Oberlandesgericht (OLG) Karlsruhe v. 16.03.2022, Az. 7 U 125/21: Αδικοπραξία τελούμενη με παράλειψη εκπλήρωσης υποχρέωσης, απορρέουσας από νόμο, δικαιοπραξία ή την καλή πίστη, ιδιαίτερα όταν με προηγούμενη πράξη δημιούργησε κάποιος κατάσταση επικινδυνότητας, χωρίς να λάβει μέτρα για αποτροπή του κινδύνου.
Ο χαρακτηρισμός της παράλειψης ως παράνομης συμπεριφοράς προϋποθέτει την ύπαρξη νομικής υποχρέωσης για επιχείρηση θετικής ενέργειας που παραλείφθηκε. Παράνομη, περαιτέρω, είναι η συμπεριφορά που αντίκειται σε απαγορευτικό ή επιτακτικό κανόνα δικαίου, ο οποίος απονέμει δικαίωμα ή προστατεύει συγκεκριμένο συμφέρον του ζημιωθέντος, μπορεί δε η συμπεριφορά αυτή να συνίσταται σε θετική ενέργεια ή σε παράλειψη ορισμένης ενέργειας. Για την κατάφαση της παρανομίας δεν απαιτείται παράβαση συγκεκριμένου κανόνα δικαίου, αλλά αρκεί η αντίθεση της συμπεριφοράς στο γενικότερο πνεύμα του δικαίου ή στις επιταγές της έννομης τάξης. Έτσι, παρανομία συνιστά και η παράβαση της γενικής υποχρέωσης πρόνοιας και ασφάλειας στο πλαίσιο της συναλλακτικής και γενικότερα της κοινωνικής δραστηριότητας τον ατόμων, δηλαδή η παράβαση της, κοινωνικώς επιβεβλημένης και εκ της θεμελιώδους δικαιΐκής αρχής της συνεπούς συμπεριφοράς, απορρέουσας υποχρέωσης λήψης ορισμένων μέτρων επιμέλειας για την αποφυγή πρόκλησης ζημίας σε έννομα αγαθά τρίτων προσώπων. Ειδικότερα, ο χαρακτηρισμός της παράλειψης ως παράνομης συμπεριφοράς προϋποθέτει την ύπαρξη νομικής υποχρέωσης για επιχείρηση της θετικής ενέργειας, που παραλείφθηκε. Τέτοια νομική υποχρέωση μπορεί να προκύψει, είτε από δικαιοπραξία, είτε από ειδική διάταξη νόμου, είτε από την αρχή που απορρέει από. τα άρθρα 281 και 288 ΑΚ, ήτοι την αρχή της καλής, πίστης, όπως αυτή διαμορφώνεται κατά την παρούσα κοινωνική αντίληψη, ιδιαίτερα, σε περίπτωση που κάποιος δημιούργησε επικίνδυνη κατάσταση, από την οποία μπορούσε να προελθεί ζημία, που του επιβάλλει την ενδεδειγμένη θετική ενέργεια προστασίας προς αποφυγή της ζημίας. Υπό την έννοια συνεπώς αυτή, η καλή πίστη συνιστά κριτήριο συμπεριφοράς και, άρα κανόνα δικαίου (ΑΠ 821/2004 Δ/νη 2004. 1600).
Τα παραπάνω ασπάζεται και η γερμανική έννομη τάξη, όπως προκύπτει από την απόφαση Oberlandesgericht (OLG) Karlsruhe v. 16.03.2022, Az. 7 U 125/21. Η ένδικη υπόθεση αφορούσε αξιώσεις για αποζημίωση που ήγειρε κατά κέντρου διασκεδάσεως θαμώνας, η οποία γλίστρησε στην πίστα ενώ χόρευε, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά κατάγματα και να νοσηλευτεί για μεγάλο διάστημα σε νοσοκομείο. Σύμφωνα με το επιληφθέν δικαστήριο, εν προκειμένω η παρανομη πράξη της επιχείρησης έγκειται σε παραβίαση του καθήκοντος επιμέλειας και προστασίας των θαμώνων της που τη βαραίνει. Προς εκπλήρωση του οικείου καθήκοντος το κέντρο διασκέδασης θα έπρεπε να επιφορτίζει προσωπικό με τον έλεγχο και καθαρισμό της πίστας χορού ανά τακτά χρονικά διαστήματα και ανελλιπώς όσο λειτουργεί. Τούτο δε ιδίως, εφόσον επέτρεπε στους πελάτες του να παίρνουν τα ποτά τους στην πίστα. Στην επιχείρηση επιρρίπτεται η ευθύνη για το πταίσμα τυχόν «υπευθύνου» του μαγαζιού, κατά τους κανόνες για την πρόστηση. Υπέρ της παθούσας επιδικάστηκε αποζημίωση ύψους 37.000 ευρώ.
