Η Κίνα και η Αμερική κυριαρχούν όπως ποτέ άλλοτε
Πριν από 20 χρόνια αυτήν την εβδομάδα, η τιμή της μετοχής μιας νεοφυούς επιχείρησης υπό τη διεύθυνση ενός εμμονικού με το όνομα Τζεφ Μπέζος είχε μειωθεί κατά 71% σε διάστημα 12 μηνών. Η σχεδόν θανατηφόρα εμπειρία της Amazon ήταν μέρος της λεγόμενης συντριβής «dotcom» (διαδικτυακών εταιριών) που αποκάλυψε τη «ύβρη» της Silicon Valley και, μαζί με την απάτη 14 δισ. δολαρίων στην Enron, κατέστρεψε την εμπιστοσύνη στις αμερικανικές επιχειρήσεις. Η Κίνα, εν τω μεταξύ, πάλευε να ιδιωτικοποιήσει τις προβληματικές κρατικές επιχειρήσεις της, και δεν υπήρχε η ελάχιστη ένδειξη ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει μια κουλτούρα επιχειρηματικότητας. Αντ ‘αυτού, η φωτεινή ελπίδα ήταν στην Ευρώπη, όπου ένα νέο ενιαίο νόμισμα υποσχόταν να δράσει ως καταλύτης σε μια τεράστια ολοκληρωμένη αγορά φιλική προς τις επιχειρήσεις.
Η δημιουργική καταστροφή κάνει συχνά τις προβλέψεις να φαίνονται ανόητες, αλλά ακόμη και με αυτά τα πρότυπα ο μετα-πανδημικός επιχειρηματικός κόσμος είναι δραματικά διαφορετικός από αυτόν που θα περίμενε κανείς πριν από δύο δεκαετίες. Οι τεχνολογικές εταιρείες αποτελούν το ένα τέταρτο του παγκόσμιου χρηματιστηρίου και το γεωγραφικό μείγμα έχει γίνει εντυπωσιακά μονόπλευρο. Η Αμερική και, όλο και περισσότερο, η Κίνα βρίσκονται σε πορείες ανόδου, αντιπροσωπεύοντας 76 από τις 100 πιο πολύτιμες εταιρείες του κόσμου. Οι ευρωπαϊκές εταιρείες σε αυτό το σύνολο μειώθηκαν από 41 το 2000 σε 15 σήμερα.
Αυτή η ανισορροπία αντανακλά σε μεγάλο βαθμό την αμερικανική και την κινεζική ικανότητα και τον εφησυχασμό που επικρατεί στην Ευρώπη και αλλού. Θέτει δύο τεράστια ερωτήματα: Γιατί δημιουργήθηκε; Και μπορεί να διαρκέσει;
Από μόνες τους, οι μεγάλες εταιρείες δεν είναι καλύτερες από τις μικρές. Η οικονομία της Ιαπωνίας εκτινάχθηκε τη δεκαετία του 1980 μόνο και μόνο για να καταρρεύσει. Οι μεγάλες εταιρείες μπορούν να είναι σημάδι επιτυχίας αλλά και νωθρότητας. Η Saudi Aramco, η δεύτερη μεγαλύτερη σε αξία εταιρεία στον κόσμο, δεν είναι τόσο το έντονο σύμβολο σφριγηλότητας αξίας 2 τρισ. δολαρίων όσο σύμβολο της επικίνδυνης εξάρτησης ενός βασιλείου της ερήμου από τα ορυκτά καύσιμα. Ακόμα κι έτσι, το σωστό είδος γιγαντιαίας εταιρείας είναι ένα σημάδι ενός υγιούς επιχειρηματικού περιβάλλοντος στο οποίο δημιουργούνται μεγάλες, αποτελεσματικές εταιρείες και διαρκώς παρασύρονται από τον ανταγωνισμό. Είναι το μυστικό της μακροπρόθεσμης αύξησης του βιοτικού επιπέδου.
Ένας τρόπος για να συλλάβει κανείς την κυριαρχία της Αμερικής και της Κίνας είναι να συγκρίνει το μερίδιό τους στην παγκόσμια παραγωγή με το μερίδιο της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας (ορίζεται ως ο μέσος όρος του μεριδίου τους στην παγκόσμια χρηματιστηριακή αγορά, έσοδα από δημόσιες προσφορές, χρηματοδότηση επιχειρηματικών κεφαλαίων, “unicorns” δηλαδή μεγαλύτερες ιδιωτικές νεοσύστατες επιχειρήσεις και οι μεγαλύτερες 100 εταιρείες στον κόσμο). Με αυτό το κριτήριο, η Αμερική αντιπροσωπεύει το 24% του παγκόσμιου ΑΕΠ, αλλά το 48% της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Η Κίνα αντιπροσωπεύει το 18% του ΑΕΠ και το 20% των επιχειρήσεων. Άλλες χώρες, με το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού, επιδρούν πολύ κατώτερα από την ισχύ τους.
Μέρος της εξήγησης είναι η απολεσθείσα ευκαιρία της Ευρώπης. Η πολιτική ανάμειξη και η κρίση χρέους το 2010-12 έχουν καθυστερήσει την οικονομική ολοκλήρωση της ηπείρου. Οι επιχειρήσεις δεν κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό να προβλέψουν τη στροφή προς την άυλη οικονομία. Η Ευρώπη δεν έχει νεοσύστατες επιχειρήσεις για να ανταγωνιστεί την Amazon ή την Google. Αλλά και άλλες χώρες επίσης παλεύουν να τα φέρουν βόλτα. Πριν από μια δεκαετία, η Βραζιλία, το Μεξικό και η Ινδία ήταν έτοιμες να δημιουργήσουν μια πληθώρα εταιριών παγκοσμίου βεληνεκούς. Ελάχιστες αναδύθηκαν.
Αντ ‘ αυτού, μόνο η Αμερική και η Κίνα μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν τη διαδικασία δημιουργικής καταστροφής. Από τις 19 εταιρείες που δημιουργήθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια και τώρα αξίζουν πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια, εννέα είναι στην Αμερική και οκτώ στην Κίνα. Η Ευρώπη δεν έχει καμμία. Ακόμη και όταν οι ώριμοι τεχνολογικοί γίγαντες όπως η Apple και η Alibaba προσπαθούν να εδραιώσουν την κυριαρχία τους, ένα νέο σύνολο τεχνολογικών εταιρειών, συμπεριλαμβανομένων των Snap, PayPal, Meituan και Pinduoduo, φτάνουν την κρίσιμη μάζα. Η πανδημία έχει δει μια έκρηξη ενέργειας στην Αμερική και την Κίνα και μια άνθηση στην συγκέντρωση χρημάτων. Οι εταιρείες των δύο χωρών κυριαρχούν στην αιχμή των νέων τεχνολογιών, όπως τα fintech και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
Η μαγική φόρμουλα έχει πολλά συστατικά. Μια τεράστια εγχώρια αγορά βοηθά τις επιχειρήσεις να επιτύχουν γρήγορα μια κρίσιμη κλίμακα. Οι βαθιές κεφαλαιαγορές, τα δίκτυα επιχειρηματικών κεφαλαίων και τα κορυφαία πανεπιστήμια διατηρούν συνεχή ροή νεοφυών. Υπάρχει μια κουλτούρα που εξυψώνει τους επιχειρηματίες. Οι μεγιστάνες της Κίνας υπερηφανεύονται για το μοντέλο εργασίας τους «996»: 9πμ έως 9μμ, έξι ημέρες την εβδομάδα. Ο Ιλον Μασκ κοιμάται στο εργοστάσιο της Tesla. Πάνω απ ‘όλα η πολιτική υποστηρίζει τη δημιουργική καταστροφή. Η Αμερική ανέχεται από καιρό περισσότερες διαταραχές από την άνετη Ευρώπη. Μετά το 2000, οι ηγέτες της Κίνας επέτρεψαν στους επιχειρηματίες να προκαλέσουν αναταραχές και να απολύσουν 8 εκατομμύρια εργαζόμενους σε κρατικές εταιρείες.
Η πρόσφατη διάβρωση αυτής της πολιτικής συναίνεσης και στις δύο χώρες είναι ένας λόγος που αυτή η κυριαρχία θα μπορούσε να αποδειχθεί μη βιώσιμη. Οι Αμερικανοί ανησυχούν για την εθνική παρακμή, καθώς και για τους χαμηλούς μισθούς και τα μονοπώλια (περίπου το ένα τέταρτο του δείκτη S&P 500 αξίζει αντιμονοπωλιακό έλεγχο, εκτιμήσαμε το 2018). Το Economist υποστηρίζει το στόχο της διοίκησης του Μπάιντεν να προωθήσει τον ανταγωνισμό και να επεκτείνει το δίκτυο κοινωνικής ασφάλειας για την προστασία των εργαζομένων που έχουν πληγεί από την αναστάτωση λόγω πανδημίας. Αλλά ο κίνδυνος είναι ότι η Αμερική συνεχίζει να κινείται προς τον προστατευτισμό, τη βιομηχανική πολιτική και, από την αριστερή πλευρά, τους τιμωρητικούς φόρους επί του κεφαλαίου, που μειώνουν το επιχειρηματικό της πνεύμα.
Στην Κίνα ο Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ βλέπει τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες ως απειλή για την εξουσία και την κοινωνική σταθερότητα του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το μάντρωμα των μεγιστάνων ξεκίνησε πέρυσι με τον Τζακ Μα, συνιδρυτή της Alibaba, και έκτοτε εξαπλώθηκε στα αφεντικά τριών άλλων μεγάλων εταιρειών τεχνολογίας. Καθώς οι αξιωματούχοι του κόμματος επιδιώκουν να ποδηγετήσουν τις υφιστάμενες ιδιωτικές εταιρείες για να επιτύχουν πολιτικούς στόχους, όπως η εθνική αυτάρκεια σε ορισμένες τεχνολογίες, είναι επίσης πιο πιθανό να τους προστατεύσουν από τους ελεύθερα δρώντες ανταγωνιστές τους.
Όσο περισσότερο επεμβαίνει η Αμερική και η Κίνα, τόσο περισσότερο ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να ανησυχεί για τη μονόπλευρη γεωγραφία των παγκόσμιων επιχειρήσεων. Θεωρητικά, η εθνικότητα των εταιρειών που αναζητούν κέρδος δεν έχει σημασία: όσο πωλούν ανταγωνιστικά προϊόντα και δημιουργούν θέσεις εργασίας, ποιος νοιάζεται; Αλλά εάν οι επιχειρήσεις επηρεάζονται από τις κυβερνήσεις στο εσωτερικό τους, η λογική αλλάζει.
Καθώς η παγκοσμιοποίηση χαλαρώνει, ξεσπούν ήδη αντιπαραθέσεις για το πού οι πολυεθνικές εταιρείες θα παράγουν εμβόλια, θα υπόκεινται σε ψηφιακούς κανόνες και θα πληρώνουν φόρους. Οι ευρωπαϊκές ελπίδες να γίνει η ΕΕ ρυθμιστική υπερδύναμη μπορεί να αποβούν ένα απλό φύλλο συκής για τον προστατευτισμό. Άλλοι με λιγότερη επιρροή μπορεί να δημιουργήσουν εμπόδια. Για να διεκδικήσει την κυριαρχία της, η Ινδία απαγόρευσε τα κινεζικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης και εμπόδισε τις αμερικανικές εταιρείες ηλεκτρονικού εμπορίου. Αυτό είναι το χειρότερο και των δύο κόσμων, στερώντας από τους εγχώριους καταναλωτές παγκόσμιες καινοτομίες και δημιουργώντας εμπόδια που καθιστούν ακόμη πιο δύσκολο για τις τοπικές εταιρείες να επιτύχουν κλίμακα.
Σημασία έχουν οι σπόροι, όχι τα δέντρα
Θα ήταν τραγωδία εάν μόνο δύο χώρες στον κόσμο αποδειχθούν ικανές να διατηρήσουν μια διαδικασία δημιουργικής καταστροφής σε κλίμακα. Αλλά θα ήταν ακόμη χειρότερο αν απομακρύνονταν από αυτό, και άλλες χώρες παραδέχονταν την ήττα και περιχαρακώνονταν. Ο καλύτερος δείκτης επιτυχίας θα ήταν αν σε 20 χρόνια η λίστα με τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου δεν μοιάζει καθόλου με τη σημερινή.
© 2021 The Economist Newspaper Limited. All rights reserved. Άρθρο από τον Economist το οποίο μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε με επίσημη άδεια από τον Οικονομικό Ταχυδρόμο. Το πρωτότυπο άρθρο βρίσκεται στο www.economist.com
