Με την κρινόμενη αγωγή ζητήθηκε να αναγνωρισθεί η υποχρέωση του εναγόμενου Δημοσίου να καταβάλει, νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής, στον ενάγοντα, αστυφύλακα της Ελληνικής Αστυνομίας (Α.Τ. Δομοκού Φθιώτιδας), το συνολικό ποσό των 411,15 ευρώ, το οποίο αντιστοιχούσε στο επίδομα ιδιαίτερων συνθηκών εργασίας του άρθρου 127 του ν. 4472/2017 που, κατά τους ισχυρισμούς του, του κατεβλήθη μειωμένο κατά το χρονικό διάστημα από την 1.1.2017 έως 28.2.2018. Δεδομένων ότι: α) οι ένδικες αξιώσεις (από 1.1.2017 έως 28.2.2018) υπόκεινται, σύμφωνα με το άρθρο 140 παρ. 3 του ν. 4270/2014 , σε διετή παραγραφή, η οποία αρχίζει από την επομένη ημέρα που εκάστη εξ αυτών κατέστη απαιτητή, β) η διετής παραγραφή των ένδικων αξιώσεων διεκόπη με την από 12.4.2018 αίτηση του ενάγοντος προς τη Διεύθυνση Χρηματικού της Ελληνικής Αστυνομίας και άρχισε εκ νέου να μετρά με την …/18.4.2018 έγγραφη αρνητική απάντηση της ανωτέρω Διεύθυνσης, γ) από τα στοιχεία που προσκόμισε ο ενάγων, δεν προέκυψε η επίδοση του δικογράφου της κρινόμενης αγωγής στο εναγόμενο Ελληνικό Δημόσιο, που κλητεύθηκε με επιμέλεια του Δικαστηρίου στις 30.9.2020 και δ) ενόψει του χρόνου άσκησης της αγωγής, στις 28.6.2018, δηλαδή υπό την ισχύ του άρθρου 19 του ν. 3900/2010, που αντικατέστησε το άρθρο 75 παρ. 2 Κ.Δ.Δ., εκ του οποίου προκύπτει ότι μόνη η κατάθεση του δικογράφου δεν διακόπτει την παραγραφή, το Δικαστήριο έκρινε, κατ’ αυτεπάγγελτο έλεγχο, ότι οι ένδικες αξιώσεις του ενάγοντος είχαν υποπέσει στη διετή παραγραφή του άρθρου 140 παρ. 3 του ν. 4270/2014. Συνεπώς, η κρινόμενη αγωγή απερρίφθη ως αβάσιμη.
