Με όλη μου την αγάπη προς όλους τους αδελφούς, φίλους, συνεργάτες, κοντινούς και μακρινούς συμπολίτες και συνανθρώπους, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις, καθώς πλησιάζει η Άγια αυτή ημέρα της ανά-Γεννήσεως του Χριστού, την οποία εορτάζουμε αδιάληπτα εδώ και 2019 χρόνια!
Αφορμή στάθηκε η αναζήτησή μου στο διαδίκτυο μίας κάρτας, που θα συνόδευε τις ευχές μου, με μία παράσταση, που θα παρέπεμπε στο ασύλληπτης πνευματικής αξίας γεγονός, που εορτάζουμε παγκόσμια, ως Χριστούγεννα! Υπήρξε εξαιρετικά δύσκολο να βρώ έστω και μία… Χιλιάδες κάρτες με λαμπερά φώτα, φανταχτερά στολίδια, πλούσια δώρα, παραμυθένιες φιγούρες, κοσμικά, μαγικά και ψεύτικα σύμβολα και παραστάσεις, που έχουν κατακλύσει όχι μόνο το διαδίκτυο, αλλά και την καθημερινότητα και δυστυχώς και τις ζωές μας, χωρίς όμως Χριστό! Λείπει από την εορτή ο Εορτάζων !!!
Δεν θέλω να χαλάσω την εορταστική διάθεση με γκρίνια, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να θυμίσω την ιστορία του Μιθριδάτη, που συνήθισε να αναλώνει μικροποσότητες δηλητηρίου, για να αποφύγει τη δηλητηρίαση… χωρίς όμως να αποφύγει το θάνατο! Η ζωή με κοσμικά κριτήρια κι η διασκέδασή της, δηλαδή ο διασκορπισμός μας στα ανούσια, που αυτή μπορεί να μας προσφέρει, χωρίς ουσιαστική ψυχ-αγωγία, πνευματική καλλιέργεια και συνεχή αγώνα στην πορεία, που μας δίδαξε Εκείνος, που συνεχώς αναγεννάται στις καρδιές όσων των αναζητούν, χάνει κάθε νόημα και μας γεμίζει με ένα μη αναπληρώσιμο κενό!
Δεν υπάρχουν φίλοι και φίλες μου Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, χωρίς προσευχή, μυστηριακή ζωή, Θεία Ευχαριστία, έμπρακτη αγάπη και αλληλεγγύη! Ο αντίπαλος κατόρθωσε βεβαίως με συνεχή αγώνα να βγάλει το Χριστό από τις ζωές μας, με μικρές δόσεις συνεχούς δηλητηρίου, που εμείς αποδεχόμαστε να βάλουμε μέσα μας! Τον απέσυρε από κάθε παράσταση, που θα έπρεπε Αυτόν να αφορά και σε Αυτόν να αναπέμπει τη σκέψη και το συναίσθημά μας, ειδικά αυτές τις ημέρες! Τον απέσυρε από τα στολίδια των πόλεων και των σπιτιών, από τις ευχές, τις κάρτες και τις παραστάσεις στο δημόσιο χώρο, είτε λέγεται ΜΜΕ είτε διαδίκτυο, κυρίως όμως πέτυχε να Τον ξεχάσουν πολλοί συνάνθρωποί μας! Τον ξεχνούν και αρνούνται, όσοι εορτάζουν Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, ως μία ευκαιρία απλά για να αναζητήσουν διαφυγή από τα προβλήματα και ανακούφιση από τα βάσανα στους ψεύτικους σύγχρονους θεούς, που με ευκολία ανασύρονται από τα σκοτεινά βάθη της ανυπαρξίας και εκεί οδηγούν!
Δεν είναι όμως μονόδρομος, ούτε κι οι δυνάμεις αυτές της άρνησης είναι παντοδύναμες. Εμείς τους παρέχουμε τη δύναμη, τη δική μας δύναμη, όταν παραδίδουμε την ελευθερία μας να σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και πράττουμε το Καλό, στο αντίθετό του.
Αυτά τα Χριστούγεννα μπορούμε όλοι μας να τα ζήσουμε ΕΠΙΟΥΣΙΑ, με την ανώτερη ουσία που πραγματικά έχουν, ξυπνώντας τον εσωτερικό πνευματικό εαυτό μας από το λήθαργό του, αναλαμβάνοντας υπεύθυνα τις ζωές μας, διεκδικώντας την ελευθερία μας, πρώτα από κάθε πάθος που μας καταδυναστεύει και στρέφοντας το εσωτερικό μας φως προς την κατεύθυνση του αενάου, χαροποιού, ελπιδοφόρου και ζωοποιού Φωτός, του λαμπερού αστέρος της Βηθλεέμ, που οδηγεί στον Κύριο και Χριστό μας!
Εκεί θα ανακαλύψουμε την μόνη και αληθινή αναψυχή και τότε Χαρά εν όλω τω Κόσμω!
Με τις ολόκαρδες ευχές μου σας αφιερώνω και το παραμύθι, που διαβάσαμε πριν λίγες ημέρες, στα παιδιά του Νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης, που απευθύνεται σε όλα τα παιδιά του κόσμου, μικρά και μεγάλα, ενήλικους και γεροντότερους, αλλά πάντα με παιδική και διψασμένη για αγάπη και φως ψυχή!!!
Μία ξεχωριστή μέρα του Μπάρμπα Πανώφ
Του Ρούμπεν Σάιλενς σε διασκευή Λέοντος Τολστόι
Πριν από πάρα πολλά χρόνια ζούσε ένας γέρος τσαγκάρης. Το όνομά του ήταν Πανώφ. Ο μπαρμπα-Πανώφ δεν ήταν πλούσιος. Όλη η περιουσία του ήταν ένα μικρό δωμάτιο που έβλεπε στον δρόμο του χωριού.
Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν από πολλά χρόνια και τα παιδιά του είχαν πια μεγαλώσει και είχαν φύγει από το σπίτι του. Δεν είχε πια κανένα κοντά του.
Είναι βράδυ παραμονής Χριστουγέννων. Ο μοναχικός ηλικιωμένος τσαγκάρης, μπαρμπα-Πανώφ, κατεβάζει από το ψηλό ράφι το παλιό καφέ βιβλίο, κάθεται στην αναπαυτική πολυθρόνα του και αρχίζει να διαβάζει. Διαβάζει από το βιβλίο την ιστορία της γέννησης του Χριστού, την ιστορία δηλαδή των Χριστουγέννων. Καθώς διαβάζει, διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό του. Πόσο θα ήθελε να πρόσφερε ο ίδιος καταφύγιο στον Ιωσήφ, τη Μαρία και τον νεογέννητο Χριστό!
Διαβάζοντας, όμως, για τους τρεις μάγους και τα πολύτιμα δώρα που έφεραν στον Χριστό, σκέφτεται με λύπη πως, αν ο Χριστός ερχόταν στο σπίτι του, ο ίδιος δεν θα είχε τίποτα να του δώσει.
Ξαφνικά, ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και τα μάτια του λάμπουν. Σηκώνεται από την πολυθρόνα του, πηγαίνει στο ψηλό ράφι και βρίσκει ένα σκονισμένο κουτί. Το ανοίγει και βγάζει από μέσα ένα ζευγάρι παιδικά παπούτσια. Ήταν στ’ αλήθεια τα ωραιότερα παπούτσια που είχε ποτέ κάνει! Αυτά θα του έδινε, αν ερχόταν στο σπίτι του!
Με την επιθυμία, λοιπόν, να τον επισκεπτόταν ο Χριστός και να του έδινε το δώρο του, ο μπαρμπα-Πανώφ αποκοιμήθηκε. Ακούει τότε τον Χριστό να του λέει: «Μπαρμπα-Πανώφ, έχεις την επιθυμία να με δεις, να έλθω στο μαγαζάκι σου και να μου προσφέρεις κάποιο δώρο. Αύριο, λοιπόν, από το πρωί μέχρι το βράδυ να κοιτάζεις έξω στον δρόμο και θα με δεις να έρχομαι. Πρόσεξε να με αναγνωρίσεις!»
Χριστούγεννα! Ο μπαρμπα-Πανώφ ετοιμάζεται γρήγορα και βγαίνει από το σπίτι του να πάει στην εκκλησία για τη Λειτουργία των Χριστουγέννων. Όταν επιστρέφει, κάθεται στην πολυθρόνα του και περιμένει με ανυπομονησία την επίσκεψη του Χριστού. Κοιτάζει συνεχώς από το παράθυρο, στέκει στην πόρτα, ψάχνει με το βλέμμα, μα μόνο χωριανούς του βλέπει, τους οποίους χαιρετά με καλοσύνη.
Καθώς περιμένει με αγωνία να συναντήσει τον Χριστό, προσφέρει φιλοξενία και ζεστασιά σε διάφορους περαστικούς. Πρώτα δέχεται στο σπίτι του τον γέρο οδοκαθαριστή που εργάζεται μέσα στην παγωνιά και
του δίνει να πιει ένα φλιτζάνι καφέ, για να ζεσταθεί. Στη συνέχεια φιλοξενεί μια νέα κουρασμένη γυναίκα με ένα βρέφος στην αγκαλιά. Ο μπαρμπα-Πανώφ τους προσφέρει φαγητό και παίρνει στην αγκαλιά του το μικρό παιδί. Βλέπει τα γυμνά ποδαράκια του μωρού και συγκινείται. Αμέσως, σηκώνεται από την πολυθρόνα του, παίρνει το κουτί από το ράφι, βγάζει τα παπουτσάκια που προόριζε για τον Χριστό και τα χαρίζει στο μικρό παιδί. Η γυναίκα τον ευχαρίστησε πάρα πολύ, πήρε το παιδί στην αγκαλιά της και έφυγε.
Ο μπαρμπα-Πανώφ στάθηκε και πάλι στο παράθυρο και κοιτούσε να δει τον Χριστό. Οι ώρες περνούσαν και οι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν στον δρόμο. Όλους τους χαιρετούσε ο μπαρμπα-Πανώφ. Άλλους τους χαμογελούσε και στους ζητιάνους έδινε κάποιο νόμισμα ή ένα κομμάτι ψωμί. Ο Χριστός, όμως, δεν φαινόταν να έρχεται. Ο μπαρμπα-Πανώφ ήταν πολύ λυπημένος. Με βαριά καρδιά κάθισε στην πολυθρόνα του και σκέφτηκε πως όλα τελικά ήταν μόνο ένα όνειρο. Τότε ακούγεται η φωνή του Χριστού, για να του αποκαλύψει: «Εγώ είμαι που πεινούσα και μουέδωσες να φάω. Διψούσα και μου έδωσες να πιω. Κρύωνα και με πήρες μέσα και με ζέστανες… Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βοήθησες σήμερα, ήμουνα Εγώ! Εμένα βοήθησες. Εμένα δέχθηκες σήμερα, μπαρμπα-Πανώφ!»
«Ω, Θεέ μου», σιγομουρμούρισε ο γερο-τσαγκάρης με μάτια που έλαμπαν από χαρά και ευτυχία. «Ήρθε τελικά! Ήταν εδώ, λοιπόν, όλη τη μέρα!»
https://www.youtube.com/watch?v=u8Y3e1oiJ6Q
Καλά και ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους!
Κυριάκος Κόκκινος
Δικηγόρος-Διαπραγματευτής-Coach
Πρόεδρος Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
