To πειθαρχικό παράπτωμα της «χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπούς ή ανάξιας για υπάλληλο διαγωγής εντός ή εκτός υπηρεσίας» ( άρθρο 109§2 περ. δ’ ν. 3528/2007) είναι ένα από τα σοβαρότερα παραπτώματα που προβλέπει ο Υπαλληλικός Κώδικας, αφού δύναται να επισύρει την ποινή της οριστικής παύσης.
Αποτελεί αόριστη νομική έννοια, καθώς το ποιες ακριβώς συμπεριφορές μπορούν να χαρακτηριστούν από το πειθαρχικό όργανο αναξιοπρεπείς, μπορεί να κριθεί μόνο ενόψει των πραγματικών περιστατικών της συγκεκριμένης περίπτωσης.
Στην υπόθεση που κρίθηκε με την υπ’ αριθμόν 133/2010 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, υπεβλήθη
πρόστιμο 300 ευρώ σε υπάλληλο ο οποίος ενώ βρισκόταν σε αναρρωτική άδεια λόγω οσφυαλγίας, μετέβη στο
Υπουργείο Εργασίας και κατέθεσε μια αναφορά-υπόμνημα. Το πειθαρχικό όργανο, λοιπόν, προσήπτε στον
υπάλληλο ότι έλαβε προσχηματικά την αναρρωτική άδεια, χωρίς να υπάρχει πράγματι ιατρική ανάγκη,
αφού αν υπήρχε, ο υπάλληλος θα αναπαυόταν στο σπίτι του. Το δικαστήριο ακύρωσε το πρόστιμο με την αιτιολογία
ότι εφόσον έχει προσκομιστεί ιατρική γνωμάτευση και έχει εγκριθεί η αναρρωτική άδεια από το αρμόδιο όργανο,l
τότε νομίμως απουσιάζει ο υπάλληλος από την εργασία του ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο.
Δέχθηκε, λοιπόν, το δικαστήριο ότι η αναρρωτική άδεια, άπαξ και χορηγηθεί και εφόσον δεν ανακληθεί, τελεί σε «απόλυτη ισχύ».
