H πανδημία του κορωνοϊού προσβάλλει κυρίως τους πνεύμονες, αλλά στην περίπτωση των νέων πηγαίνει κατευθείαν στο πορτοφόλι. Η πανδημία προβάλλει ακόμα εντονότερα την εισοδηματική διαφορά ανάμεσα στη γενιά των μιλένιαλ (όσων είναι σήμερα σχεδόν 24-39 ετών) και των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων, καθιστώντας αναγκαία την αναδιαμόρφωση της πολιτικής. Οι νέοι, ούτως ή άλλως, είχαν ήδη μειωμένη συμμετοχή στον πλούτο των δυτικών κοινωνιών. Λόγου χάριν, το 2019 στις Ηνωμένες Πολιτείες οι κάτω των 40 ετών κατείχαν μόλις το 8,6% των περιουσιακών στοιχείων της χώρας σε σύγκριση με το 16,9% το 1990. Στο Ηνωμένο Βασίλειο οι Βρετανοί των 30-33 ετών είχαν 20% λιγότερο πλούτο από τους αντίστοιχους 30άρηδες, που είχαν γεννηθεί την δεκαετία του 1970, σύμφωνε με το Ινστιτούτο Δημοσιονομικών Μελετών. Η δε αύξηση στις τιμές των ακινήτων έχει ως αποτέλεσμα να διακοπεί η άνοδος των νεότερων ανθρώπων στην κοινωνικοοικονομική κλίμακα. Το γεγονός, επίσης, ότι τα τελευταία δέκα χρόνια οι κεντρικές τράπεζες ακολουθούν χαλαρή νομισματική πολιτική έχει αυξήσει την κατοχή μετοχών, οι οποίες στην πλειονότητά τους ανήκουν κυρίως σε μεγαλύτερους.
Η πανδημία επιδεινώνει περαιτέρω την κατάσταση. Οι περιορισμοί για να ανακοπεί η εξάπλωσή της αποδεκάτισε επιχειρηματικούς κλάδους, οι οποίοι απασχολούν νεαρά άτομα, όπως είναι η φιλοξενία και το λιανικό εμπόριο. Αυτή η εξέλιξη κλονίζει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές απασχόλησης των νέων και καθιστά αδύνατη τη συσσώρευση πλούτου από αυτούς. Στα μέσα του 2020 το ποσοστό απασχόλησης Αμερικανών και Καναδών από 15 έως 24 ετών μειώθηκε στο περίπου 40%, δηλαδή ήταν χαμηλότερο από ό,τι μετά την τελευταία οικονομική κρίση, σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι λιγότερο ανησυχητικά, διότι ακόμα τελούν εν ισχύι τα κρατικά προγράμματα διατήρησης των θέσεων εργασίας, αλλά κι αυτά κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Επιπλέον, το χρέος έχει διογκωθεί. Ο ακαθάριστος δανεισμός της κεντρικής κυβέρνησης θα φθάσει κατά μέσον όρο στο 124% του ΑΕΠ στις προηγμένες οικονομίες το 2020, σε σύγκριση με το 76% το 2005, βάσει των δεδομένων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οι αυξημένες δημόσιες δαπάνες αποτελούν την ορθή απάντηση στον κορωνοϊό, μεγάλες δαπάνες είναι η σωστή απάντηση στην COVID-19. Εντούτοις, όσες κυβερνήσεις δεν θέλουν να σωρεύσουν χρέος, ίσως να προχωρήσουν σε αύξηση του φόρου εισοδήματος, πλήττοντας καίρια τους σημερινούς νέους για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Μία λύση θα μπορούσε να θεωρηθεί η φορολόγηση του πλούτου και όχι της εργασίας, ήτοι η ανακούφιση για τους εργαζομένους ηλικίας 24-39 ετών σε σύγκριση με τους πλούσιους μεγαλύτερης ηλικίας πολίτες. Η εξίσωση των φορολογικών συντελεστών μεταξύ κεφαλαιουχικών κερδών και εισοδήματος, όπως προτείνεται από τον εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, θα ήταν μια αρχή.
