ΑΠΟΦΑΣΗ
Ζωιδάκη – Γεωργαντοπούλου κατά Ελλάδας της 02.06.2022 (αριθ. προσφ. 44038/13)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Εύλογος χρόνος για την εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων. Υπερβολική καθυστέρηση στην εκτέλεση δύο δικαστικών αποφάσεων. Έλλειψη πραγματικού ένδικου μέσου για αποζημίωση λόγω της καθυστέρησης εκτέλεσης απόφασης.
Η πρώτη δικαστική απόφαση εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2005 και αφορούσε την ακύρωση οικοδομικής άδειας και η δεύτερη διέταξε τη διοίκηση να προβεί στην κατεδάφιση του επίδικου κτιρίου για το οποίο ακυρώθηκε η οικοδομική άδεια. Η απόφαση κατεδάφισης κατέστη αμετάκλητη στις 9 Ιανουαρίου 2019 αλλά το κτίριο κατεδαφίστηκε στις 16 Ιουλίου 2021. Η προσφεύγουσα είναι η ιδιοκτήτρια όμορου ακινήτου, ως έχουσα έννομο συμφέρον για την κατεδάφιση του ομόρου της κτιρίου. Άσκησε προσφυγή στο ΕΔΔΑ για παραβίαση της δίκαιης δίκης και έλλειψη πραγματικής προσφυγής.
Το ΕΔΔΑ σημείωσε ότι η διοίκηση εκτέλεσε την απόφαση για την κατεδάφιση το κτιρίου μόλις στις 16 Ιουλίου 2021 δηλαδή 16 έτη μετά την πρώτη απόφαση που ακύρωσε την οικοδομική άδεια χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για την καθυστέρηση αυτή. Έκρινε ότι η διοίκηση δεν συμμορφώθηκε εντός εύλογου χρονικού διαστήματος με την εν λόγω απόφαση. Το Δικαστήριο του Στρασβούργου διαπίστωσε παραβίαση της δίκαιης δίκης (άρθρο 6 της ΕΣΔΑ).
Επίσης διαπίστωσε ότι η προσφεύγουσα δεν είχε στη διάθεσή της πραγματικό ένδικο μέσο για αποζημίωση και έτσι παραβιάστηκε και το άρθρο 13 της ΕΣΔΑ. Το ΕΔΔΑ επιδίκασε στην προσφεύγουσα ποσό 6.000 ευρώ για ηθική της βλάβη.
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 6,
Άρθρο 13
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Η υπόθεση αφορούσε κατά πρώτον την καθυστερημένη εκτέλεση της με αριθμ. 4040/2005 απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας, που δημοσιεύθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2005 σχετικά με την ακύρωση οικοδομικής άδειας σε οικόπεδο όμορο της προσφεύγουσας, που ανήκε στον Α.Κ. και κατά δεύτερον την καθυστερημένη εκτέλεση της με αριθμ. 302/2016 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Τρίπολης για κατεδάφιση του κτιρίου του Α.Κ.
Στις 31 Μαΐου 2013 η προσφεύγουσα υπέβαλε προσφυγή στο Εφετείο Τρίπολης, ζητώντας την συμμόρφωση της διοίκησης με την απόφαση για την κατεδάφιση του κτιρίου .
Στις 19 Ιουλίου 2016, το Διοικητικό Εφετείο Τρίπολης διαπίστωσε την παράλειψη της διοίκησης να κατεδαφίσει το κτίριο και διέταξε τη διοίκηση να προχωρήσει στην κατεδάφισή του (απόφαση με αρ. 302/2016).
Στις 9 Ιανουαρίου 2019 το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε το ένδικο μέσο που είχε ασκήσει ο Α.Κ. κατά της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Τρίπολης (απόφαση αριθ. 25/2019).
Το εν λόγω κτίριο κατεδαφίστηκε τελικά στις 16 Ιουλίου 2021.
Η προσφεύγουσα παραπονέθηκε για παραβίαση των άρθρων 6 και 13 της Σύμβασης λόγω της καθυστερημένης εκτέλεσης των εν λόγω αποφάσεων καθώς και για την απουσία αποτελεσματικού ένδικου μέσου.
ΤΟ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ…
Άρθρο 6
Η Κυβέρνηση υποστήριξε ότι η προσφεύγουσα δεν είχε συμμορφωθεί με την προθεσμία των έξι μηνών επειδή είχε υποβάλει την προσφυγή της σε χρόνο μεταγενέστερο των έξι μηνών μετά τις αποφάσεις των εθνικών δικαστηρίων.
Πρόσθεσε ότι η προσφεύγουσα δεν είχε εξαντλήσει τα εσωτερικά ένδικα μέσα διότι δεν είχε υποβάλει αίτημα ενώπιον της Τριμελούς Επιτροπής Δικαστών που είναι επιφορτισμένη με την παρακολούθηση της ορθής εκτέλεσης από τη διοίκηση των αποφάσεων των διοικητικών δικαστηρίων – «δικαστική επιτροπή»), ούτε είχε ασκήσει αγωγή αποζημίωσης σύμφωνα με το άρθρο 105 του εισαγωγικού νόμου του Αστικού Κώδικα ενώπιον των διοικητικών δικαστηρίων.
Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι όσον αφορά την τήρηση της προθεσμίας των έξι μηνών, η υπόθεση αφορούσε ιδίως την καθυστερημένη εκτέλεση της απόφασης με αριθμ. 4040/2005 του Συμβουλίου της Επικρατείας και ότι η διοίκηση δεν συμμορφώθηκε με την απόφαση αυτή παρά μόνον στις 16 Ιουλίου 2021. Ως εκ τούτου υπήρχε μία συνεχιζόμενη παράβαση μέχρι την ημερομηνία αυτή.
Όσον αφορά τη δυνατότητα της προσφεύγουσας να ασκήσει αγωγή αποζημίωσης σύμφωνα με το άρθρο 105 του ΕισΝΑΚ, το Δικαστήριο σημείωσε ότι αυτό το ένδικο μέσο έχει αντισταθμιστικό χαρακτήρα και δεν μπορούσε να οδηγήσει με βεβαιότητα στην εκτέλεση δικαστικής απόφασης.
Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο απέρριψε τις ενστάσεις της Κυβέρνησης και κήρυξε την προσφυγή παραδεκτή.
Η κυβέρνηση υποστήριξε, επί της ουσίας, ότι η διοίκηση δεν διέθετε τους απαραίτητους πόρους για να προχωρήσει στην κατεδάφιση του εν λόγω κτιρίου.
Τα ΕΔΔΑ ανέφερε ότι οι γενικές αρχές σχετικά με τη μη εκτέλεση ή την καθυστερημένη εκτέλεση αποφάσεων των εθνικών δικαστηρίων συνοψίζονται στην απόφαση Bousiou κατά Ελλάδας 21455/10, §§ 18-21, 24 Οκτωβρίου 2013, και Βασιλειάδου κατά Ελλάδος, αρ. 32884/09, §§ 33-37, 6 Απριλίου 2017).
Το Δικαστήριο σημείωσε ότι η διοίκηση πραγματοποίησε την εκτέλεση της απόφασης μόλις στις 16 Ιουλίου 2021. Επομένως, φαίνεται ότι η διοίκηση δεν συμμορφώθηκε εντός εύλογου χρονικού διαστήματος με την εν λόγω απόφαση.
Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε παραβίαση της δίκαιης δίκης (άρθρο 6 της Σύμβασης).
Άρθρο 13
Αφού εξέτασε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που είχε στην κατοχή του το ΕΔΔΑ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι επίσης υπήρχε παραβίαση του άρθρου 13 της ΕΣΔΑ, λαμβάνοντας υπόψη τα πορίσματά της στις αποφάσεις Κανελλόπουλος, § 33, Παναγιώτης Γκίκας και Γεώργιος Γκίκας κατά Ελλάδος της 02.04.2009, αρ. προσφ. 26914/07, § 44.
Δίκαιη ικανοποίηση ( άρθρο 41): το ΕΔΔΑ επιδίκασε ποσό 6.000 ευρώ για ηθική βλάβη (επιμέλεια echrcaselaw.com).
