Γράφει ο Αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Victor Grossman
Βλέπω δύο ανάγκες σήμερα. Το πιο επείγον είναι η αντίθεση στον πόλεμο, πηγή ανυπολόγιστης δυστυχίας. Να καταδικάσουμε τη χρήση θανατηφόρων όπλων, όλους εκείνους που χτυπούν αμάχους. Και να αποτρέψουμε με κάθε δυνατό τρόπο τη χειρότερη απειλή για τη ζωή τις πυρηνικές εκρήξεις, που πυροδοτούνται επίτηδες ή κατά λάθος. Έτσι χρειαζόμαστε διαπραγματεύσεις, συμφωνίες και όχι όλο και περισσότερες απειλές, εξοπλισμούς, στρατιώτες και πρόσφυγες.
Ενώ αντιτίθεμαι σθεναρά και συναισθηματικά στη διεξαγωγή πολέμου από τον Πούτιν ή από οποιονδήποτε άλλο, πιστεύω ότι πρέπει επίσης να αντιταχθούμε στην υποκρισία, κυρίως όταν δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που αυξάνει περαιτέρω τους κινδύνους. Τόσο τα ΜΜΕ όσο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας κατακλύζουν με σπαρακτικές σκηνές θανάτου, θλίψης και καταστροφής στην Ουκρανία. Όταν είναι ειλικρινείς, συγκινούμαι. Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω την εγγενή κλίση μου προς τον σκεπτικισμό. Την περασμένη εβδομάδα ένα βίντεο στο δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι της Γερμανίας ZDF έδειχνε ένα ρωσικό τανκ να διασχίζει την Ουκρανία –και να φέρει μια μεγάλη κόκκινη σοβιετική σημαία με σφυρί και δρεπάνι– τόσο εμφανώς ξεπερασμένο. Είναι δύσκολο να πιστέψω ότι ήταν λάθος.
Παρά το παγκόσμιο κύμα καταδίκης του Πούτιν και παρά τη φρίκη μου για τον πόλεμο, η μνήμη μου αναβιώνει αναμνήσεις από το παρελθόν, ακόμη και τέτοιες που σπάνια γίνονταν πρωτοσέλιδα, συχνά αγνοήθηκαν και έχουν σχεδόν διαγραφεί εντελώς από τη συλλογική μνήμη. Υπενθυμίζοντάς τις τώρα διακινδυνεύω πιθανές απώλειες αναγνωστών ή ακόμη και φίλων.
ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
