Πλήρης αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού με αύξηση των ανέργων έως τα 1.360.000 άτομα, με μείωση του κατά κεφαλήν καθαρού εθνικού διαθέσιμου εισοδήματος από 21.000 ευρώ στα 13.000 ευρώ, με αύξηση του πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας από 3.000.000 σε 4.000.000
Κατά τη δωδεκαετή μνημονιακή περιπέτεια 2010 – 2021 πέντε εκλεγμένοι (Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης) κι ένας βραχύβιας θητείας εξωκοινοβουλευτικός (Λουκάς Παπαδήμος) πρωθυπουργοί καθώς και έξι υπουργοί Οικονομικών (Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Ζαννιάς, Γιάννης Στουρνάρας, Γκίκας Χαρδούβελης, Χρήστος Σταϊκούρας) διαχειρίστηκαν, όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο σημείωμα, ποσό 1 τρισ. ευρώ.
Το ποσό αυτό που τρομάζει για το ύψος συγκέντρωσής του σε μια περίοδο κατά την οποία δεν λειτουργούσε τίποτε στην ελληνική οικονομία, εισέρρευσε στα δημόσια ταμεία με τη μορφή ματωμένων φόρων (565,9 δισ. ευρώ), δανείων κυρίως από τον Μηχανισμό Χρηματοδοτικής Στήριξης (204,5 δισ. ευρώ), κοινοτικών πόρων με το ζόρι απορροφούμενων (50,7 δισ. ευρώ) και εσόδων από «εκποίηση δημόσιας περιουσίας» (μόνο 8,8 δισ. ευρώ), όπως λέγονται από τους λάτρεις του τοξικού κρατισμού οι ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι εχθροί των ελληνικών νοικοκυριών και των φορολογουμένων, καθώς αναγκάζονται να καλύπτουν ελλείμματα, να αναλαμβάνουν χρέη και να πληρώνουν καταπίπτουσες εγγυήσεις γαλαξία ζημιογόνων δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών με τεράστια ποσά που θα πήγαιναν για επενδύσεις και τη βελτίωση των δημόσιων υποδομών (μετρό, νοσοκομεία κλπ).
Επίσης, υπενθυμίζω ότι τα ποσά αυτά που διατίθενται για τη στήριξη ελλειμματικών δημόσιων επιχειρήσεων, οργανισμών και αγνώστου αριθμού υπηρεσιών πηγαίνουν σε αύξηση του χρέους. Εκτιμάται ότι μόνο από τις αναλήψεις και εγγυήσεις αυτές το χρέος αυξήθηκε μετά το 1990 κατά 100 περίπου ποσοστιαίες μονάδες!
Σαν να ήταν η ελληνική οικονομία μία «εύφορη κοιλάδα»
Καθώς, λοιπόν, κατά την ίδια περίοδο το μεγαλύτερο μέρος (πάνω από το 50%) διατέθηκε για επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις και καταναλωτικές δαπάνες, σαν να ήταν η ελληνική οικονομία μία «εύφορη κοιλάδα», σημειώθηκε και υπέρβαση των δαπανών κατά 160 περίπου δις. ευρώ, η οποία οδηγούσε σε νέο δανεισμό, τη στιγμή που η χώρα αντί αύξησης της παραγωγής, του εθνικού προϊόντος και των επενδύσεων μεταβαλλόταν με τη σπατάλη του 1 αυτού τρις. ευρώ σε ένα απέραντο οικονομικό, κοινωνικό και θεσμικό… «κεραμιδαριό», καταρρίπτοντας μάλιστα όλα σχεδόν τα προηγούμενα αρνητικά ρεκόρ εξηκονταετίας κατά το πρώτο έτος ένταξης της χώρας μας στα Μνημόνια.
Τα επτά αρνητικά ρεκόρ
Υπενθυμίζω ότι μόνο το 2010 και το 2011, δηλαδή το πρώτο και δεύτερο έτος εφαρμογής του πρώτου Μνημονίου καταρρίφθηκαν από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου τα ακόλουθα, τουλάχιστον, επτά αρνητικά ρεκόρ βασικών οικονομικών μεγεθών:
- Ανεργία: Το 2010 διαμορφώθηκε στο 12,7%, καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ (12,0) που κατείχε πάλι κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (το 1999) και δημιουργώντας πρώτο νέο αρνητικό ρεκόρ από το… 1961!
- ΑΕΠ (%): Το 2011 η ύφεση από 5,6% το 2010 βάθυνε ακόμα περισσότερο (-9,3) καταρρίπτοντας το προηγούμενο (-5,6%) που κατείχε πάλι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και δημιουργώντας το πρώτο νέο αρνητικό ρεκόρ από το 1961!
- ΑΕΠ (δισ. ευρώ): Το ΑΕΠ από 237,5 δισ. ευρώ του 2009 κατέρρευσε στα 224,1 δισ. ευρώ το 2010 και στα 203,3 δισ. το 2011, καταρρίπτοντας όλα τα έως τότε προηγούμενα αρνητικά ρεκόρ~
- Κατά κεφαλήν καθαρό εθνικό διαθέσιμο εισόδημα: Από 17.409 ευρώ το 2009 διαμορφώθηκε το 2010 στα 16.228 ευρώ με την κατρακύλα να συνεχίζεται έως σήμερα (12.927 ευρώ!), καταρρίπτοντας τα αρνητικά ρεκόρ όλων των εποχών μετά το 1961.
- Δημόσιο χρέος (% ΑΕΠ) : Κατά το πρώτο έτος εφαρμογής του πρώτου Μνημονίου (το 2010) το χρέος από 129,8% του ΑΕΠ εκτοξεύθηκε στο 147,5% και το 2011 στο 175,2% του ΑΕΠ καταρρίπτοντας πάλι τα αρνητικά ρεκόρ όλων των εποχών μετά το 196!
- Δημόσιο χρέος (δις. ευρώ): Το «μη βιώσιμο» χρέος των 299,7 δις. ευρώ του 2009 έγινε κατά το πρώτο έτος εφαρμογής του πρώτου Μνημονίου … «βιώσιμο» με την αναρρίχησή του στα 337,3 δις. ευρώ το 2010 και στα 355.7 δισ. ευρώ το 2011, καταρρίπτοντας κι αυτό από την πρώτη στιγμή το αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών (σήμερα το χρέος είναι στα επίπεδα των 353,4 δισ. ευρώ και είναι… «βιώσιμο»!!!)
- Πληθυσμός σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό: Το 2009 το ποσοστό αυτό ήταν 27,6% ή 3.007.000 άτομα και την επόμενη χρονιά, το 2010, έφτασε 27,7% ή 3.031.000 άτομα με καλπασμό σε όλα τα επόμενα χρόνια (3.400.000 άτομα ή 31% το 2011 κλπ), έναντι 23,8% στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Έτσι, συντρίφτηκε μέσα σε ένα χρόνο άλλο ένα αρνητικό ρεκόρ!
Πώς έγινε η πλήρης οικονομική ισοπέδωση της κοινωνίας
Είναι απογοητευτική η διαπίστωση ότι διατέθηκαν πόροι 1 τρισ. ευρώ σε μια δωδεκαετία, που αντλήθηκαν από ματωμένους φόρους, από δυσβάσταχτα για δύο γενεές δάνεια και από κοινοτικά προγράμματα που ενώ μας τα χαρίζουν δεν μπορούμε να τα απορροφήσουμε και να τα διοχετεύουμε προς τομείς για τους οποίους έχουν θεσμοθετηθεί, για να ισοπεδωθεί οικονομικά πλήρως ο κοινωνικός τομέας, η ελληνική κοινωνία, μετά την ελληνική οικονομία. Τα στοιχεία του παρατιθέμενου πίνακα είναι εύγλωττα, αλλά και εφιαλτικά για μια χώρα που διαθέτει πάμπολλα συγκριτικά πλεονεκτήματα για αυτοδύναμη ανάπτυξη και ευημερία. Για να μη κουράσω τους αναγνώστες παρουσιάζω με σύντομα σχόλια μερικές χαρακτηριστικές διαπιστώσεις που προκύπτουν από τον παρατιθέμενο πίνακα.
Οι εργαζόμενοι
Πρώτον, τα πρώτα και αθώα θύματα της μνημονιακής καταιγίδας ήταν οι εργαζόμενοι, ο οποίοι από μια ανεργία τριβής μπορούμε να πούμε βρέθηκαν στον δρόμο άνεργοι κατά χιλιάδες, ενώ κατά εκατοντάδες έντρομοι εγκατέλειπαν τη χώρα επιστημονικοί εγκέφαλοι που σπούδασαν σε ελληνικά πανεπιστήμια με ετήσιο κόστος για τους φορολογούμενους ανά φοιτητή πάνω από 10.000 ευρώ. Οι άνεργοι, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή αυξάνονταν και πληθύνονταν σε απόλυτους αριθμούς και σε ποσοστά με κορύφωση τους 1.360.000 ανέργους τον Σεπτέμβριο του 2013. Παράλληλα, με τις στρατιές των ανέργων, από το πρώτο κιόλας Μνημόνιο άρχισαν να πυκνώνουν και τα άτομα που ετέθησαν εκτός εργατικού δυναμικού και εντάχθηκαν στον μη ενεργό πληθυσμό σιτιζόμενοι από άλλους ή από το κράτος, όπως πολλές φορές έχω αναφέρει. Έτσι, οι άνεργοι από 542.000 το 2009 εκτοξεύθηκαν στα 1.360.000 άτομα και το ποσοστό ανεργίας από 10,8% στο 28,1% (Σεπτέμβριος του 2013).
Τα νοικοκυριά
Δεύτερον, οι συνεχείς επελάσεις στα ελληνικά νοικοκυριά με περικοπές μισθών και συντάξεων και αύξηση της φορολογίας, μαζί με την κατάρρευση της εθνικής παραγωγής (ΑΕΠ) οδήγησαν στην εφιαλτική μείωση του ακαθάριστου και καθαρού εθνικού διαθέσιμου εισοδήματος από 21.000 περίπου ευρώ το 2009 στα 13.000 περίπου ευρώ στη συνέχεια, ενώ αυξήθηκαν και οι συνάνθρωποί μας που μπήκαν σε κίνδυνο φτώχειας ή σε κοινωνικό αποκλεισμό από 3.000.000 άτομα ή 26% στα 4.000.000 άτομα ή 36%, έναντι μόνο 21% στην Ευρωπαϊκή Ένωση!
Υλικές στερήσεις
Τρίτον, δραματική είναι η αύξηση και του πληθυσμού με υλικές στερήσεις, που από 23% του πληθυσμού έφτασαν στο 40% περίπου! Για όσους προφανώς δεν γνωρίζουν, σημειώνω ότι ο δείκτης «ποσοστό ατόμων με υλικές στερήσεις» εκτιμά το επίπεδο διαβίωσης, μετρώντας το ποσοστό του πληθυσμού που δεν μπορεί να ανταποκριθεί οικονομικά ή στερείται, λόγω οικονομικής αδυναμίας, τουλάχιστον τρεις από έναν κατάλογο εννιά αγαθών και υπηρεσιών, δηλαδή: πληρωμή πάγιων λογαριασμών, όπως ενοίκιο ή δόση δανείου, πάγιοι λογαριασμοί (ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, αερίου κ.λπ.), δόσεις πιστωτικών καρτών ή δόσεις δανείου για οικοσκευή, διακοπές κ.λπ., ή αγορές με δόσεις κύριας κατοικίας, διακοπές για μία εβδομάδα, διατροφή που να περιλαμβάνει κάθε δεύτερη ημέρα κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ίσης θρεπτικής αξίας, έκτακτες αλλά αναγκαίες δαπάνες, τηλέφωνο (περιλαμβάνεται και το κινητό τηλέφωνο), έγχρωμη τηλεόραση, πλυντήριο ρούχων, ΙΧ επιβατηγό αυτοκίνητο, ικανοποιητική θέρμανση.
Αλλά, επειδή στην οικονομία όλα λειτουργούν ως αλυσίδα, η δωδεκαετής περίοδος των Μνημονίων έδωσε ίσως τη χαριστική βολή και στη δημογραφική αποσύνθεση της χώρας, όπως πάλι με στοιχεία θα αναφέρω στο επόμενο σημείωμα.
