Του Χρήστου Μαζανίτη
ΟιΤούρκοι αξιωματούχοι διαχρονικά την αρνούνται, ενώ η συντριπτική πλειονότητα του τουρκικού λαού αγνοεί σήμερα παντελώς τα τραγικά εκείνα γεγονότα, που εντέχνως έχουν αποσιωπηθεί από την επίσημη τουρκική κρατική ιστοριογραφία. Μόνο κάποιοι Τούρκοι ερευνητές που μελέτησαν αντικειμενικά τα γεγονότα από τις πηγές, τόλμησαν να γράψουν την αλήθεια.
Μεταξύ αυτών, η ερευνήτρια Κοινωνικών Επιστημών στο Ozgur Universite Forumu Vakfi, η οποία μίλησε απερίφραστα για πρόγραμμα κρατικά οργανωμένης εκκαθάρισης των Ελλήνων της Ανατολής κατά τα έτη 1914-1924, το οποίο λόγω των μεθόδων άκρατης βίας που χρησιμοποιήθηκαν, έλαβε τις διαστάσεις ενός μείζονος κλίμακας ανθρώπινου δράματος. Αλλά και ο Τούρκος Καθηγητής Ιστορίας Halil Berktay, σε συνέντευξή του προ δεκαετίας, έκανε λόγο για ενιαίο μαζικό σχέδιο εκτουρκισμού της Ανατολίας, το οποίο εφαρμόστηκε σε βάρος των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων.
«Ένωση και Πρόοδος»
Το σχέδιο που οργανώθηκε από την τότε τουρκική ηγεσία της πολιτικής οργάνωσης «Ένωση και Πρόοδος» κατόπιν εισήγησης του Γερμανού Αντιστρατήγου Liman Von Sanders στρατιωτικού συμβούλου της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ήταν σαφώς γενοκτονικό και στρεφόταν εναντίον όλων των χριστιανικών εθνοτήτων της Ανατολίας. Αντικειμενικός σκοπός του ήταν η εξόντωση όλων των ιθαγενών χριστιανών της Μικράς Ασίας, ήτοι των ελληνικής καταγωγής χριστιανών του Πόντου, της Ιωνίας και της Καππαδοκίας, των Αρμενίων και τέλος των Ασσυρίων. Είχε δε όπως θα δούμε, όλα τα χαρακτηριστικά που προβλέπει ο επίσημος ορισμός της Γενοκτονίας, όπως αυτός αποτυπώνεται στο άρθρο 2 της Διεθνούς Σύμβασης για την Πρόληψη και Καταστολή Εγκλημάτων Γενοκτονίας.https://c4c7057157cdc39f9652f5e11a82d1fe.safeframe.googlesyndication.com/safeframe/1-0-38/html/container.html
Σύμφωνα με αυτόν, Γενοκτονία είναι ο ολικός ή μερικός φυσικός αφανισμός των μελών μιας εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας είτε διά της θανάτωσης είτε διά της σκόπιμης επιβολής συνθηκών ζωής που οδηγούν στην φυσική της εξόντωση. Η εξόντωση των Ελλήνων Χριστιανών της Μικράς Ασίας, ιδίως των Ποντίων, έγινε και με τους δύο αυτούς τρόπους: τόσο μέσω σφαγών και εν ψυχρώ εκτελέσεων, όσο και μέσω της αργής εξόντωσης διά της πρακτικής των εκτοπίσεων, των πορειών θανάτου, της κακομεταχείρισης, των βασανιστηρίων, του κρύου και της στέρησης τροφής και νερού, καθώς και του εγκλεισμού στα φρικώδη «αμελέ ταμπουρού» (προδρόμους του Νταχάου και του Άουσβιτς).
Ο απολογισμός…
Ο απολογισμός; Στις αρχές του εικοστού αιώνα ζούσαν στην Μικρά Ασία πάνω από 2.000.000 χριστιανοί ελληνικής καταγωγής. Το 1924, μετά τις κρατικά οργανωμένες επιχειρήσεις μαζικής εκκαθάρισης, είχαν μείνει μόλις 120.000. Αν από τους 1.880.000, αφαιρεθούν 1.192.356 Έλληνες που διέφυγαν εκτός Τουρκίας, τότε απομένει ένας αριθμός 687.644 Ελλήνων της Μικράς Ασίας που «εκκαθαρίστηκαν» από τους Τούρκους. Από αυτούς, οι 353.000 ήταν Έλληνες του Πόντου.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας (σε Πόντο, Ιωνία, Ανατολική Θράκη και Βιθυνία) αλλά και των Ασσυρίων «επισκιάστηκε» τρόπον τινά από την μεγαλύτερη αριθμητικά γενοκτονία των Αρμενίων, η οποία έφτασε τα 1.500.000 θύματα. Η επίσημη αναγνώριση μόνο της τελευταίας (όπως έγινε προσφάτως και από τον Πρόεδρο Μπάιντεν), αδικεί οπωσδήποτε τη μνήμη εκατοντάδων χιλιάδων άλλων χριστιανών της Μικράς Ασίας, οι ψυχές των οποίων εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να ζητούν δικαίωση. Πρόκειται για μία αδικαιολόγητη διάκριση, την οποία δεν έκαναν οι Νεότουρκοι όταν εξόντωναν μαζικά και αδιακρίτως τους χριστιανικούς πληθυσμούς στην χερσόνησο της Ανατολίας. Οι επιμέρους επιχειρήσεις εκκαθάρισης ήταν εκφάνσεις της μίας, ενιαίας γενοκτονικής πολιτικής τους σε βάρος των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της Μικρασίας, είχε δε ως τελικό σκοπό και αποτέλεσμα την μαζική φυσική εξόντωση τριών εθνοτικών ομάδων, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, που ζούσαν επί αιώνες ως αυτόχθονες σε εκείνα τα μέρη. Οι άνθρωποι αυτοί, νέοι, μεσήλικες και γέροι, άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, εξοντώθηκαν με τον πιο βάναυσο και απάνθρωπο τρόπο, ενώ οι περιουσίες τους πέρασαν ληστρικά και παράνομα στα χέρια της εθνικιστικής ελίτ των Νεότουρκων, οι οποίοι συνέστησαν την μετέπειτα τουρκική αστική τάξη.
Σαν τους τζιχαντιστές
Τι να πρωτογράψει κανείς από τις εκατοντάδες μαρτυρίες εκείνων που βίωσαν εκείνα τα ντροπιαστικά για το ανθρώπινο γένος γεγονότα; Για τα μικρά παιδιά, που τα άρπαζαν οι Τσέτες από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους στα βράχια της ακτής της Κερασούντας μέχρι να πεθάνουν; Για τις σαδιστικές τακτικές θανάτωσης αθώων γυναικόπαιδων που εφάρμοζαν οι Τσέτες αλλά και οι Τούρκοι χωρικοί, τους οποίους οι πρώτοι μυούσαν στα φρικαλέα τους σχέδια; Μάλιστα οι θύτες συνήθιζαν να φωτογραφίζονται χαμογελαστοί δίπλα στα θύματά τους, με πολλές από τις φωτογραφίες εκείνες να σώζονται μέχρι σήμερα, αποτελώντας ιστορικά τεκμήρια των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν. Από επιστημονικής άποψης, εξάλλου, οι Dominik J. Schaller και Jürgen Zimmerer, μελετητές γενοκτονιών, στο δημοσίευμά τους «Late Ottoman Genocides: the dissolution of the Ottoman Empire and Young Turkish population and extermination policies» καταλήγουν στο τελικό συμπέρασμα ότι «η γενοκτονική ποιότητα των δολοφονικών εκστρατειών εναντίον των Ελλήνων είναι προφανής»[1].
Θα έλεγε κανείς ότι οι πρακτικές των τζιχαντιστών του σήμερα είναι εμπνευσμένες από εκείνες τις μαύρες σελίδες της τουρκικής ιστορίας.
Η αναγνώριση
Η ελληνική Βουλή αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου το 1994 ανακηρύσσοντας την 19η Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο», ενώ το 1998 ανακήρυξε την 14η Σεπτεμβρίου ως «Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης από το Τουρκικό Κράτος». Σουηδία, Ολλανδία και Αρμενία έχουν αναγνωρίσει μέχρι σήμερα επισήμως την γενοκτονία των Ποντίων, όπως και αρκετές Πολιτείες σε ΗΠΑ και Αυστραλία. Οι θύτες όμως, όχι μόνο παραμένουν μέχρι και σήμερα αμετανόητοι, όχι μόνο κρύβουν την ιστορική αλήθεια από τον τουρκικό λαό ώστε να μην αποκτήσει γνώση του ποινικού μητρώου των προγόνων του, αλλά, όπως δείχνουν τα γεγονότα, παραμένουν επιρρεπείς στη διάπραξη του ίδιου εγκλήματος, αυτή τη φορά σε βάρος των Κούρδων.
Μια αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων και των Ασσυρίων της Ανατολίας, αντίστοιχης επισημότητας με αυτήν που έλαβε πρόσφατα η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, θα αποτελέσει δικαίωση για τις εκατοντάδες χιλιάδες αδικοχαμένες ψυχές αλλά θα στείλει και ένα σαφές μήνυμα προς τη γείτονα ότι η ανθρωπότητα δεν πρόκειται να ανεχθεί ξανά τέτοιου είδους γενοκτονικές πρακτικές που αμαυρώνουν την ανθρώπινη ιστορία.
Παραπομπές:
- Journal of Genocide Research 10 (1): 7–14 διαθέσιμο σε https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/14623520801950820
