Απόσπασμα ΑΠ (Συμβ) 485/2021
Πιο συγκεκριμένα, η προβλεπόμενη από τον παλαιό Ποινικό Κώδικα επιβολή της θανατικής ποινής, στις περιπτώσεις που αναφέρονταν στον ίδιο κώδικα για ορισμένα αδικήματα, έχει καταργηθεί με το άρθρο 33 του Ν.2172/1993.
Και τούτο γιατί ο σεβασμός και η προστασία της ανθρώπινης ζωής αποτελεί θεμελιώδη αρχή, όχι μόνο του Συντάγματος (άρθρο 2 παρ. 1), αλλά και διεθνών συνθηκών, οι οποίες προβλέπουν την κατάργηση της θανατικής ποινής, με σημαντικότερη το “Δεύτερο Προαιρετικό Πρωτόκολλο του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά Δικαιώματα σχετικά με την κατάργηση της ποινής του θανάτου”, στο άρθρο πρώτο, του οποίου ορίζεται ότι: “
1. Κανένα πρόσωπο που υπόκειται στη δικαιοδοσία Συμβαλλομένου Κράτους στο παρόν πρωτόκολλο δεν θα εκτελεσθεί.
2. Κάθε συμβαλλόμενο κράτος θα λάβει όλα τα απαιτούμενα μέτρα για την κατάργηση της θανατικής ποινής μέσα στα όρια της δικαιοδοσίας του.”.
Ενώ, στο άρθρο 2 παρ. 1 του ίδιου Πρωτοκόλλου ορίζεται ότι “Δεν θα γίνει καμία επιφύλαξη στο παρόν Πρωτόκολλο, εκτός της επιφύλαξης που θα διατυπωθεί κατά την επικύρωση ή την προσχώρηση και θα προβλέπει την εφαρμογή της θανατικής ποινής σε καιρό πολέμου μετά από καταδίκη για έγκλημα στρατιωτικού χαρακτήρα, υψίστης σημασίας, που τελέσθηκε σε καιρό πολέμου”. Τέτοια επιφύλαξη διατύπωσε η Ελλάδα στο άρθρο δεύτερο του πιο πάνω Πρωτοκόλλου, μόνο για τα πιο πάνω αδικήματα, που προβλέπονται από τις διατάξεις του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα.
Το πρωτόκολλο αυτό υιοθετήθηκε, κατ’ αρχήν, στις 15-12-1989, με την απόφαση 4428/1989 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών (με έναρξη ισχύος στις 11-7-1991) και στη συνέχεια, κατέστη εσωτερικό δίκαιο της Χώρας, με την κύρωσή του από το Ν.2462/1997. Η θανατική ποινή σε καιρό ειρήνης θεωρείται ως μια απαράδεκτη, αν όχι απάνθρωπη μορφή ποινής, η οποία δεν επιτρέπεται πλέον από το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ.
Το καθήκον προστασίας της ανθρώπινης ζωής μπορεί να παραβιασθεί και στην περίπτωση έκδοσης ή απέλασης ενός προσώπου σε κράτος, στο οποίο υπάρχουν ουσιώδεις λόγοι που δικαιολογούν την πεποίθηση, ότι θα του επιβληθεί η θανατική ποινή, υπό περιστάσεις που δεν συμβιβάζονται με τις διατάξεις του άρθρου αυτού.
Η διάταξη του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ εγγυάται τη θεμελιώδη αξία των δημοκρατικών κοινωνιών και η παρεχόμενη προστασία είναι απόλυτη, ενώ εντάσσεται στο διαμορφούμενο από το άρθρο 15 παρ. 2 της ίδιας σύμβασης σκληρό πυρήνα αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων, τα οποία δεν περιορίζονται και δεν αναστέλλονται σε καμία περίπτωση.
Τέλος, μετά την κύρωση από την Χώρα μας των έκτου και δέκατου τρίτου πρωτοκόλλων της ΕΣΔΑ με τους αντίστοιχους νόμους 2610/1998 και 3289/2004 και την πλήρη κατάργηση με αυτά της θανατικής ποινής, το δικαίωμα στη ζωή οποιουδήποτε ατόμου είναι απόλυτο (ΑΠ 140/2017, ΑΠ 1737/2016).
Συνεπώς, δεν μπορεί να γίνει έκδοση αλλοδαπού σε ξένη χώρα, όπου επιβάλλεται τέτοια ποινή, αφού δεν είναι συμβατή με τον Ελληνικό ποινικό νόμο.
Τέτοια ποινή προβλέπεται στο άρθρο 48 του Ποινικού Δικαίου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, κατά το οποίο “η θανατική ποινή εφαρμόζεται μόνο σε εγκληματίες που έχουν διαπράξει εξαιρετικά σοβαρά εγκλήματα”.
Δείτε αναλυτικά την ΑΠ (Συμβ) 485/2021 στο dikastis.blogspot.com
