβαδική με αραιή δασική βλάστηση τα έτη 1960-1988», ενώ, στην από 25.11.1987 έκθεση, περιγράφεται ως «δασική στις Α/Φ 1938-1945, δασική και κατά την ημερομηνία σύνταξή της [1987]» και στην από 9.9.1994 έκθεση φαίνεται πως η έκταση «διατήρησε ανέπαφο τον δασικό της χαρακτήρα μέχρι του έτους 1945 ενώ οι επεμβάσεις άρχισαν κυρίως μετά το έτος 1962», παρ’όλο που κατά την ημερομηνία σύνταξης της έκθεσης, η έκταση αναφέρεται ως «α. Δασική έκταση στις 19-9-94 … β. Άλλης μορφής έκταση στις 19-9-94». Επίσης στο με ημερομηνία θεώρησης 23.6.2010 προς ανάρτηση φύλλο του προσωρινού Δασικού Χάρτη των Δήμων Αθηναίων – Γαλατσίου κ.ά., «η επίδικη έκταση αναφέρεται με κωδ. ΔΔ00098 ως Δάσος και δασική έκταση στις Α/Φ παλιότερης λήψης – Δάσος και δασική έκταση στις Α/Φ πρόσφατης λήψης και στις αυτοψίες», μολονότι, σύμφωνα με την προσβαλλόμενη απόφαση, η έκταση φέρεται ως εκχερσωθείσα το έτος 2007.
Επειδή, ενόψει των όσων προπαρατέθηκαν, η προσβαλλόμενη πράξη, με την οποία κηρύσσεται αναδασωτέα η ιδιοκτησία της αιτούσας, με το αιτιολογικό ότι πρόκειται για δασική έκταση των παρ. 2 και 4 του άρθρου 3 του ν. 998/1979, που έχει εκχερσωθεί, παρίσταται ανεπαρκώς αιτιολογημένη και, για το λόγο αυτό που προβάλλεται βασίμως, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να γίνει δεκτή και να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη πράξη αναδάσωσης, καθώς και η συμπροσβαλλόμενη δασική απαγορευτική διάταξη η οποία στηρίζεται στην εν λογω αναδάσωση.”(το απόσπασμα της απόφασης δημοσιεύεται με επιμέλεια της Δικηγορικής Εταιρείας Απ.Παπακωνσταντίνου -Ν.Κ.Χλεπας & Συνεργάτες, Αθήνα)
Ακύρωση πράξης αναδάσωσης- Ανεπαρκώς αιτιολογημένη η απόφαση (ΔΕφΑθ)
