Απόρριψη ένστασης παραγραφής της αξίωσης, η οποία κατά τους ισχυρισμούς του εναγομένου προκύπτει από τις προγενέστερες δανειακές συμβάσεις
Δεκτή έγινε από το Ειρηνοδικείο Πατρών αγωγή τράπεζας, σύμφωνα με την οποία ο εναγόμενος προέβη σε ρύθμιση των οφειλών του σε αυτή δυνάμει συναφθείσας μεταξύ τους σύμβασης – πρόσθετης πράξης ρύθμισης οφειλών, οι οποίες προέρχονταν από προγενέστερες δανειακές συμβάσεις. Ωστόσο, ο εναγόμενος, φερόμενος αντισυμβατικά, δεν κατέβαλε, όπως είχε συμφωνηθεί, το οφειλόμενο ποσό κατά το χρόνο λήξης της δανειακής σύμβασης, την οποία ουσιαστικά αποτέλεσε η πράξη ρύθμισης οφειλών (ΕιρΠατρών 138/2021).
Ειδικότερα, κατά τους γενόμενους δεκτούς ισχυρισμούς της τράπεζας, με την εν λόγω σύμβαση – πρόσθετη πράξης ρύθμισης οφειλών, ο εναγόμενος αναγνώρισε ότι οφείλει στην ενάγουσα το συνολικό ποσό των 12.305,41 ευρώ. Συμφωνήθηκε δε ρητά μεταξύ των συμβαλλομένων ότι, βάσει της πράξης αυτής, το οφειλόμενο ποσό ρυθμίστηκε και αποτέλεσε πλέον ένα νέο δάνειο προς τον εναγόμενο ποσού 12.305,41 ευρώ, διεπόμενο από τους αναφερόμενους στην πράξη όρους, στο πλαίσιο της οποίας ανοίχθηκε και τηρήθηκε ο αναφερόμενος στην αγωγή λογαριασμός.
Ο εναγόμενος, ενάντια στα συμφωνηθέντα, δεν κατέβαλε το οφειλόμενο ποσό κατά τη λήξη της σύμβασης. Εν συνεχεία, η τράπεζα προέβη σε οριστικό κλείσιμο του λογαριασμού και κοινοποίησε εξώδικο στον εναγόμενο με το οποίο δήλωσε ότι καταγγέλλει, ως εκ περισσού, την ως άνω ήδη λήξασα σύμβαση και κάλεσε τον εναγόμενο να της καταβάλλει το οφειλόμενο από εκείνον ποσό.
Ο ισχυρισμός του εναγομένου περί παραγραφής της επίδικης αξίωσης, με την αιτιολογία πως η συνολική απαίτηση προκύπτει από τις προγενέστερες δανειακές συμβάσεις (ετών 1998 και 1999) και, συνεπώς, έχει παρέλθει η εικοσαετία, απορρίφθηκε από το δικαστήριο ως ουσιαστικά αβάσιμος. Και τούτο, διότι, κατά το σκεπτικό του δικαστηρίου, ρητά συμφωνήθηκε μεταξύ των συμβαλλομένων ότι με βάσει την πρόσθετη πράξη ρύθμισης οφειλών, το εν λόγω οφειλόμενο ποσό ρυθμίστηκε και αποτέλεσε πλέον ένα νέο δάνειο προς τον εναγόμενο και, επομένως, οι εν λόγω αξιώσεις δεν έχουν υποπέσει στην εικοσαετή παραγραφή.
Τέλος, απορριπτέος ως μη νόμιμος κρίθηκε ο ισχυρισμός του εναγομένου περί καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος, με την αιτιολογία πως αφενός ως μικροϊδιοκτήτης γης αδυνατεί να εξυπηρετήσει οποιαδήποτε άλλη ανάγκη πέραν της διατροφής του ίδιου και της οικογένειας του και αφετέρου η ένδικη απαίτηση είναι πολύ μικρή σε σχέση με τις υποχρεώσεις που άφησαν στην ενάγουσα άλλοι που δανείστηκαν τεράστια ποσά. Το δικαστήριο έκρινε πως ο εν λόγω ισχυρισμός δεν συνιστά ένσταση καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος κατ’ άρθρο 281 του ΑΚ, διότι τα ανωτέρα πραγματικά περιστατικά, υποτιθέμενα αληθινά, δεν συνιστούν προφανή υπέρβαση των ορίων της καλής πίστης, όπως προϋποθέτει η ανωτέρω διάταξη.
Απόσπασμα απόφασης
Εξάλλου, ο εναγόμενος παραβίασε τους όρους της πράξης και δεν κατέβαλε, όπως είχε συμφωνηθεί το οφειλόμενο ποσό κατά τη λήξη της σύμβασης, ήτοι την 31-12-2017. Η ενάγουσα προέβη σε οριστικό κλείσιμο του υπ’ αριθ. . λογαριασμού και με το από 23-03-2020 εξώδικο της που κοινοποιήθηκε στον εναγόμενο την 16η-07-2020, δήλωσε ότι καταγγέλλει, ως εκ περισσού, την ως άνω ήδη λήξασα σύμβαση και κάλεσε τον εναγόμενο να της καταβάλλει το οφειλόμενο από εκείνον ποσό. Από τα από 01-10-2020 αποσπάσματα αναλυτικής κίνησης του προαναφερόμενου λογαριασμού, που τηρήθηκε στο πλαίσιο της ως άνω σύμβασης αποδεικνύεται κατά τρόπο ορισμένο ότι η ενάγουσα διατηρεί απαίτηση κατά του εναγόμενου, η οποία κατά το χρόνο της καταγγελίας της ως άνω σύμβασης ανερχόταν στο συνολικό ποσό των 12.808,75 ευρώ. Ο εναγόμενος προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η συνολική απαίτηση έχει υποπέσει στην εικοσαετή παραγραφή, διότι αυτή (η απαίτηση) προκύπτει από δανειακές συμβάσεις των ετών 1998 και 1999. Ο ισχυρισμός αυτός είναι νόμιμος στηριζόμενος στη διάταξη του άρθρου 24 9 ΑΚ, πλην όμως κρίνεται απορριπτέος ως ουσία αβάσιμος καθόσον, όπως ανωτέρω αναφέρθηκε, ρητά συμφωνήθηκε μεταξύ των συμβαλλομένων ότι με βάσει την ανωτέρω από 12-09-2003 πρόσθετη πράξη ρύθμισης οφειλών, το εν λόγω ποσό των 12.305, 41 ευρώ ρυθμίστηκε και αποτέλεσε πλέον ένα νέο δάνειο προς τον εναγόμενο και επομένως οι εν λόγω αξιώσεις δεν έχουν υποπέσει στην εικοσαετή παραγραφή.
Ακολούθως, ο εναγόμενος ισχυρίζεται ότι η ενάγουσα ασκεί καταχρηστικά το δικαίωμα προς διεκδίκηση του αιτούμενου χρηματικού ποσού, διότι αφενός μεν ως μικροϊδιοκτήτης γης αδυνατεί να εξυπηρετήσει οποιαδήποτε άλλη ανάγκη ή οφειλή πέραν της διατροφής του ίδιου και της οικογένειας του αφετέρου δε η ένδικη απαίτηση είναι πολύ μικρή σε σχέση με τις υποχρεώσεις που άφησαν στην Αγροτική Τράπεζα άλλοι που δανείστηκαν τεράστια ποσά. Ο παραπάνω παραδεκτά προβαλλόμενος με τις προτάσεις ισχυρισμός είναι μη νόμιμος και δεν συνιστά την ένσταση καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος του ΑΚ 281, διότι τα ανωτέρα πραγματικά περιστατικά, υποτιθέμενα αληθινά, δεν συνιστούν προφανή υπέρβαση των ορίων της καλής πίστης, όπως προϋποθέτει η ανωτέρω διάταξη, και ως εκ τούτου πρέπει να απορριφθεί.
Δείτε ολόκληρη την απόφαση στο dsanet.gr.
