Τόπος τέλεσης της συκοφαντικής δυσφήμησης ήταν η Ελλάδα, όπου βρίσκονταν οι χρήστες προς τους οποίους απηύθυναν οι κατηγορούμενοι το συγκεκριμένο ηλεκτρονικό μήνυμα
Την αναίρεση απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου δυνάμει της οποίας οι αναιρεσείοντες, υπήκοοι Αγγλίας, κηρύχθηκαν ένοχοι για την αξιόποινη πράξη της συκοφαντικής δυσφήμησης από κοινού κατ’ εξακολούθηση δια αποστολής μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, επιλήφθηκε ο Άρειος Πάγος (ΑΠ378/2020).
Σύμφωνα με τις διατάξεις των άρ. 7 και 6 παρ. 3 του ΠΚ, για να εφαρμοσθούν οι ελληνικοί ποινικοί νόμοι και κατά αλλοδαπού για πράξη που τελέστηκε στην αλλοδαπή, απαιτείται, μεταξύ άλλων προϋποθέσεων, η εν λόγω πράξη να είναι αξιόποινη με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της και κατά τους νόμους της χώρας όπου τελέστηκε ή να διαπράχθηκε σε πολιτειακά ασύντακτη χώρα. Η προϋπόθεση αυτή αποτελεί εξωτερικό όρο του αξιοποίνου, η μη συνδρομή του οποίου εμποδίζει τη θεμελίωση του αξιοποίνου και τον χαρακτηρισμό της πράξης ως εγκλήματος, το δε επιλαμβανόμενο δικαστήριο οφείλει να κηρύξει αθώο τον κατηγορούμενο.
Εν προκειμένω, το δικαστήριο έκρινε ότι πράγματι η συκοφαντική δυσφήμηση δεν είναι πράξη αξιόποινη κατά τους αγγλικούς νόμους, ωστόσο απέρριψε το σχετικό λόγο αναίρεσης ως αβάσιμο, στηριζόμενο επί εσφαλμένης προϋπόθεσης. Και τούτο, διότι η προσβαλλόμενη απόφαση δέχθηκε, με τις εκτιθέμενες σε αυτή επαρκείς αιτιολογίες, ότι τόπος τέλεσης της άδικης πράξης ήταν η Ελλάδα, όπου βρίσκονταν οι χρήστες προς τους οποίους απηύθυναν οι κατηγορούμενοι το συγκεκριμένο ηλεκτρονικό μήνυμα, οπότε εφαρμοστέο ήταν το άρθρο 5 του ΠΚ, για πράξεις που τελέσθηκαν στο έδαφος της επικράτειας από αλλοδαπούς, και όχι το άρθρο 7 του ΠΚ, το οποίο αφορά σε πράξεις αλλοδαπών που τελέσθηκαν στην αλλοδαπή και αναφορικά με το οποίο θα υπήρχε υποχρέωση έρευνας της συνδρομής του αξιοποίνου της πράξης και κατά τους νόμους της χώρας όπου αυτή τελέστηκε.
Στην συνέχεια, διαπιστώνοντας ότι η προσβαλλόμενη απόφαση, συντιθέμενη από το σκεπτικό και το διατακτικό της, δεν διέλαβε την απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία αλλά, αντίθετα, ασάφειες και αντιφάσεις αναφορικά με το ψευδές γεγονός που ισχυρίσθηκαν οι κατηγορούμενοι εν γνώσει της αναληθείας του, έκρινε βάσιμο το σχετικό λόγο αναίρεσης και παρέπεμψε την υπόθεση για νέα συζήτηση.
Απόσπασμα απόφασης
Κατά το άρθρο 5 παρ.1 του Π Κ, όπως το άρθρο αυτό ισχύει από 1-7-2019, “Οι ελληνικοί ποινικοί νόμοι εφαρμόζονται σε όλες τις πράξεις που τελέσθηκαν στο έδαφος της επικράτειας, ακόμη και από αλλοδαπούς».
Περαιτέρω, από τις διατάξεις των άρθρων 7 και 6 παρ. 3 του Π Κ προκύπτει ότι, για να εφαρμοσθούν οι ελληνικοί ποινικοί νόμοι και κατά αλλοδαπού για πράξη που τελέστηκε στην αλλοδαπή, απαιτείται να συντρέχουν οι ακόλουθες προϋποθέσεις : α) ο δράστης να είναι αλλοδαπός, β) η πράξη να χαρακτηρίζεται από τους ελληνικούς νόμους ως κακούργημα ή πλημμέλημα, για το τελευταίο δε απαιτείται ακόμη έγκληση του παθόντος ή αίτηση της κυβέρνησης της χώρας όπου τελέσθηκε το πλημμέλημα, γ) να στρέφεται εναντίον Έλληνα πολίτη, δηλαδή να προσβάλλει έννομα αγαθά αυτού προσωπικά ή περιουσιακά ή να προσβάλλει έννομα αγαθά ελληνικού νομικού προσώπου και δ) να είναι αξιόποινη, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της και κατά τους νόμους της χώρας όπου τελέστηκε ή να διαπράχθηκε σε πολιτειακά ασύντακτη χώρα. Η τελευταία αυτή προϋπόθεση αποτελεί εξωτερικό όρο του αξιοποίνου, η μη συνδρομή του οποίου εμποδίζει τη θεμελίωση του αξιοποίνου και τον χαρακτηρισμό της πράξης ως εγκλήματος, το δε επιλαμβανόμενο δικαστήριο οφείλει να κηρύξει αθώο τον κατηγορούμενο. (ΑΠ 136/2004 (AΠ 136/2004, ΑΠ 318/2019, ΑΠ 1613/200).
Στην προκείμενη περίπτωση, ο εκ του άρθρου 510 παρ.1 Δ’ ΚΠΔ πρώτος λόγος αναίρεσης, για έλλειψη ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, διότι το Δικαστήριο με την προσβαλλόμενη απόφασή του δεν απάντησε αιτιολογημένα στον ισχυρισμό των κατηγορουμένων, υπηκόων Αγγλίας, ότι δεν συνέτρεχε ο προαναφερθείς εξωτερικός όρος του αξιοποίνου, καθόσον η συκοφαντική δυσφήμηση δεν είναι πράξη αξιόποινη κατά τους αγγλικούς νόμους, και συνεπούς δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί το άρθρο 7 ΠΚ, είναι αβάσιμος, στηριζόμενος επί εσφαλμένης προϋποθέσεως, αφού το Δικαστήριο δέχθηκε, με τις εκτιθέμενες επαρκείς αιτιολογίες, ότι τόπος τέλεσης της άδικης πράξης ήταν η Ελλάδα, όπου βρίσκονταν οι χρήστες προς τους οποίους απηύθυναν οι κατηγορούμενοι το συγκεκριμένο ηλεκτρονικό μήνυμα, οπότε εφαρμοστέο ήταν το άρθρο 5 ΠΚ για πράξεις που τελέσθηκαν στο έδαφος της επικράτειας από αλλοδαπούς και όχι το άρθρο 7 ΠΚ, που αφορά σε πράξεις αλλοδαπών που τελέσθηκαν στην αλλοδαπή και αναφορικά με το οποίο θα υπήρχε υποχρέωση έρευνας της συνδρομής του αξιοποίνου της πράξης και κατά τους νόμους της χώρας όπου αυτή τελέστηκε.
Συνεπώς είναι απορριπτέος ο προαναφερόμενος λόγος αναίρεσης.
Δείτε αναλυτικά την απόφαση εδώ.
