Για να μην ξεχνιόμαστε, ένα παλιό αλλά πάντα επίκαιρο άρθρο του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου Βασ. Νικόπουλου
Στο άρθρο του υπό τον τίτλο «Το πρόβλημα του ελλειμματικού σεβασμού του
κράτους προς το Σύνταγμα» ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου επισημαίνει ότι:
«Σήμερα δυστυχώς το Σύνταγμα παραβιάζεται με τέτοια και τόση ευκολία, ώστε
δύσκολα χωρίς υπερβολή μπορεί κάποιος να υποδείξει έστω και μία διάταξή του που
να μη έχει παραβιαστεί έστω και μία φορά!»
Δεν έχει αλλάξει και τίποτα απο το επάρατο 2010…εκτός ίσως προς το χειρότερο!!!
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του κ. Βασίλειου Νικόπουλου:
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΣ
ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Το Σύνταγμα ως γνωστόν είναι ο υπέρτατος νόμος με τον οποίον οργανώνεται
πολιτειακώς ένας συγκεκριμένος λαός, ο οποίος κατοικεί σε ορισμένη χώρα.
Δικαίως λοιπόν ο νόμος αυτός αξιώνει τον σεβασμό από όλους και πρωτίστως από το
Κράτος, το οποίο οφείλει την ύπαρξή του σ’ αυτό. Δυστυχώς τον τελευταίο καιρό ο
σεβασμός όλων μας και ειδικότερα του ίδιου του Κράτους προς το Σύνταγμά μας
καθίσταται ολοένα και πιο ελλειμματικός. Την ευθύνη για το μεγάλο αυτό εθνικό
έλλειμμα φέρομε όλοι μας ως Έλληνες, πρωτίστως όμως το Κράτος!
Δυστυχώς το Κράτος φέρει την κύρια ευθύνη για την παρατηρούμε γενική έλλειψη
σεβασμού προς το Σύνταγμα, όχι μόνο επειδή δεν αποδοκιμάζει ως όφειλε, την
οθενδήποτε εκδηλουμένη ασέβεια προς τον υπέρτατο νόμο της Πολιτείας, αλλά
πρωτίστως επειδή οι περισσότερες και πιο κραυγαλέες περιπτώσεις ασέβειας προς το
Σύνταγμα προέρχονται, ως μη όφειλε, από αυτό το ίδιο το Κράτος!
Σήμερα δυστυχώς το Σύνταγμα παραβιάζεται με τέτοια και τόση ευκολία, ώστε
δύσκολα χωρίς υπερβολή μπορεί κάποιος να υποδείξει έστω και μία διάταξή του που
να μη έχει παραβιαστεί έστω και μία φορά! Οι παραβιάσεις λοιπόν του Συντάγματος
είναι σχεδόν καθημερινές με αυτουργούς όλα σχεδόν τα…. συντεταγμένα όργανα του
Κράτους, και ειδικότερα τις τρεις «διακριτέες» μεν, αλλά μη «διακρινόμενες» μεταξύ τους στην καθ’ ημέραν κρατική λειτουργική πρακτική, κρατικές εξουσίες, την
εκτελεστική, την νομοθετική και την δικαστική! Και είναι λίαν ανησυχητικό το
φαινόμενο της παραβίασης του Συντάγματος, εκτός των άλλων, και από την εξουσία
εκείνη, εννοούμε την δικαστική, η οποία από το ίδιο το Σύνταγμα έχει την
υποχρέωση να ελέγχει την συνταγματικότητα των νόμων. Εκείνο όμως το οποίο
πρέπει πρωτίστως να προβληματίζει όλους μας είναι η ευκολία με την οποία
παραβιάζεται το Σύνταγμα και συνακόλουθα ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η
παραβίαση, ο οποίος τις περισσότερες φορές είναι ωμός, απροκάλυπτος και βεβαίως
προκλητικός, τουλάχιστον τα τελευταία δύο χρόνια! Διότι πράγματι η έκταση και η
ένταση της παραβίασης του Συντάγματος τα δύο τελευταία αυτά χρόνια είναι τόση
και τέτοια, ώστε αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει Σύνταγμα σ’ αυτή την Χώρα!
Αλλά ας παρακολουθήσομε το άκρως ανησυχητικό αυτό φαινόμενο της εκ μέρους του Κράτους, τουτέστιν των οργάνων αυτού, παραβίασης του Συντάγματος εκ του
σύνεγγυς. Οι απαρχές της απροκάλυπτης ασέβειας προς το Σύνταγμά μας ανάγονται στις αρχές της μεταπολίτευσης με την πανηγυρική κατά τα άλλα είσοδό μας στην
ανεπαισθήτως τότε συνετώς και ταπεινοφρόνως καλούμενη Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, την μετέπειτα εν επιγνώσει αλαζονικώς και ουτοπιστικών μεταλλαχθείσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση. Τότε καταφέρθηκε το πρώτο βαρύτατο πλήγμα κατά του Εθνικού μας Συντάγματος, με την απαράδεκτη για ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο
Κράτος απαίτηση μιάς απλής οικονομικής κοινότητας, ενός δηλαδή διεθνούς
«κονσόρτσιουμ», η οποία δεν διαθέτει κρατική οντότητα, όπως οι «ντιρεκτίβες» της
υπερισχύουν των διατάξεων του εθνικού μας Συντάγματος! Αυτή ήταν η πρώτη
απροκάλυπτη «επίθεση» της αποκαλούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά του Εθνικού
μας Συντάγματος, την οποία όχι μόνο δεχθήκαμε τότε αδιαμαρτύρητα και βεβαίως
αδιαπραγμάτευτα, αλλά και πανηγυρίσαμε ως… εθνική κατάκτηση, ασεβούντες έτσι
κατά του Συντάγματός μας! Καμία διαμαρτυρία από πουθενά, ούτε από τους κατ’
επάγγελμα συνταγματολόγους καθηγητές, ούτε από τους συνταγματολογούντες
νομομαθείς, ούτε από τον κατά τα άλλα λαλίστατο ως «κύμβαλον αλαλάζον» και
αναιδώς τον παντογνώστη υποδυόμενο τύπον, ούτε ακόμη από τα δικαστήρια της
Χώρας, τα οποία δεν ετόλμησαν να κηρύξουν αντισυνταγματική την «ντιρεκτιβική»
αυτή ρύθμιση, η οποία δυστυχώς επέφερε την πρώτη μεγάλη σεισμική όντως ρωγμή
στο Εθνικό μας Σύνταγμα. Επ’ ευκαιρία ας σημειώσομε εδώ ότι τα δικαστήριά μας
δεν μπόρεσαν να συνειδητοποιήσουν την μεγάλη αποστολή τους προς έλεγχον της
συνταγματικότητας των ενεργειών των άλλων δύο συντεταγμένων εξουσιών του
Κράτους, διότι κατέχονται από αδικαιολόγητο δέος μπροστά στην υψηλή όντως αυτή
αποστολή, αλλά και από φόβο έναντι στις δύο άλλες ισότιμες δήθεν προς την
δικαστική, κρατικές εξουσίες, οι οποίες όμως στην πραγματικότητα συμπεριφέρονται
απέναντι της τελευταίας αυτής ωσάν αυτή να είναι θεραπαινίδα τους, προς
επιβεβαίωση της αντισυνταγματικής γενικότερο νοοτροπίας από την οποία διέπονται!
Έτσι όμως ανοίγεται ο δρόμος προς σύσταση συνταγματικού δικαστηρίου, το οποίο
θα είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στα συνταγματικά μας πράγματα,
διότι το κατ’ ευφημισμό καλούμενο «δικαστήριο» κρατικό αυτό όργανο δεν θα είναι παρά πειθήνιο όργανο της εκτελεστικής εξουσίας.
Η δεύτερη, ευτυχώς εν αποπείρα αυτή τη φορά, προσπάθεια της αυτοαποκαλούμενης
Ευρωπαϊκής Ένωσης πλέον, κατάλυσης και όχι απλώς αθέτησης ωρισμένων
διατάξεων του εθνικού μας Συντάγματος, καθώς και των συνταγμάτων όλων των
χωρών μελών της «ενώσεων» αυτής, εκδηλώθηκε με την σχεδιαζόμενη επιβολή, κατά τρόπο αναίσχυντο και προκλητικό στα κράτη μέλη της δικού της ενιαίου
συντάγματος το οποίο θα καταργούσε όλα τα εθνικά συντάγματα των χωρών μελών,
εντελώς ξένου προς τις εθνικές ιδιαιτερότητες των λαών της γηραιάς Ηπείρου, και ειδικότερα «του όλως ιδιάζοντος Ελληνικού Λαού». Ευτυχώς όμως χάρη στη
σθεναρή αντίσταση των λαών βρισμένων ευρωπαϊκών χωρών, η προσπάθεια αυτή
απέτυχε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι και εγκαταλείφθηκε. Αντιθέτως μάλιστα
συνεχίστηκε με άλλους συγκεκαλυμμένους και παραπλανητικούς τρόπους, όπως
αυτόν της καλουμένης «Συνθήκης της Λισαβώνας», την οποία με κατανοητή εθνική
υπερηφάνεια ψήφισε και η Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτόν η Ευρωπαϊκή Ένωση, στα
πλαίσια πλέον της «παγκοσμιοποίησης», την οποία υπηρετεί δουλικώς στον
ευρωπαϊκό χώρο, προσπάθησε, και μέχρι ενός σημείου το επέτυχε, να θέσει υπό
«ευρωπαϊκό» κλοιό τα εθνικά συντάγματα των κρατών μελών της, παρά την
δεδηλωμένη αντίθετη βούληση των λαών τους. Το ζήτημα όμως της ψηφίσεως
ενιαίου ευρωπαϊκού συντάγματος, πέρα από το κατακτητικό και ισοπεδωτικό πνεύμα
που το διέπει, εμφανίζει και τούτο το συνταγματικό παράδοξο, το οποίο πρέπει
ιδιαιτέρως να προσεχθεί: Το Σύνταγμα ως γνωστόν «συντάσσει», οργανώνει δηλαδή ένα συγκεκριμένο λαό πολιτειακώς, όπερ σημαίνει ότι ο ούτω πολιτειακώς
συντασσόμενος λαός αποκτά κρατική οντότητα. Αυτό νομικώς επιτυγχάνεται διά της αναδείξεως αποκλειστικώς υπό του υπό πολιτειακήν σύνταξη λαού μιάς
αντιπροσωπευτικής του βουλής, της νομικώς καλουμένης «συντακτικής» βουλής η
οποία καταρτίζει και στη συνέχεια ψηφίζει το σύνταγμα του νέου αυτού Κράτους, το
οποίο είναι προϊόν της ούτως εκφρασθείσης λαϊκής βούλησης. Στην προκειμένη
περίπτωση συνέβη το εξής τραγελαφικό:μια οικονομική ευρωπαϊκή οργάνωση, η
οποία αυτοαποκαλείται «Ευρωπαϊκή Ένωση» η οποία στερείται η ίδια κρατικής
υποστάσεως, και δεν γνωρίζει τι είδους «νομικό» νεόπλασμα είναι, θέλησε να
επιβάλλει στα ήδη πολιτειακώς εδώ και αιώνες υπάρχοντα κράτη μέλη της, ένα δικό
της Σύνταγμα, το οποίο συνέταξαν κάποιοι διορισμένοι από την ίδια «οικονομολόγοι
και τεχνοκράτες», χωρίς οι λαοί των κρατών μελών της να αναδείξουν προηγουμένως
μια κοινή ευρωπαϊκή «συντακτική» συνέλευση, η οποία θα κατήρτιζε και στη
συνέχεια θα ψήφιζε «Σύνταγμα» με το οποίο θα «συντάσσονταν» σε ενιαίο
ευρωπαϊκό Κράτος οι επιθυμούντες τούτο ευρωπαϊκοί λαοί. Το δε παραδοξότερον
όλων είναι ότι με το σύνταγμα που πρότεινε εκείνη, δηλαδή η με παρίσσεια
αλαζονεία ως Κράτος συμπεριφερόμενη «Ευρωπαϊκή Ένωση», με τον νομικώς
απαράδεκτο αυτόν τρόπο, δεν εσκοπείτο η πολιτειακή οργάνωση της Ευρώπης σε
ενιαίο κρατικό μόρφωμα, προφανώς επειδή εγνώριζαν «οι τεχνοκρατούμενοι»
εγκέφαλοί της ότι κάτι τέτοιο είναι και θα είναι μια κραυγαλαία ουτοπία, όμοια της
οποίας δεν γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Ο σκοπός της βεβαίως, επιβαλλόμενος άνωθεν
από τα σκοτεινά κέντρα της παγκοσμιοποίησης, ήταν να αλώσει συνταγματικώς του
ευρωπαϊκούς λαούς με την ολοσχερή κατάργηση των εθνικών τους Συνταγμάτων.
Κατόπιν όλως αυτών των τραγελαφικών νομικών κατασκευασμάτων ήταν απολύτως
φυσικό οι λαοί της Ευρώπης, σε όσους τουλάχιστον δόθηκε η ευκαιρία, να
απορρίψουν ως μη παραδεκτό το σχέδιο εκείνο του καλούμενου ενιαίου ευρωπαϊκού
Συντάγματος. Η Ελλάδα πάντως με τις δουλόφρονες και υποτακτικές Κυβερνήσεις
της διέκειτο φανερά υπέρ του συνταγματικού εκείνου νεοπλάσματος,
αποδεικνύοντας έτσι για άλλη μια φορά την παντελή έλλειψη σεβασμού που την
κατέχει ως Κράτος προς το ίδιο το Σύνταγμά της.
Την ίδια αλαζονική τακτική
ακολούθησε η Ευρωπαϊκή Ένωση και στον οικονομικό-νομισματικό τομέα με την
καλούμενη «ευρωζώνη» και την δι’ αυτής επιβολή ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος,
του γνωστού μας «ΕΥΡΩ» και ιδού τα αποτελέσματα του νομισματικού αυτού
παραλογισμού, η οικονομική κρίση που μας μαστίζει, οφειλόμενη στην χρεωκοπία
του ΕΥΡΩ.
Ιδιαιτέρως όμως πρέπει να μας απασχολήσει ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο οι λαοί
της Ευρώπης απορρίψαν το προτεινόμενο ενιαίο ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Ο λόγος
αυτός εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι το σχέδιο του προταθέντος ενιαίου
ευρωπαϊκού Συντάγματος αγνοούσε συστηματικά και προκλητικά μαζί τις ιστορικές
καταβολές της Ευρώπης. Είτε το θέλομε όμως είτε όχι οι ρίζες του ευρωπαϊκού
πολιτισμού είναι ελληνοχριστιανικές. Και είναι αδιαμφισβήτητη ιστορική
πραγματικότητα το γεγονός ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται επί ενός
τεράστιου πνευματικού τρίποδα, ο οποίος είναι στερεώς εμπεπηγμένος επί τριών
φυσικών και αιωνίων λόφων, οι οποίοι προβάλλουν υπερηφάνως στον ορίζοντα της
ανθρωπότητας: της Ακροπόλεως, του Καπιτώλιο και του Γολγοθά, από τους οποίους
εκπέμφθηκαν στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο, η φιλοσοφία, το Δίκαιο και το
Ευαγγέλιο της αγάπης και σωτηρίας του κόσμου! Και όμως οι ιθύνοντες της
Ευρωπαϊκής Ενώσεως αρνήθηκαν επιμόνως, πλην ανιστορήτως, να προβούν σε
οποιαδήποτε μνεία στο προοίμιο του σχεδίου του ενιαίου ευρωπαϊκού συντάγματος της ελληνικής φιλοσοφίας, του ρωμαϊκού Δικαίου και του χριστιανικού μηνύματος,
όπως τα ύψιστα αυτά αγαθά διακηρύχθηκαν στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο,
από τους Έλληνες φιλοσόφους, τους ρωμαίους νομοδιδασκάλους και τον μέγα
Απόστολο των Εθνών Παύλο, ο οποίος πρώτος μετέφερε το ευαγγέλιο του Χριστού
στην Ευρώπη, αρχής γενομένης από τους Φιλίππους της ελληνικώτατης Μακεδονίας,
στην προσπάθειά τους να αποκόψουν την Ευρώπη από τις πνευματικές της ρίζες,
ισχυριζόμενοι ψευδώς και ανιστορήτως ότι η Ευρώπη αρχίζει δήθεν από την εποχή
του Καρολομάγκνου και εντεύθεν. Οι προ του Καραλομάγκνου αιώνες ευρωπαϊκού
πολιτισμού αγνοήθηκαν κατά τρόπο προκλητικώς ανιστόρητο και αναιδώς
αντιεπιστημονικό! Αγνοήθηκε η Ελλάδα η οποία έδωσε στην Ευρώπη, εκτός από το
όνομα, και την δημοκρατία, την ελευθερία, τις τέχνες, και τις επιστήμες. Αγνοήθηκε
η Ρώμη, η οποία έδωσε στην Ευρώπη το τελειότερο δικαιικό σύστημα, το περίφημο
Ρωμαϊκό Δίκαιο, επί του οποίου μέχρι και σήμερα ακόμη στηρίζονται τα εθνικά
Δίκαια των περισσότερων ευρωπαϊκών Κρατών. Αγνοήθηκε τέλος το Ευαγγέλιο του
Χριστού, με το οποίο αναγεννήθηκε η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος! Με το
ευαγγέλιο γκρεμίσθηκαν τα είδωλα, καταργήθηκε η δουλεία, αναγνωρίσθηκε η
ισότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων, καθιερώθηκε η ισοτιμία των δύο φύλων και
διακηρύχθηκε η πραγματική ελευθερία, από τον μεγάλο αναμορφωτή του κόσμου και
επαναστάτη του πνεύματος Απόστολο των Εθνών Παύλο. Η πρώτη πραγματική
Magna Charta των ευρωπαϊκών ελευθεριών δεν είναι η γνωστή εκείνη του Ιωάννη
του Ακτήμονα, αλλά αυτή που εντοπίζεται ευχερώς στις διακηρύξεις του Απ.
Παύλου: «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, δούλος και ελεύθερος, άρσεν και θήλυ…» (Γα.
γ’28, Κολ. γ’11). Εάν όντως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός άρχιζε από την εποχή του
Καρολομάγκνου τότε η Ευρώπη θα ήταν ακόμη «τρωγλοδύτισσα»! Ευτυχώς όμως
που οι λαοί της Ευρώπης στην συντριπτική τους πλειοψηφία, εξακολουθούν να
πιστεύουν στις ελληνοχριστιανικές τους καταβολές και να υπερηφανεύονται γι’ αυτές
και ωρισμένοι τις θυμήθηκαν όταν εκλήθησαν να τοποθετηθούν στο υπό ψήφιση
ενιαίο ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όπως για παράδειγμα οι Γάλλοι, οι οποίοι το απέρριψαν
ακριβώς επειδή με αυτό επιχειρείτο η αποκοπή τους από τις πραγματικές τους ρίζες
που είναι και θα παραμείνουν ελληνοχριστιανικές!
Η σπουδαιότερη όμως σχεδόν κυνικώς απροκάλυπτη… επιδρομή θα την
χαρακτηρίζαμε, κατά του εθνικού μας Συντάγματος έγινε με την πραξικοπηματική
ένταξή της Χώρας μας στο όχι μόνο τοκογλυφικό αλλά και απάνθρωπες ληστρικό
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την ψήφιση του λεγομένου μνημονίου 1, το
αντισυνταγματικό έργο του οποίου ολοκλήρωσε με την αλαζονική νοοτροπία του
κατακτητή, το μνημόνιο 2. Πρόκειται στην ουσία για δύο έξωθεν μεν προερχόμενες,
πλήρως όμως ασμένως δε όσον και αναιδώς υιοθετηθείσες και υποστηριχθείσες υπό
της ελληνικής κυβέρνησης, απροκάλυπτες και ολομέτωπες επιθέσεις κατά του
εθνικού μας Συντάγματος επί του οποίου εξακολουθούν να ασελγούν αναίσχυντα οι
Έλληνες κυβερνώντες! Ειδικότερα με τα έξωθεν επιβαλλόμενα… «κατακτητικά» στην
ουσία μνημόνια καταλύεται η εθνική μας κυριαρχία κατά παραβίαση του άρθρου 1
του Συντάγματος. Προς διαπίστωση αυτού αρκεί η απλή ανα΄γνωση του άρθρου 14
του μνημονίου 1. Το πρώτο λοιπόν άρθρο του Συντάγματος το οποίο στην ουσία έχει
πλέον καταργηθεί είναι το άρθρο 1 παρ. 1 και 2, το οποίο ορίζει ότι θεμέλιο του
πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό
και υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους. Σήμερα όμως ποιός Έλληνας μπορεί να
ισχυρισθεί πλέον ότι το θεμέλιο του πολιτεύματός μας είναι η λαϊκή κυριαρχία μετά
την επιβολή των μνημονίων στη Χώρα μας; Ποιός Έλληνας στ’ αλήθεια πιστεύει
πλέον ότι στη Χώρα αυτή όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό; Σήμερα αντιθέτως όλοι οι Έλληνες, πλήν ελαχίστων βολεμένων στο ληστρικό πολιτικό σύστημα,
αισθάνονται ότι βρίσκονται κάτω από μια στυγνή «κοινοβουλευτική» δικτατορία, η
οποία, εκμεταλλευόμενη την ψήφο του λαού στις τελευταίες εκλογές, ασελγεί
ανάλγητα σε βάρος του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, όπως αυτό τουλάχιστον
περιγράφεται στο Σύνταγμά μας! Διότι ποιά δικτατορική Κυβέρνηση θα τολμούσε να
λάβει μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, μόλις δύο ετών, τόσα πολλά
αντιδημοκρατικά και αντιλαϊκά μέτρα, όσα με… «εθνική» υπερηφάνεια, που
ερμηνεύεται ως κοινωνική αναλγησία και δημοκρατικός εμπαιγμός, έλαβε η ελληνική
κυβέρνηση τα δυο τελευταία έτη;
Προς επιβεβαίωση αυτής της αλήθειας αρκεί να αναφέρομε απλώς τα γνωστά σε όλους μας αντικοινωνικά, αντιατομικά,
αντιοικονομικά και αντιδημοκρατικά μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, όπως τη
λεηλασία των μισθών και συντάξεων, την κατάργηση των στοιχειωδών εργασιακών
και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την φορολογική επιδρομή, με την επιβολή
πολλαπλής φορολογίας, κατά των εναπομεινάντων πλέον ισχνών έως ανύπαρκτων
εισοδημάτων των εργαζομένων, τις αθρόες απολύσεις των εργαζομένων και τόσα
άλλα ων ουκ έστι αριθμός, και όλα αυτά τη στιγμή που το Εθνικό μας Σύνταγμα
προστατεύει τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού
συνόλου (άρθρ. 25), υποχρεώνει το Κράτος να προστατεύει την εργασία ως δικαίωμα
του ανθρώπου και να μέριμνα για την δημιουργία συνθηκών απασχόλησης (άρθρ. 22
παρ. 1), επιβάλλει την τήρηση ανάλογης φορολογίας των Ελλήνων όλων και όχι μόνο
των μισθωτών και συνταξιούχων. Αιδώς Αργείοι!
Αξίζει φρονούμε να παραθέσαμε ένα πρόχειρο, και πάντως μη εξαντλητικό εκ των
πραγμάτων, αφού οι παραβιάσεις του Συντάγματος συνεχίζονται ασυστόλως χωρίς
ντροπή αλλά και δίχως φόβο, κατάλογο των κυριωτέρων διατάξεων του Συντάγματος,
οι οποίες παραβιάσθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια με καταργητική δυστυχώς
διάθεση:
Άρθρ 1 παρ 1 και 2 (λαϊκή κυριαρχία)
Άρθρ 4 παρ 1 και 5 (ισότητα και ανάλογη συμμετοχή στα δημόσια βάρη)
Άρθρ 16 παρ 2 (σκοπός της παιδείας η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής
συνείδησης των Ελλήνων)
Άρθρ 18 παρ 1 (περί προστασίας του υπογείου πλούτου της Χώρας)
Άρθρ 21 παρ 1,3,4 (προστασία της οικογένειας, των πολυτέκνων οικογενειών,
μέριμνα για την υγεία των πολιτών, και την περίθαλψή τους, και την απόκτηση
κατοικίας από αυτούς που την στερούνται)
Άρθρ 11 (προστασία της εργασίας, μέριμνα για την απασχόληση και την ηθική και
υλική εξύψωση των εργαζομένων, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κανόνες
διαιτησίας)
Άρθρο 25 (υποχρέωση του Κράτους να εγγυάται τα δικαιώματα του ανθρώπου ως
ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου!
Αφήσαμε τελευταίο στον κατάλογο των συνταγματικών παραβιάσεων το άρθρο 38
παρ. 2, όχι διότι είναι το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος το οποίο παραβιάζεται,
(μακάρι να τελείωναν σ’ αυτό οι ατέλειωτες δυστυχώς παραβιάσεις του Συντάγματος
εκ μέρους του ίδιου του Κράτους), αλλά διότι είναι ίσως η πιο κραυγαλέα. Το άρθρο
λοιπόν 38 παρ. 2 του Συντάγματος ορίζει τα εξής: « αν ο πρωθυπουργός παραιτηθεί,
εκλείψει, ή αδυνατεί για λόγους υγείας να ασκήσει τα καθήκοντά του, ο Πρόεδρος
της Δημοκρατίας διορίζει πρωθυπουργό αυτόν που προτείνει η κοινοβουλευτική
ομάδα του κόμματος στο οποίο ανήκει ο απερχόμενος πρωθυπουργός, εφ’ όσον αυτό
διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών…» Στην περίπτωση του
φερόμενου ως πρωθυπουργού της Ελλάδος σήμερα κυρίου Λουκά Παπαδήμου,
παραβιάσθηκε κατάφωρα η ως άνω ρητή διάταξη του Συντάγματος, καθ’ όσον ο
νόμιμος πρωθυπουργός της Χώρας παραιτήθηκε και ο διορισθείς στη θέση του νέος
πρωθυπουργός δεν υποδείχθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του
παραιτηθέντος πρωθυπουργού το οποίο διέθετε την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών
στη Βουλή, αλλά, κατά παράβαση του Συντάγματος, διορίσθηκε «αυθαιρέτως» από
τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατόπιν προτάσεως των αρχηγών τριών κομμάτων της
Βουλής, κάτι το οποίο δεν προβλέπει και συνεπώς αποκλείει το Σύνταγμα. Τούτο
νομικώς σημαίνει ότι η Χώρα δεν έχει νόμιμο πρωθυπουργό από τότε που παρητήθει
ο νόμιμος πρωθυπουργός της, αλλ’ ούτε και νόμιμη Κυβέρνηση, εφ’ όσον αυτή
διορίσθηκε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά πρόταση του μη νόμιμου
πρωθυπουργού, με ό,τι αυτό σημαίνει νομικώς για το κύρος όλων των αποφάσεων
αυτής οι οποίες είναι όλες άκυρες και δεν παράγουν καμία απολύτως έννομη
συνέπεια.
Κάτω από την βαρύτατη σκιά όλων αυτών των συνταγματικών παραβιάσεων η Χώρα
οδηγείται σε εκλογές, οι οποίες αν διεξαχθούν από την σημερινή μη νόμιμη
κυβέρνηση θα είναι άκυρες, με καταστρεπτικές συνέπειες για τη Χώρα.
Ως απλός Έλληνας πολίτης, αλλά και ως πρώην ανώτατος δικαστής της Χώρας,
πρόεδρος του ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου αυτής, του Αρείου Πάγου,
εύχομαι έστω την υστάτη στιγμή, να αναλογισθούν όλοι οι υπεύθυνοι τις ευθύνες
τους, να τις αναλάβουν στο ακέραιο, θέτοντας τέλος στις προκλητικές παραβιάσεις
του Συντάγματος και επαναφέροντας την ήδη διασαλευθείσαν συνταγματική τάξη και
νομιμότητα. Διαφορετικά το λόγο έχει ο λαός, ο οποίος οφείλει να αναλάβει τις δικές
του ευθύνες ασκώντας το δικαίωμα «υπεράσπισης του Συντάγματος», το οποίο
αποτελεί ταυτόχρονα και υποχρέωσή του, όπως αυτό προβλέπεται ρητώς στο άρθρο
120 παρ. 2 και 4 του Συντάγματος, έχοντας υπ’ όψη του ότι όλες αυτές οι ατέλειωτες
παραβιάσεις του Συντάγματος δεν συνιστούν απλώς «έλλειμμα σεβασμού του
Κράτους προς το εθνικό μας ΣΥΝΤΑΓΜΑ» όπως επί το επιεικέστερο
χαρακτηρίσθηκαν στον τίτλο του άρθρου αυτού, αλλά και «σφετερισμό της λαϊκής
κυριαρχίας», ο οποίος διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, όπως ρητώς
ορίζει, προειδοποιώντας τους σφετεριστές, το ίδιο το Σύνταγμα στην παρ. 3 του ίδιου
ως άνω άρθρου.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΥΤ. ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ε.τ.
