Noah Barkin, γενικού διευθυντή στο Rhodium Group
Εξαρτάται για ποια Ευρώπη μιλάμε. Ήταν θετικό που είδαμε την Κομισιόν να δημοσιεύει ένα σχέδιο για τη διατλαντική συνεργασία το οποίο άγγιξε πολλά θέματα που σχετιζόταν με την Κίνα. Αλλά αυτά τα έγγραφα θα λάμβαναν μια ανεπιφύλακτη έγκριση από το Βερολίνο και το Παρίσι, πόσο μάλλον από τη Βουδαπέστη και την Αθήνα; Αυτό δεν είναι εντελώς σαφές.
Αυτό που έχουμε στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι η ετοιμότητα να καθίσουν στο τραπέζι με τον νέο πρόεδρο Joe Biden για να συζητήσουν για την Κίνα. Η εικόνα του Πεκίνου έχει δεχθεί ένα σοβαρό πλήγμα στην Ευρώπη εξαιτίας της επιθετικής διπλωματίας της πανδημίας, της καταστολής στο Χονγκ Κονγκ, της καταστολής στο Xinjiang και του πρόσφατου εμπορικού πολέμου με την Αυστραλία.
Υπάρχει μια παραδοχή και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ότι μόνο μέσω κοινής δράσης υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να επηρεαστεί η Κίνα. Αυτό δίνει λόγους για αισιοδοξία.
Αλλά η Ευρώπη πρέπει ακόμη να δείξει πως είναι πρόθυμη να προχωρήσει πέρα από λόγια και αμυντικά μέτρα, όταν αντιμετωπίζει την Κίνα. Η γερμανική ηγεσία θα είναι απαραίτητη από αυτή την άποψη. Οι νέες κατευθυντήριες γραμμές για την Ινδία-Ειρηνικό του Βερολίνου, είναι ένα θετικό σημάδι. Αλλά η στρατηγική της ασάφεια για τα κινεζικά δίκτυα 5G είναι ανησυχητική. Η πραγματική δυναμική για τη συνεργασία ΕΕ-ΗΠΑ αναφορικά με την Κίνα, μπορεί να γίνει σαφής όταν έρθει ο διάδοχος της Angela Merkel στην γερμανική Καγκελαρία.
Jens Bastian, ανώτερος σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ
Διάφορες ευρωπαϊκές χώρες έχουν εκφράσει μια προθυμία να συνεργαστούν με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση, στη διαμόρφωση κοινών πολιτικών προσεγγίσεων προς την Κίνα.
Αλλά αυτή η πολιτική βούληση δεν μεταφράζεται αμέσως σε ικανότητα συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού. Το άσχημο κλίμα που προέκυψε κατά τη διάρκεια της προηγούμενης τετραετίας, έχει βαθιές ρίζες. Επιπλέον, οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας θα συνεχίσουν να διαμορφώνουν την ποικιλομορφία των σχέσεων των ευρωπαϊκών χωρών με τις ΗΠΑ και την Κίνα το 2021.
Μια βασική παράμετρος που καθορίζει τη διατλαντική συνεργασία για την Κίνα, αφορά στην αποχώρηση της Angela Merkel από την Καγκελαρία, μετά από τις γενικές εκλογές του φθινοπώρου του 2021. Ο διάλογος που προκύπτει εντός της Γερμανίας για το πώς θα διαμορφωθεί η μετά τη Merkel γερμανική στρατηγική απέναντι στην Κίνα, είναι μια δύσκολη δοκιμασία για την αξιοπιστία της Γερμανίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο και για τη διατλαντική συνεργασία.
Ένα ακόμη αδιαμφισβήτητο πρόβλημα, αφορά στις υφιστάμενες διαφωνίες μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ για το πώς θα προσεγγιστεί η Κίνα. Αυτές οι διαφωνίες αναδείχθηκαν από την λεγόμενη “διπλωματία των μασκών” που εφάρμοσε η Κίνα στη διάρκεια της πανδημίας, και συνεχίζουν αναφορικά με τη συζήτηση για τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα συμπεριληφθεί η Huawei στα ευρωπαϊκά δίκτυα 5G. Το εμπόριο, οι επενδύσεις και η έκθεση χρέους στην Κίνα, θέτουν θεσμικά όρια για την ετοιμότητα των ευρωπαϊκών χωρών στη διατλαντική συνεργασία.
Γιώργος Παγουλάτος, γενικός διευθυντής στο ΕΛΙΑΜΕΠ και Καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας
Η Ευρώπη αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να γίνει πιο σκληρή απέναντι στην Κίνα, αντιμετωπίζοντας την ως συστημικό αντίπαλο και πρόκληση ασφάλειας, όχι απλώς ως εμπορικό εταίρο. Αλλά η θέση αυτή δεν είναι ομοιογενής -η Ευρώπη πρέπει να σφυρηλατήσει μια κοινή προσέγγιση στο εσωτερικό της.
Η εμπορική ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης -και της Γερμανίας ειδικότερα, δεδομένης της έκθεσης της με εξαγωγές και επενδύσεις στην Κίνα- καλλιεργεί την οικονομική εξάρτηση και την γεωπολιτική δειλία.
Οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν πως δεν μπορούν να διεκδικήσουν στρατηγική αυτονομία εάν εξαρτώνται από την Κίνα για προμήθειες στον τομέα της υγείας και εξαρτηθούν από το κινεζικό 5G και ΑΙ, και συνειδητοποιούν ότι η επεκτεινόμενη οικονομική επιρροή του Πεκίνου μέσω στοχευμένων στρατηγικών επενδύσεων θα μπορούσε να μεταφραστεί σε ανταγωνιστική πολιτική επιρροή.
Η Ευρώπη είναι έτοιμη να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ για την Κίνα, αλλά όχι ακριβώς με τους αμερικανικούς όρους. Οι ΗΠΑ πρέπει επίσης να κάνουν βήματα προς την Ευρώπη. Για παράδειγμα, αναγνωρίζοντας ότι η Κίνα είναι ένας απαραίτητος εταίρος για τους παγκόσμιους, πολυμερείς στόχους όπως το κλίμα, ότι υπάρχει ένα κοινό ενδιαφέρον στη διατήρηση των παγκόσμιων οργανισμών όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας -με κοινό διατλαντικό ενδιαφέρον για τη μεταρρύθμιση τους- και ότι ο προστατευτισμός δεν είναι αυτό που θα ακολουθήσουν στο μέλλον.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: https://carnegieeurope.eu/strategiceurope/83425
