Τι ζητούν ξενοδόχοι ΟΤΑ και ιδιοκτήτες – Φόβοι ότι θα είναι στοχευμένα τα περιοριστικά μέτρα
Ακόμα και οι ένοικοι της πολυκατοικίας θα έχουν φωνή και λόγο για όποιον θέλει να νοικιάσει το ακίνητό του μέσω Airbnb, εάν περάσουν οι προτάσεις των ξενοδόχων για τον έλεγχο των βραχυχρόνιων μισθώσεων.
Οι ιδιοκτήτες ακινήτων εκφράζουν έντονη ανησυχία για το ενδεχόμενο μονομερών αποφάσεων για οριζόντια εφαρμογή των φορολογικών και περιοριστικών μέτρων που ζητούν οι ξενοδόχοι από την κυβέρνηση, χωρίς, δηλαδή, να έχει προηγηθεί διαχωρισμός μεταξύ των ιδιοκτητών (φυσικά πρόσωπα) που νοικιάζουν απλώς ένα η δυο ακίνητα για ένα επιπλέον εισόδημα και των επιχειρήσεων που κρύβονται πίσω «καπηλεύονται» το θεσμικό πλαίσιο των Airbnb.
Ωστόσο δεν αποκλείεται τα μέτρα να μπουν στο συρτάρι και να εξεταστούν στο πλαίσιο της ευρύτερης συζήτησης που θα ανοίξει για το στεγαστικό πρόβλημα. «Πάντως όχι τώρα», τονίζουν αρμόδιες πηγές.
Μέσω της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων (ΠΟΜΙΔΑ) και το Σύνδεσμος Εταιριών Βραχυχρόνιας Μίσθωσης Ακινήτων Ελλάδος (ΣΤΑΜΑ) οι ιδιόκτητες τονίζουν πως το μίσθωμα από AirbnB φορολογείται έως 45% (πόσο μάλλον εάν προστίθεται στα υπόλοιπα εισοδήματα τους) χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να έχουν εκπτώσεις δαπανών. Υποστηρίζουν πως είναι άδικο να φορολογηθούν -επιπλέον- από τους δήμους σαν να είναι τουριστικές επιχειρήσεις και θεωρούν παράλογο το να μπορούν να νοικιάσουν μόνο δύο ακίνητα μέσω πλατφόρμας, όταν το ένα είναι είναι αυτό που μένουν.
Αυτό όμως που θεωρούν εξωφρενικό είναι το δικαίωμα των γενικών συνελεύσεων των πολυκατοικιών να αποφασίζουν αν θα επιτρέψουν τη βραχυχρόνια μίσθωση, όταν αυτή δεν απαγορεύεται από τον κανονισμό. Η πρόταση των ξενοδόχων και των τουριστικών φορέων προβλέπει αύξηση των κοινοχρήστων κατά 25% για τα Airbnb και να λαμβάνεται απόφαση από τη Γενική Συνέλευση των ιδιοκτητών (51% των μεριδίων) της πολυκατοικίας/ συγκροτήματος/ παραθεριστικού οικισμού αν θα επιτρέπεται η βραχυχρόνια μίσθωση στα εν λόγω ακίνητα ή/ και καθορισμός του μέγιστου αριθμού κατοικιών που μπορεί να διατίθενται για βραχυχρόνια διαμονή.
Οι ιδιοκτήτες τονίζουν πως ένα τέτοιο μέτρο «θα μεταβάλει τις συνελεύσεις κυριολεκτικά σε «πυγμαχικά ριγκ» κάτι που δεν χρειάζεται η ελληνική κοινωνία».
Η μάχη χαρακωμάτων για τις βραχυχρόνιες μισθώσεις εξελίσσεται όμως και σε άλλα μέτωπα που άνοιξαν με τις προτάσεις των τουριστικών και δημοτικών φορέων:
Περιορισμοί: Θέσπιση ανώτατου ορίου 90 ημερών ετησίως για όλη τη χώρα και να μειώνεται σε 60 σε περιπτώσεις όπως των νησιών κάτω των 10.000 κατοίκων ή σε περιοχές με χαμηλή μέση πληρότητα των κύριων ξενοδοχειακών καταλυμάτων. Επίσης με απόφαση του Δήμου να μην επιτρέπεται η εγγραφή στο Μητρώο Ακινήτων Βραχυχρόνιας Διαμονής νέων ακινήτων που βρίσκονται σε οριοθετημένα τμήματα των αστικών κέντρων, όταν διαπιστώνεται πως οι κατοικίες προς βραχυχρόνια μίσθωση υπερβαίνουν το 50% των κατοικιών που ιδιοκατοικούνται ή μισθώνονται για μακροχρόνια μίσθωση. Οι ιδιοκτήτες απαντούν πως “οι περιορισμοί στις διανυκτερεύσεις θα χτυπήσουν το τουριστικό προϊόν της χώρας και θα εξωθήσουν τους επιτυχημένους του χώρου στην παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή. Αυτό θα μειώσει τόσο το ΑΕΠ της χώρας όσο και τα έσοδα (αλλά και τους φόρους που δεν θα εισπραχθούν) δεκάδων χιλιάδων μικροϊδιοκτητών ακινήτων που συμβάλλουν ποικιλοτρόπως σε άλλους τομείς όπως στην ανακαίνιση κτιρίων, στην ανάπτυξη τοπικών επιχειρήσεων, κ.α.
Όριο στον αριθμό ακινήτων ανά εκμισθωτή/υπεκμισθωτή: Δύο ακίνητα κατ’ ανώτατο όριο ανά εκμισθωτή/υπεκμισθωτή, ο οποίος είναι φυσικό και όχι νομικό πρόσωπο. Το νομικό πρόσωπο θα θεωρείται επαγγελματίας όταν προβαίνει σε βραχυχρόνια μίσθωση. Οι ιδιόκτητες θεωρούν πως “το δικαίωμα των Δήμων να καθορίζουν ανώτατο ποσοστό κατοικιών για βραχυχρόνια μίσθωση θα μπορούσε να έχει λογική μόνον αν συνυπολογίζονται και οι κενές κατοικίες. Όμως εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους η εν λευκώ παράδοση του κλάδου στις διαθέσεις κάποιων δημοτικών αρχών”.
Η ανταλλαγή… πυρών με τους ΟΤΑ ξεκίνησε με αφορμή την επιβολή από τον Δήμο Αθηναίων Τέλους Παρεπιδημούντων 0,5% και πρόστιμα αναδρομικά από το 2017. Οι ιδιοκτήτες απο την υποστηρίζουν πως οι δημοτικοί φόροι σε ένα ξεκάθαρο νομικό καθεστώς, θα μπορούσαν να είναι δίκαιοι, αφού συζητηθεί το είδος και το ύψος τους. Δεν συζητούν όμως αναδρομικότητα της επιβολής τους.
Για τη μη επιβολή ΦΠΑ, ΠΟΜΙΔΑ και ΣΤΑΜΑ τονίζουν πως δεν είναι ελληνικό φαινόμενο αλλά γενικευμένη πανευρωπαϊκή πρακτική που θυμίζει ότι ιδιώτες και εταιρείες διαχείρισης δεν εκπίπτει ο ΦΠΑ από τα έξοδά τους.
