ΔΠΑ 7031/2020, 17ο Τμήμα
Προκειμένου να χορηγηθεί σύνταξη σε χήρα συνταξιούχου του Ι.Κ.Α.- Ε.Τ.Α.Μ. λόγω θανάτου του συζύγου της απαιτείται, σύμφωνα με το νόμο, ο γάμος τους να έχει διαρκέσει μέχρι το χρόνο του θανάτου του συζύγου τουλάχιστον πέντε έτη, εκτός εάν συντρέχει κάποια ειδικότερη περίπτωση (γέννηση ή νομιμοποίηση τέκνου ή εγκυμοσύνη), η οποία, παρά την επέλευση του θανάτου του συνταξιούχου σε χρόνο μικρότερο της πενταετίας από την τέλεση του γάμου, να επιτρέπει τη λήψη σύνταξης από τη χήρα. Σε περίπτωση δε, συμβίωσης της αιτηθείσας τη σύνταξη και του (θανόντος) συνταξιούχου, θα πρέπει να αποδεικνύεται με κάθε δυνατό και πρόσφορο μέσο η συμβίωση αυτή για μακρό χρονικό διάστημα όπως και ότι ο γάμος τους δεν ήταν δυνατόν να τελεσθεί νωρίτερα λόγω νομικού κωλύματος.
Δεν κρίθηκαν ωστόσο, ως επαρκή αποδεικτικά στοιχεία τόσο η ιδιόγραφη διαθήκη του αποβιώσαντος, με την οποία εγκαθιστούσε κληρονόμο την προσφεύγουσα επί του διαμερίσματος στο οποίο διέμενε μέχρι το θάνατό του όσο και οι Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις του Οργανισμού, καθώς το μόνο που αποδείχθηκε αναφορικά με τη σχέση που συνέδεε την προσφεύγουσα με τον θανόντα προ της τέλεσης του γάμου τους, είναι αυτή της εξαρτημένης εργασίας, λόγω παροχής εκ μέρους της υπηρεσιών φροντίδας τόσο στον ίδιο όσο και στην πρώτη του σύζυγό του, και όχι η μακροχρόνια συμβίωσή τους, τέτοια ώστε σε συνδυασμό με τον από διετίας γάμου τους να μπορεί να κατατείνει στη θεμελίωση του δικαιώματός της για μεταβίβαση της κύριας σύνταξης γήρατος του θανόντος συζύγου της. Εξάλλου, η ίδια δεν επικαλέστηκε συγκεκριμένα και δεν απέδειξε την ύπαρξη οποιουδήποτε νομικού κωλύματος που εμπόδιζε την τέλεση του γάμου τους σε προγενέστερο χρόνο, απορριπτομένης της σχετική προσφυγής ως αβάσιμης.
