ΑΠΟΦΑΣΗ
Guravska κατά Λετονίας της 10.09.2020 (αριθ. 41553/18)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Εύλογος χρόνος διάρκειας αστικών διαδικασιών σε αστική ιδιοκτησιακή διαφορά. Αποτελεσματικό εθνικό ένδικο μέσο.
Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι η προσφεύγουσα είχε πρόσβαση σε θεσμοθετημένο αποτελεσματικό ένδικο μέσο αναφορικά με τη διαμαρτυρία της για τη μη εύλογη διάρκεια της διαδικασίας σε αστική διαφορά, με τη μορφή συνταγματικής καταγγελίας.
Όμως η προσφεύγουσα δεν χρησιμοποίησε το ένδικο μέσο αυτό και προσέφυγε απευθείας στο Στρασβούργο. Η προσφυγή της απορρίφθηκε ως απαράδεκτη.
ΔΙΑΤΑΞΗ
Άρθρο 6
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Η προσφεύγουσα Ilona Guravska, είναι υπήκοος της Λετονίας, η οποία γεννήθηκε το 1950 και ζει στη Ρίγα. Η προσφεύγουσα άσκησε αγωγή τον Δεκέμβριο του 2007 ενώπιον του Περιφερειακού Δικαστηρίου της Ρίγας με σκοπό την προσβολή της μεταβίβασης της περιουσίας της σε άλλους ιδιώτες και ζητώντας την επιστροφή της περιουσίας της,
Η αγωγή της απορρίφθηκε πρωτόδικα τον Νοέμβριο του 2013. Άσκησε έφεση που επικύρωσε την πρωτοβάθμια απόφαση και στη συνέχεια άσκησε αίτηση για αναίρεση που απορρίφθηκε τον Φεβρουάριο του 2018.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Η Κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι η προσφεύγουσα δεν είχε εξαντλήσει τα εγχώρια ένδικα μέσα σχετικά με τη καταγγελία της, καθώς μεταξύ άλλων, είχε στη διάθεσή της κατά το άρθρο 92 του Συντάγματος, σχετικό ένδικο μέσο, το οποίο προέβλεπε ότι τα άτομα μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους και τα νόμιμα συμφέροντά τους ενώπιον δικαστηρίου και να τους καταβληθούν αποζημιώσεις σε περίπτωση παραβίαση δικαιωμάτων χωρίς αιτιολόγηση. Το σχετικό δικαίωμα προβλέφθηκε και στις διατάξεις του Αστικού Κώδικα (άρθρο 1635).
Το Δικαστήριο επανέλαβε τις διατάξεις της Σύμβασης σχετικά με την εξάντληση των ένδικων μέσων και τη σχετική νομολογία επί του θέματος.
Σημείωσε ότι, βάσει της εγχώριας δικαστικής πρακτικής, είχε προηγουμένως απορρίψει επιχειρήματα από την Κυβέρνηση σχετικά με την αποτελεσματικότητα της συνταγματικής καταγγελίας σύμφωνα με το άρθρο 92 του Συντάγματος (Veiss κατά Λετονίας (αρ. προσφ. 15152/12) και Sļadzevskis κατά Λετονίας (αρ. προσφ. 32003/13).
Ωστόσο, σημείωσε ότι τα παραδείγματα της νομολογίας που υποβλήθηκαν στην υπόθεση της προσφεύγουσας, συγκεκριμένα η απόφαση της 31.03.2016 από το Τμήμα Αστικών Υποθέσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου, είχαν αποδείξει ότι η συνταγματική καταγγελία σύμφωνα με το άρθρο 92 είχε εφαρμοστεί σε αξιώσεις που αφορούσαν τη διάρκεια της αστικής διαδικασίας και τέτοιες αξιώσεις θα μπορούσαν να έχουν επιτυχία στην πράξη.
Η Κυβέρνηση είχε αποδείξει επαρκώς την αποτελεσματικότητα και τη διαθεσιμότητα στη θεωρία και στη πρακτική της συνταγματικής καταγγελίας σχετικά με τη διάρκεια αστικών διαδικασιών, βάσει του άρθρου 92, ακόμη και αν το άρθρο 1635 του Αστικού Κώδικα δεν είχε εφαρμογή σε διαφορές δημοσίου δικαίου κατά του Κράτους.
Η απόφαση του Μαρτίου 2016 είχε εκδοθεί πολύ πριν από τη περάτωση της διαδικασίας στην υπόθεση της προσφεύγουσας τον Φεβρουάριο του 2018. Επιπλέον, η αξιολόγηση της διάρκειας των αστικών διαδικασιών και το επίπεδο αποζημίωσης που αποδόθηκε με την απόφαση αυτή ήταν σύμφωνες με την πρακτική του Δικαστηρίου.
Ενώ η ανάπτυξη του νομικού πλαισίου για την άσκηση αξιώσεων κατά του κράτους για τις αστικές διαδικασίες ήταν μια μακρά διαδικασία, κατά τη στιγμή της αμετάκλητης απόφασης στην υπόθεση της προσφεύγουσας τον Φεβρουάριο του 2018 υπήρξε αποτελεσματικό ένδικο μέσο, του οποίου το πεδίο εφαρμογής του έχει διατυπωθεί και επιβεβαιωθεί σαφώς από τη νομολογία του Ανώτατου Δικαστηρίου.
Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο δέχθηκε την ένσταση της κυβέρνησης και διαπίστωσε ότι η καταγγελία της προσφεύγουσας σύμφωνα με το άρθρο 6 § 1 έπρεπε να απορριφθεί για μη εξάντληση των εγχώριων ένδικων μέσων.
