Φανούλα Αργυρού
Για να προχωρήσουμε, όπως ορθώς βέβαια εισηγείται ο κ. Γ. Πεγειώτης, σε «ένα διάλογο κατά το δυνατόν τεκμηριωμένο, αναζητώντας ποια λάθη οδήγησαν στην αδιαφορία…», θα πρέπει να μελετηθούν και να ληφθούν υπόψη τα επίσημα βρετανικά αποδεσμευμένα έγγραφα που μας αποκάλυψαν πριν χρόνια τις ευθύνες του Λονδίνου
Αναφέρομαι στο άρθρο του αγαπητού Γιάννη Πεγειώτη στη «Σημερινή», 7 Ιουνίου 2022, «Η τουρκική εισβολή και η μάχη των πληροφοριών. Οι Βρετανοί γνώριζαν». Πολύ ενδιαφέρονται τα άρθρα του κ. Π. Πεγειώτη και αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση.
Θα ήθελα να συμπληρώσω, όμως, στο ότι ναι «οι Βρετανοί γνώριζαν». Αλλά όχι μόνο «γνώριζαν» αλλά… «προνοητικά» είχαν προετοιμαστεί για την τουρκική εισβολή. Η οποία εκτελέστηκε με δική τους συνενοχή και συνεννόηση μεταξύ της τότε σοσιαλιστική βρετανικής Κυβέρνησης Harold Wilson (Πρωθυπουργού) και James Callaghan (Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας), και Τούρκου Σοσιαλιστή Πρωθυπουργού Bulent Ecevit…
Δίχως χαλκευμένα/πλαστά «έγγραφα» σε ένα αναξιόπιστο «Πόρισμα»
Για να προχωρήσουμε, όπως ορθώς βέβαια εισηγείται ο κ. Γ. Πεγειώτης, σε «ένα διάλογο κατά το δυνατόν τεκμηριωμένο, αναζητώντας ποια λάθη οδήγησαν στην αδιαφορία…», θα πρέπει να μελετηθούν και να ληφθούν υπόψη τα επίσημα βρετανικά αποδεσμευμένα έγγραφα που μας αποκάλυψαν πριν χρόνια τις ευθύνες του Λονδίνου. Και όχι χαλκευμένα «έγγραφα» τάχατες του ΝΑΤΟ και κλεμμένα τέτοια, κατά ομολογία Μαρίνου Σιζόπουλου, για να εξυπηρετούνταν στόχοι κάθε άλλο από την αλήθεια. Όπως έκανε ενδεικτικά η Επιτροπή Σιζόπουλου της Βουλής των Αντιπροσώπων για το αναξιόπιστο και όχι μόνο «Πόρισμα» της για το Κυπριακό. Για το οποίο κατασπαταλήθηκαν χιλιάδες λίρες του δημοσίου…
«Η διάσωση του Αρχιεπισκόπου μετά το πραξικόπημα διενεργήθηκε από τους Βρετανούς χωρίς αιφνιδιασμό», έγραψε ο αγαπητός Γιάννης Πεγειώτης. Ασφαλώς, εφόσον έτσι είχε σχεδιαστεί. Ότι η «διάσωσή» του έπρεπε να γίνει φανερά! Όταν και εφόσον ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος – το είχαν σίγουρο δηλαδή – ότι θα ζητούσε την προστασία τους κάποια μέρα (συνοδευόμενος από κάποιους) θα του την πρόσφεραν αμέσως. Η απόφαση είχε ληφθεί σε ανώτατο επίπεδο στο Whitehall τη δεκαετία του 1960 και εκτελέστηκε κατά γράμμα το 1974…
«Βρετανική μυστική απόφαση – σχέδιο διάσωσης Αρχιεπισκόπου Μακαρίου
Παράλληλα με την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας, ανώτατη αρχή στο Λονδίνο αποφάσισε τη διάσωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, σε περίπτωση που ο τελευταίος ζητούσε την προστασία των Βρετανών. Η εντολή προέβλεπε κάποιες πιθανές καταστάσεις υπό τις οποίες ο Μακάριος θα μπορούσε, είτε μόνος είτε μαζί με κάποιους Υπουργούς του, να ζητούσε σε κάποια φάση καταφύγιο στις βρετανικές Βάσεις. Σε τέτοια περίπτωση, οι οδηγίες προς ανώτατο αξιωματούχο στις βρετανικές Βάσεις ήταν σαφείς: Η διάσωση να γινόταν φανερά, η παραμονή του στις Βάσεις να διαρκούσε ελάχιστη ώρα και να μεταφερόταν ο Μακάριος αμέσως εκτός Κύπρου… Η απόφαση εκείνη ΔΕΝ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ στο Φόρειν Όφις ούτε στον ΄Υπ. Αρμοστή στη Λευκωσία. Μόνο σε ένα άτομο στις βρετανικές Βάσεις στην Κύπρο. Η διαταγή εκτελέστηκε κατά γράμμα τον Ιούλιο του 1974…
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συνοδευόμενος από τρεις υποστηρικτές του, τους Νίκο Θρασυβούλου, Ανδρέα Νεοφύτου και Ανδρέα Ποταμίτη μεταφέρθηκε στο Ακρωτήρι απ’ όπου την ίδια μέρα, φυγαδεύτηκαν αμέσως από την Κύπρο, με αεροπλάνο της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας τύπου Argosy, το οποίο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Luqa της Μάλτας. Και παρ’ όλον ότι ήδη βρισκόταν καθοδόν προς το ίδιο αεροδρόμιο, της Μάλτας, αεροπλάνο τύπου Comet για να τον μετέφερνε αμέσως στο Λονδίνο, ο βρετανός ΄Υπ. Αρμοστής στη Μάλτα, ενημερώθηκε τηλεφωνικώς από τον υπουργό Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας James Callaghan ότι δεν ήθελαν τον Μακάριο να πετάξει στο Λονδίνο το βράδυ εκείνο. Προτιμούσαν να έφευγε αργότερα για να έφθανε όσο πιο αργά μπορούσε, αν ήταν δυνατό με πλοίο… Ο Callaghan ζήτησε από τον βρετανό ΄Υπ. Αρμοστή να τον βολιδοσκοπούσε ως προς το τι ήθελε μετά την άφιξή του στη Μάλτα, δίχως να του έδινε το δικαίωμα να αποφασίσει. Τελικά, κατάφεραν με την βοήθεια του Μαλτέζου πρωθυπουργού Dominic Mintoff, ο οποίος γνώριζε τον Μακάριο και είχε φιλικές σχέσεις μαζί του, να τον πείσουν, όπως ήθελε ο Callaghan, να μείνει το βράδυ στη Μάλτα και να φύγει τουλάχιστον την επομένη το πρωί (αεροπορικώς).
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος έφθασε το πρωί της 17ης Ιουλίου ώρα 9.00, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Αγγλίας, Lyneham (νοτιο-ανατολικά του Chippenham)…»
Ο Γ.Π. αναφέρεται και σε ρεπορτάζ για φιλοξενία Τουρκοκυπρίων στις Βάσεις Επισκοπής και Ακρωτηρίου σε βρετανικό έντυπο της περιόδου, με αναφορά και σε αστικά κέντρα σε καταυλισμούς αντίσκηνων εντός των Βάσεων. Ο αγαπητός Γ.Π. βρήκε την αποτελεσματικότητα των Βρετανών στη Μάλτα και στις βάσεις εκπληκτική. Έχει δίκαιο, αλλά μελετώντας τα βρετανικά επίσημά τους έγγραφα, βρίσκουμε ότι ήταν και αυτά «προνοητικά» μελετημένα και προετοιμασμένα προ καιρού.
«Καταυλισμοί προσφύγων στις βάσεις
Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1964 οι Αρχηγοί των Επιτελείων στο βρετανικό Υπ. Άμυνας είχαν προετοιμάσει και σχέδια πώς θα αντιμετώπιζαν σε περίπτωση τουρκικής εισβολής, πρόσφυγες και πόσους, που θα ζητούσαν καταφύγιο στις βρετανικές Βάσεις. Δεκέλεια – Ελληνοκύπριοι μέχρι 20-25.000, Τουρκοκύπριοι μέχρι 2.000. Ακρωτήρι – Ελληνοκύπριοι μέχρι 10-15.000, Τουρκοκύπριοι μέχρι 7.000…»
Τελικά η φιλοξενία των Τουρκοκυπρίων στη Βάση Ακρωτηρίου 1974 έφθασε τις 8.500, τους οποίους το Λονδίνο έστειλε στα κατεχόμενα μέσω Τουρκίας όπως απαιτούσε η τουρκική Κυβέρνηση…
(Από το βιβλίο της γράφουσας «Διζωνική vs Δημοκρατία» 2019).
