— Έννοια μονομερούς βλαπτικής μεταβολής.
— Τρόποι αντίδρασης (εκλεκτικά δικαιώματα) του μισθωτού σε περίπτωση μονομερούς βλαπτικής μεταβολής.
— Κατά τη νομολογία, η καθυστέρηση καταβολής του μισθού συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων της εργασιακής συμβάσεως αν εκπορεύεται από δόλια προαίρεση του εργοδότη, και δη για να εξαναγκασθεί ο μισθωτός σε αποχώρηση από την εργασία του.
— Τούτο ορίσθηκε πλέον ρητώς και με την ειδική διάταξη που με το άρθρο 56 του ν. 4487/2017 προστέθηκε ως εδάφιο γ΄ στο άρθρο 7 του ν. 2112/1920, προς άρση κάθε αμφιβολίας για το μέλλον, και το οποίο ορίζει, με ευρεία αντίληψη, ότι θεωρείται μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας η αξιόλογη καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων αποδοχών του εργαζομένου από τον εργοδότη, ανεξαρτήτως της αιτίας της καθυστέρησης.
— Από την τελευταία αυτή διάταξη προκύπτει ότι η καθυστέρηση καταβολής του μισθού, για να θεωρηθεί ότι συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων της εργασιακής συμβάσεως, πρέπει να είναι αξιόλογη, ανεξάρτητα από την αιτία της καθυστέρησης, και δεν είναι αναγκαίο η καθυστέρηση καταβολής του μισθού να γίνεται δολίως, και δη για να εξαναγκασθεί ο μισθωτός σε αποχώρηση από την εργασία του, όπως επικράτησε να ερμηνεύεται η ανωτέρω διάταξη του πρώτου ως άνω εδαφίου από τα ελληνικά δικαστήρια.
— Κρίση ότι, εν προκειμένω, η καθυστέρηση της εναγομένης στην καταβολή των μισθών των εναγόντων συνιστά μονομερή βλαπτική μεταβολή εξομοιούμενη με καταγγελία των εργασιακών τους συμβάσεων εκ μέρους της.
— Και τούτο, διότι η μη καταβολή εκ μέρους της των δεδουλευμένων αποδοχών έγινε με μοναδικό σκοπό να εξαναγκασθούν οι ενάγοντες να αποχωρήσουν από την εργασία τους ώστε η εναγομένη να αποφύγει και την καταβολή της νόμιμης αποζημίωσης απόλυσης, που ήταν ιδιαίτερα υψηλή, λόγω της πολυετούς απασχόλησης των εναγόντων στην επιχείρηση.
— Βεβαίως, η επιχείρηση της εναγομένης αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, τα εν λόγω όμως οικονομικά προβλήματα σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την απαίτησή της να εξακολουθούν οι ενάγοντες να παρέχουν την εργασία τους χωρίς να πληρώνονται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, καλύπτοντας με τον τρόπο αυτό τις ανάγκες της σε εργατικό δυναμικό, ώστε να μπορεί να συνεχίζει την επιχειρηματική της δραστηριότητα.
— Όφειλε δε η εναγόμενη, εφόσον πράγματι αντιμετώπιζε σημαντικές οικονομικές δυσχέρειες, οι οποίες όμως εντάσσονται στους γενικότερους κινδύνους από την άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας, να καταγγείλει τις συμβάσεις εργασίας των εναγόντων αντί να παύσει μονομερώς να καταβάλλει τις δεδουλευμένες αποδοχές τους (ΑπόφασηΜονομελούς Εφετείου Δυτικής ΜακεδονίαςΕπιθεώρησις Εργατικού Δικαίου2021, σ.701).
