Περιμένοντας τον ΕΦΚΑ εδώ και τρία σχεδόν χρόνια να του εκδώσει τη σύνταξη γήρατος πρώην δημοτικός υπάλληλος, είναι υποχρεωμένος να ζει με 3 ευρώ την ημέρα… Και αυτό γιατί από τη προσωρινή σύνταξη των 631,21 ευρώ που του δίνει ο Φορέας, του μένουν μόλις 90 ευρώ για το σούπερ μάρκετ όπου αγοράζει τα είδη πρώτης ανάγκης και τρόφιμα!
Ενοίκιο, φως, νερό, τηλέφωνο, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλεια οχήματος για το σαραβαλάκι του … και το φτωχό διαμέρισμα που φωλιάζει τη μοναξιά του. Με μοναδικό πλέον σκοπό -αφού δεν έχει δική του οικογένεια και παιδιά – να περιμένει τη πολυπόθητη οριστική σύνταξη και τον Φορέα να αδιαφορεί στο πρόβλημα του. Ούτε μία απάντηση ούτε μία λέξη για χρονικό ορίζοντα στις αλλεπάλληλες έγγραφες οχλήσεις του προκειμένου να μάθει πότε επιτέλους θα βγει η σύνταξη του.
Αγανακτισμένος ο προσωρινός συνταξιούχος Νίκος Μελέτης με 37 συναπτά συντάξιμα έτη στη πλάτη του, προσφεύγει στη δικαιοσύνη κατά του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 20.000 ευρώ, για το μαρτύριο της σταγόνας που περνά 33 ολόκληρους μήνες, προσδοκώντας την οριστική του σύνταξη και ζώντας σαν επαίτης, αφού χρωστά σε δανεικά σε γνωστούς και φίλους 2.000 ευρώ.
Η περίπτωση του Νίκου Μελέτη είναι μία από τις χιλιάδες περιπτώσεις των προσωρινών συνταξιούχων στην Ελλάδα του σήμερα, στερούμενη το κορυφαίο ανθρώπινο δικαίωμα, αυτό της αξιοπρεπούς επιβίωσης. Ο ίδιος μίλησε στην εκπομπή του ΑΝΤ1 «Πρωινοί Τύποι».
Ειδικότερα στην αγωγή του στρέφεται κατά του του
“νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου με την επωνυμία «Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης» (ΕΦΚΑ), όπως νομίμως εκπροσωπείται από τον Διοικητή και κωλυομένου αυτού, από τον Υποδιοικητή του, κ. Χρήστο Χάλαρη και κ. Κωνσταντίνο Τσαγκαρόπουλο”.
Το ιστορικό
“Ο ενάγων τυγχάνω συνταξιούχος δυνάμει προσωρινής απόφασης συνταξιοδοτήσεως ήδη από το έτος 2017. Από την 01/07/1982 εργαζόμουν ως υπάλληλος σε δημοτικός υπάλληλος. Έχοντας συμπληρώσει 35 πλέον χρόνια συντάξιμης υπηρεσίας και πληρώντας άπασες τις νόμιμες προϋποθέσεις, προέβην σε παραίτηση και εν συνεχεία κατέθεσε τα χαρτιά του για πλήρη σύνταξη γήρατος καθώς και για προσωρινή σύνταξη. Από το Μάρτιο του 2017 λαμβάνει προσωρινή σύνταξη 631,21 ευρώ, ενώ ακολούθως υπέβαλε αίτηση επίσπευσης χορήγησης οριστικής σύνταξης και για λόγους υγείας στον ΕΦΚΑ,… “αναλύοντας και εξηγώντας λεπτομερώς τις υπάρχουσες συνθήκες σύμφωνα με τις οποίες διάγω τον καθημερινό βίο μου και οι οποίες καθιστούν άμεση και επιτακτική την καταβολή της οριστικής μου σύνταξης και την έκδοση οριστικής απόφασης συνταξιοδοτήσεως. Στην εν λόγω αίτησή μου δεν έλαβα ουδέποτε απάντηση από την αρμόδια Διοίκηση, ως έδει”.
Αφηγούμενος ο ενάγον την περιπέτεια του αναφέρει ότι δύο χρόνια και 7 μήνες μετά το αίτημα αυτό ο ενάγον και παρά τις πολυάριθμες αιτήσεις που έχει αποστείλει στον Φορέα με περιεχόμενο τόσο την παροχή εξηγήσεων για το καθεστώς με το οποίο αναγκάζομαι να επιβιώνω το ως άνω χρονικό διάστημα αλλά και την παράκληση προς έκδοση οριστικής απόφασης συνταξιοδοτήσεως, ώστε να δύναμαι να ανταπεξέλθω στην πληθώρα οικονομικών μου υποχρεώσεων και καθημερινών μου αναγκών. Δυστυχώς, παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις μου προς τους αρμόδιους φορείς, δεν έχω λάβει ως σήμερα ουδεμία απάντηση ούτε διευκρίνιση αναφορικά με το χρονικό διάστημα που πιθανολογείται ότι θα καταβληθεί η οριστική μου σύνταξη. Άμεση απόρροια της ως άνω περιγραφείσας κατάστασης αποτελεί η διαρκής οικονομική μου εξαθλίωση και η αδυναμία μου να διάγω αξιοπρεπώς τη ζωή μου, αποτελέσματα για τα οποία ευθύνεται άμεσα ο εναγόμενος δημόσιος φορέας και οφείλει να με αποζημιώσει ως κάτωθι αναλύεται.
ΑΞΙΩΣΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 105 ΕΙΣΝΑΚ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΑΡ. 932 ΑΚ – ΑΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ – ΗΘΙΚΗ ΒΛΑΒΗ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΥ
Στην ως άνω ιστορούμενη περίπτωση, ευρίσκομαι επί πλέον των 2 ετών και προσεγγίζοντας τα τρία έτη, σε αφόρητη κατάσταση ένδειας και καταβάλλω διαρκώς αγώνα ώστε να διαβιώνω έστω αξιοπρεπώς. Λαμβάνω μηνιαίως το καθαρό χρηματικό ποσό των 631,21 ευρώ στερούμενος άλλων προσόδων και ως καθίσταται σαφές δεν μου επιτρέπουν οι συγκεκριμένες απολαβές να ανταποκριθώ ούτε στις πλέον τρέχουσες και βασικές, καθημερινές μου ανάγκες, δοθέντος μάλιστα ότι είμαι άγαμος και ουδεμία συνδρομή έχω πέραν των ιδικών μου εισοδημάτων. Ενδεικτικώς αναφέρω τα πάγια, τακτικά μου έξοδα που ανταποκρίνονται στις απόλυτα θεμελιώδεις, οικονομικές μου ανάγκες:
Ήδη ,συνεπώς, καθίσταται σαφές ότι η μηνιαία προσωρινή μου σύνταξη δεν επαρκεί ουδόλως και δεν καλύπτει ούτε τις πιο πρωταρχικές μου ανάγκες. Στην περίπτωση δε που προκύψει ακόμα και η ελαχίστη, έκτακτη ανάγκη οφειλόμενη σε λόγους υγείας, δεν διατηρώ ουδέν οικονομικό έρεισμα και μένω απολύτως έρμαιο των συνθηκών, χωρίς καμία αρωγή.
‘Ετι δε πλέον, σύμφωνα με τα άρθρα 105 και 106 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα, για παράνομες πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων του δημοσίου κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, το δημόσιο ενέχεται σε αποζημίωση, εκτός αν η πράξη ή η παράλειψη έγινε κατά παράβαση διάταξης, που υπάρχει για χάρη του γενικού συμφέροντος. Μαζί με το δημόσιο ευθύνεται εις ολόκληρον και το υπαίτιο πρόσωπο, με την επιφύλαξη των ειδικών διατάξεων για την ευθύνη των υπουργών.Οι διατάξεις των δύο προηγούμενων άρθρων εφαρμόζονται και για την ευθύνη των δήμων, των κοινοτήτων ή των άλλων νομικών προσώπων δημόσιου δικαίου από πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων που βρίσκονται στην υπηρεσία τους.
Περαιτέρω, η αγωγή για ικανοποίηση της ηθικής βλάβης σύμφωνα με τα άνω άρθρα καθώς και το άρθρο 932 ΑΚ ( «Σε περίπτωση αδικοπραξίας το δικαστήριο μπορεί να επιδικάσει εύλογη κατά την κρίση του χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. Αυτό ισχύει ιδίως για εκείνον που έπαθε προσβολή της υγείας, της τιμής[…]») , επιτρέπει σε ένα πρόσωπο να επιτύχει την καταδίκη του εναγομένου σε καταβολή χρηματικού ποσού ως αντιστάθμισμα του φυσικού, ψυχικού ή ηθικού άλγους που του προκάλεσε η συγκεκριμένη συμπεριφορά του εναγομένου. Η κατ’ άρθρο 932 ΑΚ χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη παρέχεται τόσο σε περιπτώσεις κατά τις οποίες απαιτείται υπαιτιότητα, όσο και σε περιπτώσεις αντικειμενικής αδικοπρακτικής ευθύνης, ανεξάρτητα από την ύπαρξη υπαιτιότητας, καθώς η εν λόγω διάταξη δεν αφορά μόνο τις περιπτώσεις που εμπίπτουν στη διάταξη του άρθρου 914 ΑΚ, αλλά όλες τις περιπτώσεις αδικοπραξιών.
Από τα παραπάνω παρέπεται ότι οι προϋποθέσεις, οι οποίες πρέπει να συντρέχουν για να τεθεί σε κίνηση ο μηχανισμός της αστικής ευθύνης του δημοσίου ή νομικού προσώπου δημόσιου δικαίου, κατά τις διατάξεις των άρθρων 105 και 106 ΕισΝΑΚ, είναι οι ακόλουθες:
1. Δραστηριότητα που να συνίσταται σε πράξη, παράλειψη ή υλική ενέργεια, 2. Προέλευση της δραστηριότητας αυτής από όργανο του δημοσίου ή νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου, 3. Η δραστηριότητα αυτή να αναπτύσσεται στο πλαίσιο άσκησης δημόσιας εξουσίας που έχει ανατεθεί στο αρμόδιο όργανο, 4. Παρανομία, δηλαδή παραβίαση της αρχής της νομιμότητας, 5. Η παρανομία αυτή να μη συνίσταται σε παράβαση διάταξης που υπάρχει για χάρη του γενικού συμφέροντος, 6. Ζημία, 7. Αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ της παρανομίας και της ζημίας που έχει προκληθεί.
“Εκ των προρρηθέντων αποδεικνύεται η άμεση συνάφεια ανάμεσα στις παραλείψεις της Διοίκησης και της σημερινής κατάστασης που βιώνω. Η άρνηση του εναγομένου φορέα να απαντήσει διευκρινιστικά και εναργώς στις αιτήσεις μου συντέλεσε καθοριστικά και κυριαρχικά στην απόκτηση προβλημάτων υγείας που προηγουμένως δεν είχα. Η Διοίκηση, όλως καταχρηστικά και αυθαίρετα λειτούργησε αγνοώντας τις αιτήσεις μου, παραλείποντας να απαντήσει εντός της νομίμου προθεσμίας που υπαγορεύει τόσο ο Κώδικας Διοικητικής Διαδικασίας όσο και η αρχή της καλής πίστης και της ασφάλειας του διοικουμένου. Το γεγονός και μόνο ότι έχουν παρέλθει σχεδόν τρία έτη, υπερβολικά εκτενές χρονικό διάστημα κατά το οποίο δεν ελάμβανα ουδεμία απάντηση από τη Διοίκηση, συνηγορεί υπέρ της αυθαίρετης, παράνομης δράσης της Διοίκησης με επακόλουθη απόρροια την ψυχική μου εξουθένωση, την επιδείνωση της υγείας μου εν συνόλω και την επίταση του αισθήματος γενικευμένης ανασφάλειας για την πορεία της ζωής μου.
Η διαμορφωθείσα, εξαιτίας της αμέλειας του εναγομένου φορέα να μεριμνήσει για τη χορήγηση οριστικής σύνταξης, κατάσταση επέφερε άμεσες επιπτώσεις στην ποιότητα τόσο της σωματικής όσο και της ψυχικής μου υγείας. Κατά τη διάρκεια των δύο ετών και επτά μηνών που προσπαθώ διαρκώς να δρομολογηθεί το ζήτημα της οριστικής συνταξιοδότησής μου, δίχως να λαμβάνω απόκριση εκ μέρους του εναγομένου φορέα, έχω αποκτήσει ποικίλα και μονίμως κλιμακούμενα σε βαρύτητα προβλήματα υγείας. Μάλιστα ο ενάγον αναφέρει ότι μέρος των προβλημάτων υγείας του είναι ασθένειες αμιγώς ψυχοσωματικής φύσης, εξαιτίας του χρόνιου στρες, του ανεξέλεγκτου άγχους και την υπερβολική κόπωση, που σύμφωνα και με τις ιατρικές γνωματεύσεις οφείλονται σε εξωγενείς, στρεσογόνους παράγοντες.
Ειδικά όμως για μία από τις παθήσεις που του έχουν εμφανισθεί απαιτούνται ριζικές αλλαγές στην καθημερινότητά του και ειδικά στις διατροφικές μου συνήθειες, σε συνδυασμό με τη λήψη κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής, ενώ πρόσφατα διεγνώσθην με στηθάγχη, πάθηση σοβαρή για την πληρέστερη διάγνωση της οποίας θα χρειαστεί να υποβληθεί σε περισσότερες εξετάσεις, όπως τεστ κοπώσεως και Triplex καρδιάς…
Όλα τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζω, συνδέονται άμεσα και αποκλειστικά με την χρονίζουσα και μετέωρη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ζήτημα της οριστικής συνταξιοδότησής μου. Ενώ έχω υπάρξει απόλυτα συνεπής και υπεύθυνος σε όλη την πορεία του εργασιακού μου βίου, συμμορφώθηκα πλήρως με άπασες τις προθεσμίες και τις εκ του Νόμου προϋποθέσεις όταν πλέον είχα συμπληρώσει τα απαιτούμενα έτη για να αιτηθώ τη συνταξιοδότησή μου και παρείχα όλα τα αναγκαία δικαιολογητικά έγγραφα, εντούτοις και δίχως δική μου ευθύνη, έχω παραμείνει σε μια τραγική, αδικαιολόγητη κατάσταση στασιμότητας εδώ και 2 έτη και επτά μήνες! Έχω υποβάλει πλείστες αιτήσεις προκειμένου να ενημερωθώ – τουλάχιστον- για το ζήτημα της συνταξιοδότησής μου, κατέθεσα και αίτηση επίσπευσης της απονομής σύνταξης επικαλούμενος τους λόγους υγείας μου που καθιστούν άνευ ετέρου επείγον το αίτημά μου, παρόλα αυτά ουδεμία απόκριση έλαβα ποτέ.
ΕΥΘΥΝΗ ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ ΛΟΓΩ ΠΑΡΑΛΕΙΨΗΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗΣ ΝΟΜΙΜΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ : ΤΗΝ ΕΝΤΟΣ ΕΥΛΟΓΟΥ ΧΡΟΝΙΚΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ.
Τα ως άνω έχουν ήδη επικυρωθεί και δια της νομολογίας, όπως με την απόφαση υπ’ αρ. 450/2010 του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά, σύμφωνα με το σκεπτικό της οποίας : «λαμβάνοντας υπόψη ότι, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, από την μακρόχρονη αναμονή απάντησης σχετικά με τη συνταξιοδότησή του, η οποία οφείλεται, μεταξύ άλλων, στην παραπάνω παράνομη συμπεριφορά των οργάνων του Ι.Κ.Α., ανεξάρτητα αν στο ζημιογόνο αποτέλεσμα συνετέλεσε παράνομη συμπεριφορά και των οργάνων του Τ.Σ.Α., ο ενάγων υπέστη ψυχική ταλαιπωρία, συνιστάμενη κυρίως στην ανασφάλεια που του δημιουργούσε το γεγονός ότι δεν είχε εξασφαλίσει, μετά βεβαιότητας, συνταξιοδοτικό εισόδημα.» Χρήζουν δε συνυπολογισμού αναφορικά με την ηθική βλάβη που υπέστην και υφίσταμαι κριτήρια όπως η σοβαρότητα και το ανεπανόρθωτο της βλάβης μου, η κοινωνική μου απομόνωση και η μακρά αναστάτωση της προσωπικής μου ζωής και ηρεμίας.
Εδώ και σχεδόν τρία έτη βιώνω μια κατάσταση εφιαλτική και ανυπόφορη, δίχως τέλος. Οι απολαβές μου είναι ελάχιστες και δεν επαρκούν ούτε για την κάλυψη των βασικών μου αναγκών, όπως τη σίτιση και την πληρωμή των παγίων, μηνιαίων εξόδων που έχει μια κατοικία. Έτι περαιτέρω, βρίσκομαι απολύτως έωλος σε περίπτωση που προκύψει κάποιο έκτακτο θέμα υγείας, σύνηθες και αναμενόμενο φαινόμενο για οποιονδήποτε άνθρωπο. Ως παράδειγμα εν προκειμένω αναφέρω την περίπτωση επισκευής των δοντιών μου που εκκρεμεί τα τελευταία δύο έτη και την οποία δεν δύναμαι να ολοκληρώσω καθότι το κόστος της ανέρχεται στα επτακόσια (700) ευρώ, ποσό ήδη υπερβαίνον τις συνολικές μου μηνιαίες αποδοχές (!) και το οποίο δεν δύναμαι ούτε να αποταμιεύσω διότι σε αυτή την περίπτωση δε θα μπορέσω να ανταποκριθώ στις έτερες, πρωταρχικές ανάγκες μου. Σαφώς δεν δύναμαι να ασχοληθώ ούτε σε ελάχιστο βαθμό με τη ψυχαγωγία μου και κατά συνέπεια αποκλείεται εξ ολοκλήρου κάθε προσπάθεια ποιοτικής αναβάθμισης της ζωής μου.
Ως αποτέλεσμα, βρίσκομαι σε μια μόνιμη αμφιταλάντευση και σε ένα δίλημμα όπου αναγκάζομαι να αυθυποβάλλομαι σε διαρκείς και ακριβείς οικονομικούς υπολογισμούς ώστε να κατορθώσω να επιβιώνω έκαστο μήνα με τις ελάχιστες δυνατές οικονομικές απώλειες. Βεβαίως ούτε αυτό καθίσταται πάντα εφικτό καθώς αρκετές φορές έχω περιέλθει στη δεινή θέση να αναγκάζομαι να δανειστώ χρηματικά ποσά από φίλους ιδιώτες προκειμένου να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις ανάγκες διαβίωσής μου, με αποτέλεσμα σήμερα το ποσό των οφειλών μου προς τους φίλους μου να ανέρχεται στα δύο χιλιάδες ευρώ(2.000). Αν ο εναγόμενος είχε πράξει τα δέοντα και είχε απαντήσει στην αρχική μου αίτηση για την οριστική μου συνταξιοδότηση ή έστω σε κάποια από τις επόμενες αιτήσεις που υπέβαλλα κατά τη διάρκεια των δύο ετών και επτά μηνών, μετά βεβαιότητος θα είχαν αποφευχθεί οι βαρύτατες επιπτώσεις στην υγεία μου. Τούτο δε διότι θα αποκτούσα μια πρωταρχική ενημέρωση για την πορεία του συνταξιοδοτικού μου ζητήματος, δε θα τελούσα σε πλήρη άγνοια και, συνεπώς, θα αισθανόμουν ότι διατηρώ τον έλεγχο της ζωής μου και δεν τυγχάνω έρμαιο των συνθηκών, δίχως προσωπική αυτονομία.
Περαιτέρω δε, αν μέχρι σήμερα είχε εκδοθεί η απόφαση συνταξιοδότησής μου θα ελάμβανα ένα σημαντικά μεγαλύτερο ποσό από αυτό που λαμβάνω τώρα, με αποτέλεσμα να μπορώ να καλύψω τα προβλήματα υγείας μου, καθώς επίσης και τις εν γένει ανάγκες μου. Την δεδομένη στιγμή όμως, εξαιτίας των παραλείψεων του εναγομένου και των οργάνων του δεν είμαι σε θέση να διαβιώσω αξιοπρεπώς, παρά μόνον η διαβίωσή μου και η ίδια η κάλυψη των αναγκών της υγείας μου τυγχάνει δυσχερέσταση έως αδύνατη. Τα γεγονότα αυτά αιτιωδώς έχουν προκαλέσει σε εμένα ανασφάλεια για το μέλλον και έντονη ψυχική οδύνη η οποία μάλιστα είναι παρατεταμένη. Αποθετικά, αν λάμβανα την δικαιούμενη οριστική μου σύνταξη σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα ήδη σήμερα ουδέν από τα εκτεθέντα προβλήματα θα υφίστατο· απεναντίας θα ζούσα μια αξιοπρεπή και ευχερή στον προγραμματισμό της ζωή, χωρίς να ξυπνάω με το άγχος της επιβίωσης.
‘Ετσι, εξαιτίας των ως άνω διαρκών παραλείψεων εκ μέρους του εναγομένου και λόγω της επιβάρυνσης και σημαντικής επιδείνωσης της υγείας μου, που βρίσκεται σε άμεση αιτιώδη συνάφεια με τις παραπάνω παραλείψεις, υπέστην βαρύτατη ηθική βλάβη της προσωπικότητάς μου η οποία κατά νόμο (αρ. 57 ΑΚ) προστατεύεται και έτσι μου οφείλεται αποζημίωση βάσει του άρθρου 932 ΑΚ. Το ύψος της βλάβης αυτής ανέρχεται στο ποσό των είκοσι χιλιάδων (20.000) ευρώ, το οποίο είναι εύλογο, δίκαιο και ανάλογο με τις περιστάσεις των ιστορηθέντων συμβάντων-παραλείψεων του εναγομένου και την οικονομική μου κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζεται ως απόλυτα ανεπαρκής αν όχι ευτελής. Δεδομένου μάλιστα ότι αν είχε καταβληθεί η οριστική μου σύνταξη τα τελευταία δύο έτη, οι μηνιαίες μου απολαβές θα ανέρχονταν τουλάχιστον στο διπλάσιο ποσό από το τωρινό και θα διήγα μια απόλυτα αξιοπρεπή ζωή, προβαίνοντας στην πραγμάτωση προσωπικών μου επιλογών δίχως να ετεροκαθορίζομαι αποκλειστικά από ευθύνες και ανάγκες, το ως άνω αιτούμενο κονδύλι ηθικής βλάβης είναι απολύτως εύλογο.
Επειδή η αγωγή μου είναι νόμιμη, βάσιμη και ορισμένη, παραδεκτά δε και αρμοδίως εισάγεται ενώπιον του Υμετέρου Δικαστηρίου, σύμφωνα με τα άρθρα 6 και 7 του ΚΔΔ.
Επειδή έχει καταβληθεί η εκ του Νόμου αιτούμενη δικηγορική προείσπραξη (Αρ.Γραμ.ΔΣΑ…………………………………../2019).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Και με την επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματός μου
ΑΙΤΟΥΜΑΙ
Να γίνει δεκτή η αγωγή μου.
Να υποχρεωθεί ο εναγόμενος να μου καταβάλει για τους παραπάνω ιστορούμενους λόγους αποζημίωση συνολικού ύψους είκοσι χιλιάδων ευρώ (20.000€) νομιμότοκα από την επομένη της επιδόσεως της παρούσας.
Να καταδικαστεί ο εναγόμενος στη δικαστική μου δαπάνη και την αμοιβή του πληρεξουσίου μου Δικηγόρου.
Αθήνα, 16 Οκτωβρίου 2019
Ο Πληρεξούσιος Δικηγόρος
