Έρευνα του Παντείου Πανεπιστημίου δείχνει ότι 4,2 εκατομμύρια οφειλέτες χρωστούν πάνω από 105 δισ. ευρώ ή το 60% του ΑΕΠ της χώρας
Mια τεράστια «φούσκα» ιδιωτικού χρέους έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία. Συγκεκριμένα, το 2000, 910.000 άτομα χρωστούσαν 9 δισ. ευρώ ή το 11% του ΑΕΠ της χώρας σε εφορία, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία.
Αλλά 20 χρόνια μετά 4,2 εκατομμύρια οφειλέτες χρωστούν πάνω από 105 δισ. ευρώ ή το 60% του ΑΕΠ της χώρας.
Όπως αποκαλύπτει έρευνα του Παντείου Πανεπιστημίου η οποία παρουσιάστηκε από τον Καθηγητή Δημόσιας Οικονομικής Νίκο Καραβίτη και τους ερευνητές Κοσμά Παϊπέτη και Μαρία Πρινιωτάκη, μέσα στην πρώτη 20ετία του 2000 το συνολικό χρέος αυξήθηκε σχεδόν 12 φορές, ο αριθμός των οφειλετών σχεδόν πενταπλασιάστηκε, και το «κατά κεφαλήν» μέσο χρέος αυξήθηκε 2,5 φορές παρότι αυξήθηκε ο αριθμός όσων χρωστάνε.
Το 2000 ο μέσος οφειλέτης χρωστούσε 9.980 ευρώ, αλλά το 2020 οι οφειλέτες έχουν χρέη 23.870 ευρώ κατά μέσον όρο ο καθένας!
Υπό τις συνθήκες, ειδικά στα χρέη στην Εφορία, το 42% ή 60 δισ. ευρώ των οφειλών στην ΑΑΔΕ από φόρους, εκτιμάται πως είναι πλέον πρακτικά μη εισπράξιμο!
Και, κυρίως, οφείλονται σε βαρύτατα λογιστικά πρόστιμα.
Με τα δεδομένα αυτά:
• Το ληξιπρόθεσμο χρέος εξακολουθεί να συσσωρεύεται
• το δημόσιο συνεχίζει να στερείται πόρους
• η ανάκτηση παλαιών χρεών γίνεται πολύ αργά
• μικρό μέρος των χρεών είναι σε κάποια ρύθμιση
Προτάσεις
Η έρευνα του Πανεπιστημίου της Παντείου καταλήγει σε συγκεκριμένες προτάσεις για μέτρα που θα πρέπει να εξεταστούν όπως:
• διαγραφές χρέους μεγάλης κλίμακας για να μειωθεί δραστικά στο «στοκ» των χρεών των νοικοκυριών και επιχειρήσεων
• πλήρης αναθεώρηση του συστήματος ποινών και προστίμων
• αναδρομική εφαρμογή χαμηλότερων (ευνοϊκότερων) προστίμων θα μειώσει περαιτέρω το απόθεμα του χρέους.
• καλύτερο συντονισμό μεταξύ ΑΑΔΕ και ΚΕΑΟ/ΕΦΚΑ με τις τράπεζες και εξέταση λύσεων από τη σκοπιά του οφειλέτη.
• αυτόματες και ad hoc (ευέλικτες) φιλικές προς τους φορολογούμενους συμφωνίες ρύθμισης οφειλών και δόσεων.
• ενίσχυση της διαδικασίας διοικητικής προσφυγής (Διοικητική Επίλυση Διαφορών) ως μέσου αποφυγής ή μείωσης των υπέρογκων προστίμων
• προτεραιότητα στις εισπράξεις από νέα χρέη, έναντι της επιδίωξης εισπράξεως του παλαιού χρέους
